Thomas

Waar ben ik ongelovige Thomas? Hoe ga ik daarmee om en wat helpt me?

Jan:

“We zijn terug naar af, het is allemaal voorgoed om zeep!” Daar zat Thomas aan vast en hij geloofde de Paasboodschap niet. “Kom maar met bewijzen,” zei hij en die kreeg hij ook. Met een wijs advies erbij: “Zalig zij die geloven zonder eerst gezien te hebben.” Toen schaamde hij zich, iets wat ik ken. Want zelf moet ik me hoeden voor zelfvervullende voorspellingen. “Leen zal wel te moe zijn om te vrijen, of te druk in haar bezigheden,” is een klassieker. Natuurlijk komt er dan niks van, meestal stel ik zelfs de vraag niet. Die valkuil ontwijken is niet evident, mijn angst voor een afwijzing zet een negatieve gedachtenmolen in gang.

Wat me dan helpt zijn twee dingen: Eerlijk naar mezelf kijken, naar mijn gevoel en noden. En ten tweede: Breder kijken, het grotere plaatje is belangrijker dan het hier en nu, het bepaalt en stuurt het dagelijkse leven méér dan we denken. Als ik zó kijk, dan voel ik mijn honger naar dicht contact, verbinding met Leen. Dat kan dus ook een knuffel zijn of een wandeling, hand in hand. Al wandelend luisteren naar Leens verhaal en het mijne vertellen. Ons aan elkaar laten kennen, wat me bij het grotere plaatje brengt: de kracht van verbinding.

Ik wil en kan geloven dat verbinding werkt, met mezelf, met Leen, met anderen. Dat basisvertrouwen en geloof is aanwezig. Soms sterk, soms ietsje zwakker. Dat laatste komt door te weinig zorg. Want verbinding moeten we verzorgen en voeden. Verbinding voeden doen we gewoon door te verbinden. Dat lijkt simpel maar is het niet, want in onze samenleving lopen we o zo gemakkelijk aan elkaar voorbij. Gelukkig heeft nu eens de ene, dan weer de reflex om tijd en ruimte te maken, vertrouwvolle plekken voor verbinding op te zoeken. Het werkte wondermooi afgelopen week tijdens onze dialooggroep. We komen maandelijks samen met 4 koppels om te verbinden met elkaar. Dat doen we door te vertellen over ons leven en te schrijven en elkaar te bevragen. Afgelopen week dus, was onze dialooggroep een echte verbindingsgroep. Waar ieder zijn hart uitsprak en een warm en troostend gevoel overheerste. We eindigden zeer toepasselijk met Bart Peeters’ Dicht bij jou

Na lingi yo pembeni Ik wil je dicht bij mij Naningo naninga mijn vriend, mijn vriend Nako chauffer yo nana yo ik wil je verwarmen, kom jij Maboko naninga ik wil je in mijn armen .

Leen:

Mijn pensioen nadert met rasse schreden en het boezemt me angst in. De vragen: “Ben je aan het aftellen? Kijk je ernaar uit?”, komen ongelegen want: eh, nee dus… De “leegte” laat me onrustig fladderen, want het is een van mijn valkuilen: verdwijnen in rusteloosheid. Dan dwaal ik door het huis en lijkt er niks interessant of boeiend. Ik voel me dan ongedurig en ontevreden, mijn gedachten worden op zo’n momenten alleen maar donkerder. Ik voel me geïsoleerd en eenzaam, zonder sprankel, zonder daadkracht. Een behoorlijk spookbeeld, hee.

Wie ben ik nog zonder job? Komaan Leen! De zon schijnt buiten en er zijn mogelijkheden zat om het leven boeiend en interessant te maken. Alleen moet ik erin geloven en het zien.

Afgelopen donderdag mocht ik vertellen over kinderen en palliatieve zorg in de Doula opleiding. Die vraag kwam een tijdje terug op mijn pad. In eerste instantie aarzelde ik. Zou ik dat wel kunnen? De collega’s kunnen dat zoveel beter… Maar ik werd ook wel geprikkeld, dit zou een interessant en boeiend wegje kunnen zijn om nog even bezig te zijn met mijn passie. Het vertrouwen dat sprak uit de vraag, streelde mijn ego en Jan bemoedigde me en daagde me uit. Doorheen de voorbereiding kreeg ik er plezier in. “Ja, misschien heb ik wel wat te vertellen!” Het was fijn om stil te staan bij wat ik belangrijk vind en mijn eigen stem te vinden. Mijn zorg: “heb ik wel genoeg inhoud”, bleek ongegrond. De deelnemers waren geboeid, stelden vragen en de tijd was zo voorbij. Ik was in mijn element en kwam blij, tevreden met een groter zelfvertrouwen thuis.

Ik voel me minder krampachtig nu, als ik denk aan mijn pensioen en hoe ik de dagen structuur ga geven en invullen. Ook al is er nog weinig helder, er is minder gefladder in mijn hoofd, de weg ontvouwt zich al lopend. Mijn zin voor avontuur is terug geactiveerd. De vrijheid van met pensioen zijn, voelt minder als een doolhof en dat heeft alles te maken met vertrouwen. Vertrouwen in de mogelijkheden en uitdagingen die de toekomst in petto heeft, vertrouwen in mezelf. Op pad dus, wetende dat er af en toe omwegjes zullen zijn, lastige hellingen, maar ook schone uitzichten.