Wat verlangen we voor onszelf, elkaar bij uitbreiding onze kinderen, kleinkinderen, vrienden, de wereld? Eindejaar leent zich tot terugblikken en vooruit kijken. Verlangens uitspreken hoort daar zeker ook bij. Hoe dat verlangen vormgeven, realiteit maken? Dat schuiven we bewust eerst opzij. Verlangen is de basis, oorsprong van dromen én realiseren. De brieven bieden weerom een ander perspectief. Ook al denken we elkaar door en door te kennen, toch zijn er telkens weer die nuances waarvan we dachten dat het nét iets anders was. We dagen je uit om ook in de pen te kruipen en vooral, je brief te delen met iemand die je lief is. Laat je bevragen door de ander. Zijn/haar vraag nodigt je uit om beter, anders te verwoorden en zo kom je vanzelf een eind verder met elkaar.
Liefste Leen,
Tja, punt één is goede gezondheid. Of beter een goede weg op dat vlak, voor ons beiden. Want 2023 bracht een confronterende realiteit voor jou en indirect ook voor mij. Hoe daar goed mee omgaan is een uitdaging geweest sinds midden 2023 en dat zal zo blijven in 2024 en volgende. Ik bewonder hoe je daarmee omgaat, niet bij de pakken gaat zitten maar actief in beweging blijft, kine volgt, oefeningen doet, je job ernstig voortzet en je inzet voor kinderen, kleinkinderen, de encounter-gemeenschap. Het werpt vruchten af in combinatie met de medicatie, dat vind ik geruststellend en hoopgevend. Mijn wens en verlangen is dan ook eenvoudig, dat je jouw strijd tegen/omgang met Parkinson verder kunt voeren zoals je bezig bent, en dat het succes kent.
En ik? Graag speel ik er een rol in, als steun, klankbord, aanmoediger, mede-drager. Eigenlijk sta ik weinig stil bij de vraag of ik dat wel voldoende en goed genoeg doe, momenteel. Ik vrees dat het niet ideaal is, dat ik die realiteit nog onvoldoende kan plaatsen en te weinig besef (of wil beseffen) hoe het ook op mij impact heeft en me destabiliseert. Mijn slechte slapen is allicht een symptoom daarvan. Wel goed dat ik nu twee weken echt vrij kan nemen. Dus voor mij ligt het verlangen voor 2024 voor de hand: evenwicht vinden, energie en kracht, maar ook inzicht en wijsheid om mijn, ons leven verder vorm te geven.
Het brengt me bij jouw uitspraak “Het leven vieren” die je gisterenavond deed. Met tranen in de ogen. Ik zei er toen niets van, maar het raakte me en ik wil meer weten over die emotie en er samen met jou gaan in staan. Er een motor van maken om tot actie over te gaan. Want “Nu leven” probeerden we het voorbije jaar intenser te doen. Met vallen en opstaan, maar ik blik er tevreden op terug, met warme gevoelens bij de herinnering aan ons samen bezig zijn. Werkend en denkend (onze jobs, Encounter), zorgend (kinderen en kleinkinderen), spelend (vakantie, wandelen, vrijen).
Voor 2024 hebben we ook al plannen, het doet deugd om ze samen te smeden. Daarbij afwegend op diverse vlakken: eigentijd x samentijd, werkend leven x spelend leven, dienend x genietend. Ik zet met opzet “x” want het is geregeld win win. Als we bv. samen een encounter-activiteit doen, is dat een dienstbare inspanning maar wij genieten er ook volop van. Kleinkinderen opvangen of helpen bij een verbouwing, idem dito. Dat er zo veel win win ervaringen mogen zijn in 2024, daar verlang ik naar. We gaan dat ook gewoon doen, daar heb ik veel goesting voor en vertrouwen in.
liefs
Jan
Lieve Jan,
Het afgelopen jaar was intens op vele vlakken. Met halverwege een kleine aardbeving die mijn leven en ons leven samen flink onder druk zette. De naschokken zijn zo af en toe voelbaar, het landschap voorgoed veranderd. Een chronische ziekte hebben, het was niet iets wat in mijn agenda stond, maar het staat er nu wel in: Parkinson.
