machteloos

“Het is belangrijk te beseffen wat je wél hebt en daar kracht uit te putten om het gevoel van machteloosheid te neutraliseren.” Els Dottermans

Wanneer voel jij je machteloos? Op welke kracht kan jij dan rekenen?

Leen: Bijna automatisch denk ik aan mijn ziek zijn. Ik voel me machteloos bij wat me overkomt. In eerste instantie in ieder geval en zo af en toe kan het me nog steeds overvallen. Dat ziek zijn is iets wat me overkomt, ik kan er niets aan veranderen. Maar wat me helpt om ermee om te gaan en niet in dat gevoel van machteloosheid te verzinken, zijn de positieve verhalen van mensen die met de ziekte leven. Zoals het verhaal van Barbara Thomsom dat ik onlangs tegenkwam. Ik zoek die verhalen ook op, omdat ik ze nodig heb, ze geven me moed en zijn inspirerend. Dat zijn ook de verhalen van de gezinnen op het werk. Zoveel moedige en dappere kinderen die kiezen voor het leven.

Leven in het moment en genieten van wat is, dat hebben we volop gedaan tijdens onze pelgrimstocht (Palermo -Agrigento) van afgelopen weken. Gewoon door het landschap lopen en de schoonheid indrinken. Al stappend beseffen dat jij Jan, meer dan ooit mijn maatje bent. Door de uitdaging gaan van alweer een steile helling. Me niet opwinden of vechten tegen, maar aanvaarden dat er berg en dal is. En genieten van de overwinning, het aankomen daarboven. Het was een oefening in mindfulness.

De wereld kan me soms erg donker toeschijnen en me een gevoel van machteloosheid bezorgen. Wat kan ik in ’s hemelsnaam doen aan oorlog en geweld, zoveel haat en bozigheid? Het is gemakkelijk en verleidelijk om daarin weg te zinken en apathisch te worden. Een kiesdag als vandaag zet dat nog eens op scherp. En toch, en toch…klamp ik me vast aan de kleine gebaren van mensen. Zoals die opa met zijn kleinzoon die ons spontaan een lift aanbood. Of de hoteluitbater en zijn vrouw die ons warm omhelzen en ons een goede tocht wensen.

Gisteren zagen we nog een heleboel oude bekenden weer op en reünie van ITECO. Mensen die 40 jaar geleden het verschil wilden maken. Die mensen die verschil willen maken, zijn er vandaag nog steeds, jong en oud. Dus ja wat helpt me, welke krachten zijn medicijn tegen machteloosheid? Dat is en blijft toch de andere mens die me raakt, troost, oproept. Maar zeker ook de kracht, schoonheid, woeste onherbergzaamheid van de natuur die me het gevoel geeft nietig te zijn en ondergeschikt aan iets groters.

Jan: Het voorbije jaar kwam er veel op ons af. Vorige lente kwam jouw ziekte aan het licht, beetje bij beetje, tot je de diagnose kreeg in september. Dan werd mijn moeder ziek, moest naar een WZC verhuizen, moet momenteel mijn ouderlijk huis leeggemaakt en verkocht worden. Bij jouw hoogbejaarde ouders gebeurt hetzelfde, ze verhuizen deze week. “Heftig” is het modewoord daarvoor en zo voelt het ook. We zijn gesandwiched tussen zorg en de drukte van ons beroepsleven, de engagementen, de tijd en aandacht die we graag geven aan onze (klein)kinderen.

“Het is veel, hoe ga je dat volhouden?” is geregeld een flitsgedachte bij mij. Daar is een gevoel van angst bij, faalangst. Wat gaan ze denken als ik tekortschiet, als blijkt dat ze niet op me kunnen rekenen? En dan is er nog de context van de Vlaamse en Wereld samenleving, waar mensen elkaar veel leed aandoen, de planeet beschadigen en harde taal spreken. Van het verkiezingsdebat gisterenavond werd ik echt niet vrolijk. Wat ik dan voel is ontmoediging en gelatenheid. Een mooiere wereld? Die lijkt steeds meer onbereikbaar.

Tijdens onze pelgrimstocht in Sicilië speelde dat alles geregeld door mijn hoofd. Zwetend en soms zwoegend in de bergop, koppig volhoudend zoals mijn wielertoerist vader me geleerd heeft. Onwillekeurig kwam dan ons mooie Onzevader in me op. Dat begint met een oproep/ “…het werk met mensen aan een nieuwe aarde van geluk voor allen…” en eindigt met een vraag naar troost en steun “waar wij falen of ontmoedigd zijn, wees steeds opnieuw voor ons vergeving… op onze tocht naar U, met Jezus onze Heer.” Dat laatste zinnetje heb ik vele malen inwendig herhaald. Het hielp en helpt me om terug moed te scheppen en te aanvaarden. Soms faal ik maar ik kan dan sorry zeggen en een nieuwe start maken. Dat voelt bevrijdend en bemoedigend, troostend en helend. Al pelgrimerend door het landschap, stap na stap, dag na dag, voelde ik geregeld de band met het goddelijke. Het brengt rust en grote dankbaarheid.

In mijn machteloosheid tegenover ziekte, aftakeling en het levenseinde, put ik kracht uit het voorbeeld van anderen. Als ik bv. zie hoe dapper jij de kilometers aflegde, hoe trouw je medicatie, dieet en kine volgt en de moed erin houdt, dan ben ik opgeroepen en gestimuleerd om daarin mee te gaan. Er ligt nog een mooie weg voor ons, mét hindernissen, maar we hoeven niet machteloos te staan.

Verbonden en toch vrij leven met je partner. Een goede relatie heeft een goede communicatie tussen jullie samen nodig. Dat vraagt inzet en lef om fris naar je opvattingen en gedrag te kijken en je open te stellen. We vinden het allemaal belangrijk te investeren in een opleiding, in opvoeding, in wonen, dus waarom niet investeren in een goede relatie? Tijd is wat een stabiele relatie nodig heeft. We bieden je die kans in een heel weekend dat gericht is op jullie communicatie en jouw persoonlijke ontwikkeling. Geef richting aan jouw relatie, júllie relatie! Encounter organiseert weekends en workshops voor koppels. De opzet is simpel: Je luistert naar een presentatie over een onderwerp dat de weekendbegeleiders geven; Je schrijft je gedachten, gevoelens en inzichten over dit onderwerp op en die inzichten deel je met partner. Verschillende thema’s komen aan bod. Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet. Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.