twijfel

Soms kan twijfel en onzekerheid ons zomaar overvallen, hoe gaan we daar spontaan mee om? Daarover schreven we elkaar een brief.

Liefste Leen,

Toeval of niet, vanochtend vlak na het ontwaken overviel het me weer eens. De angst om te falen, te moeten toegeven dat het niet lukt. Al die taken en aandachtspunten die zich opstapelen, al die contacten die ik zou moeten onderhouden maar er niet toe kom, al die ideeën die schreeuwen om onderzoek of uitvoering. Dan twijfel ik en verwijt mezelf dat ik niet goed bezig ben. Dat ik scherpere keuzes moet maken en vooral ook loslaten en afbouwen. Zelf wijn maken van onze druiven? Misschien moet ik er volgend jaar sap van laten persen, da’s proper en minder werk! Zucht. Blijven liggen zal ook niet helpen. Koffie wel, en kijk de zon schijnt al!

Gewoon uit bed stappen en eraan beginnen, stap voor stap, koppig volhoudend. Al doende lost de twijfel zich op en komt er ook klaarheid. “Al gaande wordt het pad zichtbaar,” daar geloof ik wel in. Ik durf erop vertrouwen dat er goede dingen, mooie kansen op mijn en ons pad gaan blijven komen. Dan is het overwegen, kiezen en beslissen. Dat doe ik vrij impulsief, ‘met het hart’, en wij samen eigenlijk ook. Het mag avontuurlijk zijn en hoeft niet in detail uitgestippeld. In de onzekerheid is er ook groei en worden wonderlijke ervaringen mogelijk.

Misschien is dat de drijfveer voor onze pelgrimstochten: ’s ochtends vertrekken we, niet wetend wat we gaan tegenkomen en soms met zere voeten. Steevast worden we verrast en geraakt door stilte, schoonheid, vriendelijkheid, gastvrijheid. Steevast brengen de eigen mijmeringen en onze dialoog, ons nieuwe inzichten, diepere connectie en een vredigheid die me sterkt en geruststelt. Dit alles stemt me dankbaar tegenover jou en tegenover de bronnen waar ik energie en “spirit” mag gaan bijtanken.

liefs Jan

Lieve Jan,

Ik hou van structuur en “grip” op de zaak. Binnen de structuur beweeg ik me graag vrij. Het lijkt een contradictie, maar toch is het zo. Op het werk wordt er al eens goedwillend om gegrapt: “Er is niemand die zoveel belt als Leen”. In de onzekerheid en soms onvoorspelbaarheid van het ziekteproces wil ik graag ankerpunt zijn en veiligheid bieden aan de thuisverpleegkundige, het gezin. Al bellend geef ik mezelf kennis en dus in zekere zin “grip” op het gebeuren. Ik vind het fijn om te kunnen putten uit mijn kennis en ervaring, zoekend naar dat stukje dat kan passen in die specifieke situatie.

Thuis in mijn persoonlijke leven, tussen ons, kan ik heel lastig om met twijfel en onzekerheid. Ik word er onrustig en ongeduldig van. Soms kan ik dan impulsief een beslissing nemen. Simpel voorbeeldje: nu ik aan een grondige herorganisatie en opruimbeurt van ons huis bezig ben overvalt me al eens de twijfel. Hou ik dit bij of gooi ik het weg? Dan val ik terug op mijn ratio: is het nodig? gebruik ik het nog, ja of nee? Indine niet: weg ermee! Natuurlijk heb ik wel eens spijt van zo’n beslissing. Weer eens te snel, te zwart-wit gedacht…

Tussen ons is er de zekerheid van “samen”. Het opgebouwde vertrouwen van een leven samen. De vele ups en downs. Als het stroef loopt, we elkaar verliezen in de drukte van het bestaan, dan bekruipt de onrust me. Ik word boos of verdrietig, beeld zonder klank. Soms overvalt me dan onzekerheid. Is het nog wel goed? Ziet Jan me nog graag? Die onrust laat me dan de stap naar hem toe zetten. Dan vraag ik al eens: “Zijn we nog vriendjes?” Die grondstructuur heb ik nodig om te kunnen functioneren.

De wereld, politiek, klimaat, oorlog, armoede, ongelijkheid… kan bij tijd en wijle beangstigend zijn. Twijfel en onzekerheid nemen dan de bovenhand. Ik word somber en moedeloos en dreig mijn geloof en vertrouwen in mensen te verliezen. Het kan me apathisch maken. Dan vraag ik me af: “Wat heeft het allemaal voor zin?” Ik stop, doe niets, trek me terug en word ongelukkig en nukkig. Mijn vrijwilligerswerk is dat wel zinvol? Ik ga in stille staking en word nog ongelukkiger. Op zo’n momenten heb ik iemand -meestal jou- nodig die me naar buiten trekt. Een wandelingetje in de zon, een telefoontje, een warme ontmoeting, een goeie babbel,… het helpt. Langzaam maar zeker word ik dan terug wakker en bovenal, ik zie het kleine goede weer.

Nù leven is daarnaar op zoek gaan, het zien én benoemen. Ik ben daar van nature niet zo goed in. Jij bent meestal diegene die het glas halfvol ziet. Het goede en schone zien helpt me om om te gaan met twijfel en onzekerheid. Ik kan ze dan een beetje opzij schuiven. Ermee leven zeg maar, erop vertrouwend dat de weg zich toont al stappend. Blij dat we samen lopen.

liefs

Leen

Verbonden en toch vrij leven met je partner. Een goede relatie heeft een goede communicatie tussen jullie samen nodig. Dat vraagt inzet en lef om fris naar je opvattingen en gedrag te kijken en je open te stellen. We vinden het allemaal belangrijk te investeren in een opleiding, in opvoeding, in wonen, dus waarom niet investeren in een goede relatie? Tijd is wat een stabiele relatie nodig heeft. We bieden je die kans in een heel weekend dat gericht is op jullie communicatie en jouw persoonlijke ontwikkeling. Geef richting aan jouw relatie, júllie relatie! Encounter organiseert weekends en workshops voor koppels. De opzet is simpel: Je luistert naar een presentatie over een onderwerp dat de weekendbegeleiders geven; Je schrijft je gedachten, gevoelens en inzichten over dit onderwerp op en die inzichten deel je met partner. Verschillende thema’s komen aan bod. Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet. Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.terug