Hoe moet ik daar nu mee leven? Wat doet dat met ons leven samen, onze kinderen, kleinkinderen? De afgelopen maanden stonden die vragen voorop. Vandaag denkend aan het nieuwe jaar, een nieuw begin, verlang ik naar rust. Rust in mijn hoofd. Anders gezegd: ik hoop dat Parkinson gewoon een kleurtje erbij kan zijn. In het palet van “Leen” zitten hevige kleuren. Ik ben soms impulsief, temperamentvol. Dat brengt me af en toe in een lastig parket, maar soms brengt het ook onverwachte pareltjes. Laat Parkinson dan maar een van die felle kleuren zijn naast de andere.
Ik verlang ernaar om mezelf niet meer zo prominent als “ziek” te beschouwen. Niet dat ik het wil ontkennen of negeren, wel dat ik leven mét kan normaliseren, aanvaarden. Bovenal wil ik genieten van wat is. Kansen, schoonheid, wolken, mensen, ervaringen “beleven”.
Verbinding, daar verlang ik naar. Verbinding in het klein met mezelf, met jou in de eerste plaats. Verbinding ook met mijn/onze geliefden. Dat komt niet vanzelf, besef ik. Dus daar zal ik ook zelf iets voor moeten doen. Er tijd voor maken. Mezelf niet voorbij lopen in het “moeten”. Bewust en proactief tijd maken dus. Concreet? Met jou wekelijks een wandeling, een brief geschreven, een knuffel, een deugdoende vrijpartij en… samen op stap, letterlijk de wereld in. Laat ons verder gaan met wat goed is 🙂 zo af en toe een concert, film, een ontmoeting met een van onze vrienden, de conviviums hier thuis met de kinderen en kleinkinderen en ja, dat gedroomde tuinfeest graag!
Verbinding in het groot zoek ik ook. Jij en ik zijn dromers, altijd geweest. De droom om anders te gaan leven heeft ons bij elkaar gebracht. Die droom om de wereld een beetje beter te maken zit in ons DNA. Laat ons die droom niet begraven, ook al is de verleiding soms groot, al luisterend naar het nieuws van oorlog en onheil allerhande in de wereld. Ik wil hoopvol en geestdriftig kunnen blijven. Wat kan ik, kunnen wij de wereld bieden? Dan zie ik het verhaal van Encounter toch nog steeds als tegenstroom bieden. Mensen een “vaardigheid” aanbieden en aanleren, een veilige plek ook. Daar geloof ik nog steeds in. Die kracht ervaar ik ook geregeld, dus daar wil ik best wat energie in steken. Om het in termen van de warmste week te zeggen: hoe schoon zou het zijn om op veel plaatsen vlammetjes te kunnen aanwakkeren?
Maar ik verlang er ook naar om mijn weg te vinden in de wereld van klimaatopwarming – polarisatie – oorlog. Vaak kan ik me door die problemen verlamd gaan voelen. Daar lichtpuntjes zien, zou al schoon zijn. Vele verlangens dus, gelukkig ook veel tijd, ja zelfs een jaar lang, én compagnie onderweg. Jij Jan! Ik neem me vooral voor in beweging te blijven.
liefs
Leen
Verbonden en toch vrij leven met je partner. Een goede relatie heeft een goede communicatie tussen jullie samen nodig. Dat vraagt inzet en lef om fris naar je opvattingen en gedrag te kijken en je open te stellen. We vinden het allemaal belangrijk te investeren in een opleiding, in opvoeding, in wonen, dus waarom niet investeren in een goede relatie? Tijd is wat een stabiele relatie nodig heeft. We bieden je die kans in een heel weekend dat gericht is op jullie communicatie en jouw persoonlijke ontwikkeling. Geef richting aan jouw relatie, júllie relatie! Encounter organiseert weekends en workshops voor koppels. De opzet is simpel: Je luistert naar een presentatie over een onderwerp dat de weekendbegeleiders geven; Je schrijft je gedachten, gevoelens en inzichten over dit onderwerp op en die inzichten deel je met partner. Verschillende thema’s komen aan bod. Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet. Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.terug
Liefde en meer 