Jan: “Het witten van de serre duurt wel erg lang!” Leens uitspraak maakte een reeks gevoelens in me los. In de eerste plaats schaamte, betrapt! Want ik had gezegd dat ik dat eventjes zou doen. Ik ben bang dat ik je teleur stel en ben boos op mezelf dat ik een tuinklus alweer verkeerd inschatte. Maar hé, het is zondag, een vrije dag. Moet ik ook vandaag volgens schema leven? Een opstandig gevoel komt in me op. Want ik bepaal zelf graag wat ik wanneer doe, op mijn eigen ritme. Deze klus wou ik doen voor het echt warm wordt. Ik wou het ook rustig en degelijk doen, zodat het geen stress geeft en ik fier kan zijn op het resultaat.
“Ik woeker met mijn tijd.” zeg ik geregeld met enige tevredenheid. Omdat het me toelaat snel te schakelen en veel te realiseren. In mijn job met groepen mensen, ben ik flexibel, maak soms lange dagen. Die overuren laten me toe bij mooi weer een snipperdag te nemen om te tuinieren of met jou te wandelen. Maar als ik eerlijk ben, blijft het werk wel altijd aanwezig. Want ook op mijn vrije dag krijg ik telefoon en check ik de whats@pp en e-mails. Het modewoord “deconnecteren” is dus niet echt van toepassing en dat voel ik soms wel. De dag nà zo’n goed gevulde dag, voel ik me uitgeblust en komt er van de geplande ontspanning weinig in huis. Dan zit ik te niksen, laat de boel de boel en voel me somber en leeg. Zo’n off dag past niet bij de manier waarop ik mijn leven wil invullen. Maar toch is het een realiteit.
Wat zie ik me doen? Dat varieert. Soms leg ik me er letterlijk bij neer en doe een dutje van een uur of zo. Als de wekker dan afloopt voel ik me meestal beter. Of ik trek de tuin in, lusteloos als ik ben. Tot mijn oog valt op iets moois om te fotograferen. Of een klusje zie waar ik wel zin in heb. Dan ben ik vertrokken. Creatief bezig of met de handen werkend komt er weer zin en kan ik mijn lusteloosheid loslaten.
Leen: Tijd glipt me weleens door de vingers. Kijkend naar de voorbije week lijkt die wel in een vingerknip voorbij gevlogen. Er was niet dadelijk een drukke werkagenda. Objectief was er op sommige dagen wel een zee van tijd. Maar emotioneel gezien leek het wel een tsunami.
De verhuis van mijn ouders naar het woonzorgcentrum was goed voorbereid. Het gegeven kwam de afgelopen jaren geregeld ter sprake en op den duur dwong de realiteit ons allen om actief te gaan plannen. Voorbereidingen werden getroffen en taken verdeeld onder de brussen. Mijn taak was o;a; het aanmeldingsformulier samen met hen overlopen en bespreken. Hun levensverhaal kwam aan bod, boeiend! Maar ook hun wensen voor de toekomst, “vroegtijdige zorgplanning” in het jargon. ook al horen zulke gesprekken bij mijn werk, nu zat ik er wel met mijn vel tussen! Ik ben blij en fier ook wel, dat we samen eerlijk en duidelijk konden spreken. Emotioneel was het wel! Ik ervoer daarna een grote behoefte om met mijn ouders in contact te zijn. Zodoende liep ik de eerste dagen van deze week dagelijks even langs. Het deed me deugd tijd te maken voor een rustig bezoekje. Hoe ingrijpend dit alles was, merkte ik aan alles. Emoties zijn echte energievreters! ons whats@pp groepje werkte op volle toeren. Voor het eerst met mijn brussen samenkomen in het ouderlijk huis, zonder onze ouders was confronterend maar ook fijn. Oude rolpatronen en onderlinge verhoudingen drijven naar boven. Maar iedereen was zorgzaam voor de ander. Samen beslisten we de tijd te nemen voor dit proces en dat voelt goed. We nemen en geven elkaar respijt.
Ik voelde jouw zorgzaamheid en nabijheid Jan en ben er dankbaar voor. Er is zoveel dat op ons afkomt. Vaak ben ik eigenzinnig en koppig. Ik wil niets missen. Ik heb het lastig om toe te geven dat het soms allemaal wat teveel wordt. En zo zag ik me op vrijdagavond over mijn grens gaan. Toch mee om de zaal klaar te zetten voor de vormingsdag. Met stoelen sleurend, naarstig werkjes vragend. Maar de vermoeidheid eiste z’n tol. Ik voelde mezelf naar binnen draaien, voelde me tekortschieten en eenzaam. Mensen merken dat op natuurlijk en dan ben ik zo opstandig! Er valt helaas nog wat te leren op vlak van zelfzorg en open communiceren…Maar goed laat me mild zijn voor mezelf en trachten een volgende keer wél te zeggen dat ik rust-tijd moet inplannen.
Vandaag schijnt de zon en komende week belooft ademruimte voor ons twee. Ik kijk ernaar uit.
Verbonden en toch vrij leven met je partner. Een goede relatie heeft een goede communicatie tussen jullie samen nodig. Dat vraagt inzet en lef om fris naar je opvattingen en gedrag te kijken en je open te stellen. We vinden het allemaal belangrijk te investeren in een opleiding, in opvoeding, in wonen, dus waarom niet investeren in een goede relatie? Tijd is wat een stabiele relatie nodig heeft. We bieden je die kans in een heel weekend dat gericht is op jullie communicatie en jouw persoonlijke ontwikkeling. Geef richting aan jouw relatie, júllie relatie! Encounter organiseert weekends en workshops voor koppels. De opzet is simpel: Je luistert naar een presentatie over een onderwerp dat de weekendbegeleiders geven; Je schrijft je gedachten, gevoelens en inzichten over dit onderwerp op en die inzichten deel je met partner. Verschillende thema’s komen aan bod. Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet. Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.
Liefde en meer 