rust

Wat heb ik nodig om tot rust te komen en wat beleef ik erbij.

Anneke:

Voor mij betekent rust, ZELF kunnen kiezen hoe ik mijn dag, week, leven invul. Het moet niet persé rustig zijn, maar me vrij voelen van alle drukte en verplichtingen. Vrij in mijn hoofd en in onze planning. Het gevoel dat ik meester ben van mijn tijd. Ik stel me daarbij de vraag “WIL IK DIT NU ZELF?” Waarbij de nadruk op elk woord kan en mag gelegd worden. Zo kan naar de Zoo gaan met onze kleinkinderen me rust geven terwijl een rustige rit op weg naar een verplichte activiteit me onrustig kan maken. 

Wanneer ik rust ervaar heb ik het gevoel mezelf te mogen zijn en zit ik vol energie. Het zijn de moetjes en lijstjes waar ik niet altijd voor kies, die me doen leeglopen en een uitgeput gevoel geven. Ik merk ook dat commentaar en opmerkingen van anderen me zeer onrustig maken. Ik streef er nog steeds naar de beste versie van mezelf te zijn en worden maar merk hoe kritiek me daar enorm kan raken. Dan blijft het malen in mijn hoofd, het houdt me bezig en maakt me onzeker en triest. Ik voel me falen en van weinig betekenis. 

Ik verbaas me erover dat ik me na 56 jaar nog steeds niet zeker genoeg voel om een oordeel naast me neer te leggen. Waarom leg ik de lat voor mezelf zo hoog en laat ik mijn eigenwaarde afhangen van wat anderen van me denken? Er zit nog steeds iets van een klein onzeker kind in me dat zich nergens thuis voelde. Maar dan met jou naast mij ervaar ik dat jij degene bent waar ik thuis en tot rust kan komen. Je stelt dan voor om samen in de zetel te gaan zitten en met mijn hoofd op je borst kom ik tot rust. Ik voel me hier blij en dankbaar voor. Wat een gelukzak ben ik toch. 🥰

Heel veel liefs

Je Anneke 

Koen:

Dag mijn lieve Anneke,

Ik denk nu aan onze laatste vakantie op de camping in Luxemburg. Enkel wij twee elke dag het terugkerende patroon. Ik kon eerst muziek maken in het zaaltje, dan samen ontbijten, een dialoog, samen gaan wandelen, een power-nap, terug muziek maken, Italiaans leren, ‘s avonds samen een spelletje spelen en op tijd naar bed. Met deze voorspelbare routine keek ik zonder zorgen naar morgen. Ook geen mails, sociale media, geen klussen, niemand die me kon overvragen.

Die enkele dagen regelmaat gaven mij een erg voldaan gevoel. Ik boekte vooruitgang in de muziek, de kalligrafie, het Italiaans. Het vooruitzicht dat ik de dag erna de muziekstukken nog beter zou kunnen spelen, gaf mij perspectief. En, erg belangrijk, allemaal in voortdurende verbinding met jou en met het vertrouwen dat jij morgen ook naast mij zal staan.

Ik ervaar dan evenwicht, zin en groei. En dàt geeft me een gerust gevoel.

Er zijn nog andere dingen die me rustig kunnen maken, zoals het ijskoude bad na een oververhitte sauna. Of wanneer jij mijn voeten masseert. Of een toertje fietsen in de bergen. Die maken me rustig maar daarom nog niet gerust. 

Ik vraag me nu af: ”Waarom neem ik niet meer tijd voor datgene waar IK deugd aan beleef?” Zoals ‘s ochtends de zuurstof diep in mijn longen zuigen en dan telkens opnieuw gecontroleerd uitblazen om dwarsfluit te oefenen. Dàt geeft me veel energie. Maar neen, ik zie me eerst mijn verantwoordelijkheden voor anderen oppakken alvorens ik me muziek kan gunnen. Ik begrijp van mezelf niet dat dit mijn spontane reflex is. Ik zie rondom mij immers zoveel mensen eerst en vooral voor zichzelf kiezen. Akkoord, het is hùn leven maar toch moet ik me over een ergernis zetten. Daar zit nog een stevige knoop bij mij. Gelukkig kan ik dit aan jou vertellen. Dat helpt me om, als de kans zich thuis voordoet, te kiezen voor iets waarvan ik weet dat het mij een gerust gevoel zal geven.

Veel liefs,

Koen