tussenin

Vanochtend op de radio klinkt Tussenin van Brihang net op het moment dat we bespreken welke vraag we voor de blog zullen gebruiken. Waarom niet dit lied als inspiratiebron? Blijkt dat we erg verschillen. Het is even schrikken, dat verschil. Maar het was ook een kans om te verbinden met elkaar.

Leen: Ik vind Brihang een intrigerende artiest, zijn teksten zijn poëtisch, klaar, ze gaan over leven en kwetsbaar zijn, herkenbaar voor mij. Er zijn zo een paar zinnetjes die in mijn hoofd blijven hangen, ze triggeren me, zetten me aan het denken.

“Der is jong en oud en geen van de twee die de clou onthoudt.” Deze brengt me bij mijn ouders, waar ik wekelijks op bezoek ga, zo ook vandaag. Ze zetten moeilijke behoedzame stappen, letterlijk en figuurlijk. Mijn vader heeft evenwichtsstoornissen en mijn moeder een zere knie. Deze week gingen ze samen met mijn zus op kennismakingsbezoek in De Wingerd (woonzorgcentrum). Mijn moeder is licht dementerend, de laatste tijd staat ze geregeld midden in de nacht op, denkend dat het ochtend is. Het wordt zwaar voor mijn vader die van zichzelf zegt dat zijn denken erg traag gaat. Ik vond hen vandaag ontzettend dapper toen ze vertelden over hun bezoek. Mijn moeder die zelf verwoordt dat ze soms de draad kwijt is. Het wordt moeilijk in de toekomst, maar nu nog niet. Ze hoopt toch nog lang te kunnen thuis blijven. Ik zie hen graag, besef ik al luisterend. Ik hoop met haar dat ze thuis kan sterven, maar dat zal waarschijnlijk niet zo zijn…

“Der is een nu of nooit, en daartussen telt elke seconde.” Roept me op om nu intens en mindfull te leven. Niet zo evident in de drukte van onze jobs. Afgelopen week zie ik hoe mijn geest werd opgeslorpt door mijn werk en me ’s nachts ook wakker hield. Ik ben Jan dankbaar voor zijn luisterend oor aan het ontbijt. Het helpt me altijd om mijn zorgen uit te spreken, ze zijn niet opgelost natuurlijk, maar het scherpe kantje gaat er zo wel af.

“Tussen wan en hoop schijnt licht in het donker.” Dat licht, is wat ik nodig heb. Luisterend naar het nieuws van de dag, voel ik mijn behoefte. Ik zoek ernaar! Het is soms lastig om te blijven geloven dat er inderdaad licht is. Maar dan zijn er die Joodse en Palestijnse ouders die een kind verloren hebben en heel bewust contact zoeken met elkaar, als daad van verzet, als teken van hoop. Een klein lichtje 🙂

“Ondertussen moet je heel je leven omgaan met rouwen.” Nog zo’n zinnetje dat me verrast, dat me doet nadenken en herkennen. Ik zag het deze week bij onze dochter die na zes maand bevallingsverlof terug aan het werk ging. Met veel zin, zeker maar ook een beetje rouwend want het is loslaten. Afscheid nemen van een fase. Het laat me mijmeren over kinderen opvoeden, hoe dat telkens weer een oefening is in loslaten en vertrouwen. Zelf ben ik nog steeds kind van mijn ouders en op mijn beurt ouder van onze kinderen. De wereld er tussenin is rijk aan ervaringen en emoties. “Het einde, het begin er is nog zoveel tussenin.”

Jan: Deze rapsong geeft me telkens weer een onbehaaglijk gevoel. Waarschijnlijk omdat Brihang het wit-zwarte blijft herhalen, en “dat er zoveel tussenin zit”, maar het nauwelijks benoemt. En als hij het wèl doet wekt hij onrust: dronken passagier, mediocre, de clou onthou je niet, omgaan met rouwen… niets om vrolijk van te worden op deze grijze dag, in dit grijze weekend. Een weekend zonder agenda voor mij en met een zware wachtdienst voor Leen. Ik probeer me nuttig bezig te houden, maar heb weinig zin en energie, het brengt me ontspanning noch plezier. De verbondenheid tussen ons is zoek en op mijn eentje bak ik er niks van. Wat is er dan tussenin, Brihang? Je maakt me triest en opstandig. Ik heb er de pest aan. De positieve Jan is er even niet, ik voel me zo somber als het weer daarbuiten.

Ze mogen er zijn, die boze,bange, bedroefde gevoelens, zeggen we bij Encounter. Ook Dirk De Wachter heeft het graag over de tristesse die onvermijdelijk is en waar we geduldig en mild mee moeten omgaan. Dat lukt me vandaag echter niet goed. Er is schaamte en schuldgevoel, ik wil zo niet zijn. Maar toch overvalt het me geregeld, deze donkerte en onzekerheid. Dan is het wachten op betere tijden en op troost.

“Ook al lijken de bomen dood in deze donkere koude dagen, in hun binnenste bereiden ze de lente voor. Zo is het ook in het leven, dat moet je geloven.” zei een wijze vrouw me ooit. Het is een troostende gedachte die ik ook terugvind in dat ene positieve zinnetje: “Je zocht het hoog maar ’t lag helemaal vanonder, ha”. De schoonheid van het kleine. 🙂