licht

Op zoek naar licht…

Jan: Het treft me dat we net nog spraken over “hoop” met onze Europese Encounter-vrienden. Voor mij was het een gelegenheid om mijn wanhoop uit te spreken. Wanhoop over polarisering met bv. politici die xenofobie inzetten om stemmen te ronselen, of klimaatontkenners terwijl de zuidpool smelt, of blinde terreur en oorlog die kinderen, bejaarden en zieken doodt. Als ik naar de wereld kijk overvallen droefheid en bezorgdheid me. Waar is het licht? Waar zijn de lichtende voorbeelden in deze wereld vol doemspraak en tweedracht? Als ik zo in mijn negativiteit ga staan voel ik benauwdheid, het grijpt me naar de keel, ik wil ervan weglopen. Maar het haalt me in.

Het enige wat helpt is erover spreken met anderen, met jou Leen in de eerste plaats. Samen richten we ons tot die Andere in ons progressieve Onze Vader uit de jaren 70. Dat spreekt over: “een nieuwe aarde van geluk voor allen” en eindigt met “leid ons heen door onmacht en door angst, met Jezus onze Heer.” Die Jezus blijft me inspireren, dat zijn geboorte gevierd wordt als de dagen weer beginnen te lengen, is troostend en hoopgevend. Het licht komt altijd weer, elk jaar, elke dag. De kunst is het te zien!

Dan ben ik blij dat ik vrijdag buiten was met een groep enthousiastelingen om een nieuwe samentuin aan te leggen. De buien trotserend, elkaar aanmoedigend om te blijven graven en de verharde ondergrond te doorboren. We creëerden vruchtbare plantplekken en konden in de late namiddag genieten van een streepje herfstzon. Zo mooi was dat! We konden nu al zien hoeveel diverser en vruchtbaarder deze plek gaat worden. In dat natuurlicht was er ook de menselijke warmte, met de glimlachende gezichten, de woorden van verwondering en blijdschap over “hun” project… Voor mij zijn dat streepjes hoop, in de richting van een lichtere wereld. Natuurlijk zijn de verhoudingen helemaal zoek. Hoe kan zoiets kleins helpen om de grootschalige problemen aan te pakken? Toch is het iets waarin ik blijf geloven: het kleine goede doet ertoe!

Liefs, Jan

Leen: De grijze regendagen van afgelopen week werken op mijn gemoed. Ik voel me rusteloos en opgesloten. Dan wil ik uitbreken en besluit tussen de buien door te gaan wandelen. Het doet me deugd in de vrijheid van het veld te zijn. Mijn wangen voelen fris aan, ik groet de dingen op zoek naar schoonheid. In dat grijze licht zijn er de vogels op het veld. Ze vliegen op als ik eraan kom, een witte wolk die even verder weer neerstrijkt. In de beweging, het onderweg zijn, komt er rust. De natuur is ook nu levend. De kleuren van de herfst: warm. Na herfst komt winter, lente, zomer… En zo kom ik terug thuis, wat meer in vrede me de dingen.

Telkens weer stel ik vast hoezeer ik naar het licht verlang. Naar samen en verbonden. De korte dagen lijken door mijn vingers te glippen, alsof de uren sneller voorbij gaan. Kerst komt er langzaam aangeslopen. Bij uitstek een familiemoment, en dan denk ik onwillekeurig: hoe zal de toekomst eruit zien? De dingen veranderen en wij passen ons noodgedwongen aan. Leven naar het licht is dan: nu leven. Het warme en het mooie zien en bewust beleven. Blij zijn met de kansen die je krijgt. Deze week was dat tijd hebben voor onze kleinkinderen, ik genoot ervan oma te zijn. Samen koken, verhaaltjes lezen, spelletjes spelen, de batterijen opladen in de gezelligheid van het samenzijn.

Leven naar het licht toe is voor mij ook bezig zijn met de diepere laag van het leven. Zinvol zijn, zin zoeken is niet altijd zo simpel. Maar ik geloof sterk in de kracht van mensen en het delen van je verhaal. Luisteren naar die vriendin in diepe crisis, die haar nood uitspreekt. Samen weekend geven over het thema ‘vrijheid’ en vaststellen dat het vooral gebeurt in het kwetsbaar delen van vallen en opstaan. Ervaren dat een ander gezichtspunt plots een nieuw licht werpt en je opnieuw lucht geeft. Samen met jou toch dat blokje om wandelen ondanks de regen. Mijn gedachten neerschrijven en al schrijvend grip krijgen op de gebeurtenissen. Samen met jou creatief aan de slag gaan. Naar het licht leven is zowel geven als ontvangen. Meer en meer besef ik dat ook zelf in de hand te hebben. Ik kan kiezen voor een wandeling, kiezen om tijd vrij te maken voor een bezoekje, een telefoon. Kiezen om naar een voorstelling te gaan. Kiezen om te knuffelen, te vrijen. Leven naar het licht… doe je vooral samen. Ik voel me dankbaar voor de mensen op mijn pad.

Liefs, Leen.

Als we onze brieven aan elkaar voorlezen en nog wat napraten, komen we tot het voornemen om de komende weken méér naar elkaar te schrijven en te dialogeren. Dat zal ons deugd doen en ons de weg wijzen naar meer Licht, zo hopen we. Doe je mee? Vraag dan gratis de dagelijkse dialoogvraag van Encounter-Vlaanderen. Meer uitleg hier onder. We wensen jou een fijne adventstijd. Warme groetjes, van Jan en Leen.

Samen naar Kerstmis: Goede tradities mogen we koesteren: vanaf de eerste zondag van de advent vind je dagelijks een dialoogvraag in je mailbox. Om verbonden in dialoog, toe te groeien naar Kerstmis. Opdat het Licht in ons eigen leven mag geboren worden.

schrijf je hier in