zijn

“Je hoeft niet altijd productief te zijn. Soms is het voldoende om gewoon te zijn.”

Deze week schreven we over “zijn”. Het bracht ons verbondenheid en warmte om elkaars brieven te lezen, het gesprek daarna was verrijkend en gaf ons inzicht in elkaars binnenkant en beleving. We nodigen jullie uit om hetzelfde te doen. 🙂

Leen: Dat is een moeilijke… want alles rondom en in me fluistert het tegenovergestelde. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: “Zit je hier nu alweer te lezen? Heb je niks beter te doen?” Het hoort niet alleen bij mijn familie, vorige week nog vertelde jouw tante dat “niets doen” niet aan de orde was toen zij kind was. “Ook al zit je ’s avonds in de zetel dan kan je nog altijd je handen laten wapperen,” was de mantra, met als gevolg dat de drie zussen naaiden, breiden en haakten… ook nu nog.

Mijn verstand volgt deze uitspraak en in het kader van slow living sta ik er helemaal achter maar de praktijk is moeizaam. Zeker nu mijn Parkinson me ook dwingt om rustiger en trager te leven. Mijn hoofd werkt tegenwoordig anders. In het jargon heet dat: dubbeltaken worden moeilijk. Stond de radio anders altijd aan, nu staat hij uit als ik bv. een verslag moet schrijven. Het leven is trager, één per één. Dat maakt dat ik het gevoel heb dat de dagen me soms door de vingers glippen. Dan kijk ik achterom op het einde van de dag en vraag me af: wat heb ik nu helemaal gedaan? Neem nu vorige maandag, de dag verdween in wandelen, yoga, vergadering voorbereiden en vergaderen… Ik bekloeg me bij jou en ik weet nog dat je antwoordde: ” Nee jij hebt niet “niks” gedaan, je hebt gezorgd voor jezelf, onze kleinkinderen en voor mij, want je grondige voorbereiding hielp me om ondanks de drukte van de dag, die avondvergadering erbij te kunnen nemen, omdat ik kon vertrouwen op jouw back up.”

Allemaal goed en wel maar het is wel iets waar ik mee worstel op dit moment. Aanvaarden dat de dingen anders zijn en daarin positiviteit zoeken, dat wil ik graag. Een angstbeeld van mezelf is dat ik grumpy en ontevreden word en de mensen rondom me wegduw. Ik probeer dan ook bewust mindfull te zijn en in het nu te leven en te genieten. Onze kleinkinderen deze week als logés hebben, dat is eigenlijk een zegen. Want ze doen me vertragen: opstaan en ontbijten verlopen trager én ook vrolijker! De meisjes ’s avonds in bad zetten levert een leuke conversatie op over waar baby’s vandaan komen. Ik geniet van zo’n gesprekjes en voel me dan helemaal in mijn sas.

Leen “zijn” is dus op dit moment soms lastig door mijn opstandigheid, maar als ik deze kan loslaten en zien wat er in het moment is, kan ik genieten en dankbaar zijn voor nu. Ik hoop die houding meer en meer te versterken. Het lucht me op dit neer te schrijven en te delen. Ik wil graag dat je weet hoe ik soms worstel met me de mindere te voelen, minder waardevol want minder productief.

Jan: Vanochtend vroeg je of alles oké is met mij, omdat ik zo zuchtte. Ik reageerde verbaasd, was me niet bewust van mijn eigen gezucht. Na even nadenken kon ik jou (en mezelf) geruststellen. Er zijn geen grote zorgen of problemen om dringend aan te pakken. En ik heb ook goed geslapen, moe van de drukke en productieve week. Die vermoeidheid en zere spieren voel ik nog en ja, dan wil ik wel eens zuchten. Maar het is een gezonde zucht, zo van “Héhé, het zit erop, tijd om even uit te blazen.”

Een zondag waarop niets moet, de agenda leeg is en het to do lijstje is niet superdringend. Van zo een “lege dag” kan ik genieten! Dan loop ik door de tuin vol verwondering over de lentebloesems en de vogels die ijverig rupsjes zoeken of hun lied zingen. De merel fluit buiten, ik hoor hem! Of ik ga een minuut of tien bij de bijen zitten en zie hoe zij het werk voor ons doen: binnenkort oogst ik een deel van de honing, het geeft me een tevreden gevoel.

Productief zijn zit in mijn natuur, ik ben bijna altijd bezig met mijn handen of mijn hoofd. Het geeft me voldoening en eigenwaarde als dat resultaat oplevert, waar ik graag mee uitpak op sociale media. Er zit wel een gevaar in, dat ik mezelf en “ons” voorbij loop. Teveel hooi op de vork neem en gestresseerd raak, waardoor ook leuke opdrachten en werkjes er soms teveel aan zijn. Dat vóór zijn en de riem eraf leggen, mezelf toelaten om stil te vallen en tot rust te komen: het is een kunst. Maar ik leer het met vallen en opstaan. De routine om geregeld over een goeie vraag te schrijven helpt me. Zoals ook nu weer.