onheil

Jan: Je bent rusteloos zeg je en je vraagt me het onheil te helpen bedwingen. Dat dat wel een hele klus is en gewoon ondoenbaar, is mijn eerste gedachte. Onheil is er gewoon, groot en klein, het overkomt ons, onze geliefden, onze naasten dichtbij en veraf. Dus ik antwoord: “De angst voor onheil bedwingen of ermee omgaan, ja dat wil ik proberen.”

Niet evident voor mij want onheil, ik loop er eigenlijk liever met een boog omheen. Zo belde mijn zus me gisteren, dat onze moeder in het ziekenhuis ligt, niets levensbedreigend maar ze moet er toch 5 dagen blijven. Ik blijf rustig en we spreken af dat zij zondag (vandaag) en ik morgen langs ga. Precies of ik kan de confrontatie -moeder in een ziekenhuisbed- nog niet aan. Daar schaam ik me wel voor, want zou ik me als goede zoon niet naar haar ziekbed moeten haasten? Intussen staat mijn brein niet stil. Ik ben aan het denken en piekeren over hoe het verder moet als ze weer naar huis gaat. Gaat dat wel lukken? Welke aanpassingen zijn nodig qua inrichting en thuisverpleging? Wat me helpt is: het bespreken met jou en raad vragen. Vanuit jouw beroep doe je dat dan met de nodige detail. Maar je vraagt ook: “Hoe is het met jou, wat doet het met je?” Zo zet ik de stap om mijn bezorgdheid en verdriet uit te spreken. Dat lucht op en brengt perspectief, zet me aan om in actie te komen.

Rationeel en actief omgaan met wat mij/ons overkomt, is mijn natuurlijke reflex. Of het nu gaat om een verloren bankkaart of problemen die onze (klein)kinderen tegenkomen. Ik zal proberen ze te helpen oplossen of te temperen.

En dan is er het grote onheil in de wereld, de oorlogen, het onrecht, de vernietiging van moeder aarde. Soms ben ik bang dat ik me verlies in doemdenken, want als je het rationeel bekijkt, is het hopeloos. Maar toch blijf ik geloven in “denk globaal, handel lokaal” en in de kracht van kleine positieve acties van mensen.

Leen: Onheil, het woord alleen al brengt onrust. Er is veel onheil de laatste tijd. De uitzendingen van godvergeten raken me diep, de oorlogen in Oekraïne en Gaza schokken me. De mens kan zo wreed en verwoestend zijn. En dan is er het “nabije onheil”, gezondheidsproblemen bij mezelf die me dwingen te heroriënteren, een relatie die stukloopt bij een goede vriendin. Het overrompelt me allemaal, maakt me alert ook, zelfs een beetje gejaagd en hyperactief. Ik voel mezelf ook als een denderende trein. Ik was vanmorgen al vroeg wakker en mijn geest actief! In bed dwaalden mijn gedachten van het ene naar het andere. “Hoe kan ik die outline beter maken, welke methodiek te gebruiken? Hebben we niet ooit eens… Ik moet dat opzoeken, het staat nog op de oude pc… Wat zal ik zeggen tegen mijn vriendin als ze straks belt? Luisteren dat is nodig… Jans moeder is in het ziekenhuis opgenomen. Hoe ernstig is dat? Wat doet dat met Jan? ” Mijn gedachten daverden maar door en joegen me het bed uit. Naar die oude pc 🙂

Iets doen geeft me grip. Ik wil mijn stempel drukken, de dingen in beweging brengen. Maar het bezig zijn met de dingen in mijn hoofd maakt me ook minder bereikbaar, minder toegankelijk voor Jan. Ik zie zijn verlangen naar nabijheid maar kan er moeizaam op ingaan. Zijn vraag om te knuffelen en te vrijen dwingt me om de pauzeknop in te drukken. Ik voel me dan onbeholpen en betrapt. Ook ik hunker naar voelen, samen en rust, maar ik kan het mezelf moeilijk gunnen.

Dan is het goed om te schrijven. De vraag kwam van Jan en is als een lijntje dat hij uitsmijt om me naar binnen, bij zich t halen. Dat laat ik graag gebeuren. Het voelt een beetje als een opluchting: even reflecteren, de trein vertraagd. Mijn gevoel van onbehagen, verdriet loslaten en laten passeren. Het is wat het is…

Ik vind troost in het gewone van samen koken met Ewoud, de muziek op de radio, het samen zijn met Jan. Ik hoop straks de warmte van het samenzijn met onze kinderen en kleinkinderen te kunnen ontvangen.

Verbonden en toch vrij leven met je partner. Een goede relatie heeft een goede communicatie tussen jullie samen nodig. Dat vraagt inzet en lef om fris naar je opvattingen en gedrag te kijken en je open te stellen. We vinden het allemaal belangrijk te investeren in een opleiding, in opvoeding, in wonen, dus waarom niet investeren in een goede relatie? Tijd is wat een stabiele relatie nodig heeft. We bieden je die kans in een heel weekend dat gericht is op jullie communicatie en jouw persoonlijke ontwikkeling. Geef richting aan jouw relatie, júllie relatie! Encounter organiseert weekends en workshops voor koppels. De opzet is simpel: Je luistert naar een presentatie over een onderwerp dat de weekendbegeleiders geven; Je schrijft je gedachten, gevoelens en inzichten over dit onderwerp op en die inzichten deel je met partner. Verschillende thema’s komen aan bod. Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet. Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.terug