lichaamstaal

Het was dokter Albert Mehrabian die in de jaren zestig de componenten van een persoonlijk gesprek analyseerde. Hij ontdekte dat communicatie voor 55% non-verbaal, voor 38% vocaal en voor 7% uit woorden bestaat. De impact hoe informatie wordt geïnterpreteerd hangt dus voor een groot deel af van onze non-verbale communicatie.
Wij keken naar onze eigen lichaamstaal en schreven hierover naar elkaar.

Johan: Liefste schat,

Mijn lichaamstaal zegt veel over ‘hoe dicht of veraf’ ik me op dat moment bevind tussen ons twee. Als ik moe van het werk thuiskom, dan zie ik me letterlijk of figuurlijk afstand nemen. Ik wil dan even op mezelf zijn door de krant even vast te nemen, me in de zetel neer te ploffen, … Ik zie me dan weinig zeggen en ben niet toegankelijk. Mijn hoofd zit
vol en er kan dan geen enkele vraag, laat staan gesprek, meer bij. Mijn houding zegt dan
heel veel. Ik kom er dan blijkbaar niet toe om je te vertellen dat ik even rust nodig heb.

Mijn houding is dan mijn communicatiemiddel. Ik zie me dat ook gebruiken voor de leuke dingen des levens. Zo heb ik het moeilijk om te verwoorden dat ik wil vrijen. Met mijn lichamelijke aanrakingen, wil ik je mijn affectie tonen en mijn verlangen om dicht bij jou te zijn. Mijn non-verbale taal zegt veel over mij, maar ik wil ook dat je deze juist interpreteert. Hoe komt het toch dat ik zo moeilijk de juiste woorden vind? Door ons schrijven naar elkaar, kan ik hier wel beter bij stilstaan en je niet de schuld geven dat je me niet begrijpt. Ik verwijt je soms dat jij niet moet denken wat ik aan het denken ben. Maar mijn lichaamstaal geeft wel boodschappen die jij interpreteert. En als dit dan fout is, ben ik boos op jou omdat dit de foute vertaling is. Ik duw dan mijn eigen verantwoordelijkheid van me af en geeft je de schuld van de verkeerde invulling.

Als 55% van onze communicatie non-verbaal is, zal ik niet alleen woorden moeten zoeken
om me kenbaar te maken, maar ook bewust moeten zijn van mijn houding. Lieve schat, jij
kan me hierbij helpen om me die spiegel voor te houden en me vragen te stellen;
bijvoorbeeld: “Ik zie je bedrukt rondlopen, klopt dit? En kan je me hierover iets meer
vertellen?”. Meestal zit er achter die lichaamstaal een behoefte, een sterke nood en een hoop gevoelens. Jij mag dan aan mijn vel zitten om hier woorden aan te geven. Het schrijven naar elkaar helpt me ook om zo in verbinding te komen met mezelf en met jou; kortom met onze droom van samenleven. Doorheen de jaren voel ik me veilig bij jou en voel ik jouw vertrouwen dat ik mag zijn wie ik ben, met mijn vallen en opstaan. Door jou kan ik elke dag nog groeien en mezelf beter leren kennen. Ik hou van jou!

Liefs, Johan

Hildegarde Lieve Johan,

Wat versta ik onder lichaamstaal?
Dat kan voor mij heel breed gaan van aanrakingen, knuffels, vrijen maar ook de stille tekens van gelaatsuitdrukkingen en zuchten e.a. Ik ben een spontane knuffelaar. Ik pak je graag zomaar vast en ik nestel me graag in jouw armen. Ik zoek oogcontact op om echt te kunnen doorgronden en af te toetsen of we echt aandacht hebben voor mekaar. Jouw ogen zeggen me veel en het roept allerlei gevoelens bij me op. Als ik jouw ogen zie met pretlichtjes en een lach dan voel ik me warm en prettig geliefd en verliefd.
Maar als ik jou bij het thuiskomen bedrukt zie en afwezig in oogcontact, dan voel ik me
bezorgd en bang hoe de impact van je werk nog doorwerkt doorheen je dag en avond.
Maar hoe en wat straal ik uit ? Mijn uithangbord is: de vriendelijke, glimlachende, vrolijke,
steeds goed gezinde Hildegarde, het zonnetje in huis . Ik denk dat ik onbewust dit
uithangbord, dat ik van vroeger van thuis uit meegekregen heb, uitstraal. Zo wil ik
toegankelijk zijn, bereidwilligheid uitstralen en positief in contacten staan.

Maar ik kan ook nors en kort zijn en veel beeld zonder klank . Ik gebruik dan heel sterk mijn lichaamstaal door heftig en heel druk dingen te doen opdat jij zou merken dat er iets me niet af gaat. Ik weet dat het zeker een foute communicatie is, maar ik word dan zo gedreven van uit sterke gevoelens . Ondertussen met de jaren heb jij me al veel beter door en geraak je wel tot bij mij terwijl het vroeger ons juist uit elkaar dreef. Dank je wel voor je geduld.

Ik denk dat die stelling van 55-38 en 7% bij mij wel anders ligt. Ik praat veel en vertel
gemakkelijk aan jou wat ik beleefd heb. Ik kan soms niet direct vinden welke gevoelens
erachter zitten maar al pratend benoem ik heel veel en worden gevoelens voor mezelf meer duidelijk en wat ook meteen mijn lichaamstaal verklaart. Ik geef gemakkelijk woorden aan mijn houding waardoor jij me ,(denk ik,) gemakkelijker kan lezen.
Maar mijn valkuil is dat ik jouw tekens van lichaamshouding ga interpreteren aan de hand
van wat ik zie of meen te zien. Dan gaan de flitsgedachten in mij al redeneren en conclusies trekken en mijn handelen ernaar bepalen. Als ik jou bedrukt zie thuiskomen met een blik die nog in je werk zit dan denk ik dat je gerust gelaten wil worden . Jouw zuchten aan de computer is voor mij een teken van een lichaamshouding en dan vul ik in…je zal het zwaar hebben …nog teveel to do’s en ik laat je gerust . Ik zal dan onze gezamelijke to do’s van encounter niet bespreken en laten rusten…tot soms de deadline er is of erover. Ik laat je dan letterlijk met rust en hou me stil. Dan zijn we ieder apart bezig en weinig verbinding met elkaar Maar soms zie ik me toch juist doorvragen naar hoe je dag was ,contact zoeken en je de kans geven om je beleving te delen. Dan ziet onze avond er heel anders uit ook al werken we beiden nadien nog aan de computer.

Ik merk dat ik heel alert ben naar tekens van lichaamstaal, ik heb er speciale voelsprieten.
Zo toets ik eerst af hoe jij aanwezig bent in de dag of avond en die ik dan ook de sfeer laat
bepalen. Dit is niet de juiste manier van hiermee om te gaan. Deze fijngevoeligheid zou me
juist moeten helpen en uitdagen om naar jouw beleving te vragen. Dus nog een werkpunt om mee te nemen uit deze dialoog…

liefs Jouw Hildegarde