wij twee

Wij met twee…dat is voldoende!?

Lieve Johan,
Wij met twee… het doet me denken aan onze trouwbelofte waarin ik verwoordde om heel
veel “samen” te zijn met jou en samen te beleven. Nu nog is ‘samen zijn met jou’ mijn
warmste en gelukkigste momenten. Ik geniet om samen te zijn in onze bubbel, ik voel me
begrepen en geliefd en ik kan mezelf zijn. Als ik thuis kom na een lange en drukke dag dan
kom ik tot rust door gewoon bij jou te zijn en te vertellen over mijn dag, gewoon thuis zijn,
ongestoord, niets moet.
Maar als er dan nog een vraag via mail of WhatsApp op mij af komt dan kan het er echt niet meer bij in mijn hoofd. Deze to do’s zijn dan uit den boze en echte stoorzenders. Ze maken me triest en zwaarmoedig. Ik heb dan de neiging om me terug te trekken in mijn bubbel en me af te schermen van de buitenwereld. Op zo’n momenten wil ik dicht bij jou zijn, jouw knuffel is genezend en troostend en wij twee is dan echt voldoende! Wat ben ik een gelukzak dat jij ook zo kan genieten en verlangen naar onze bubbel. Het doet deugd om zo samen te cocoonen, maar ik heb ook nood aan wij twee met anderen. Met anderen samen in verbinding zijn, is zo waardevol en kleurt mijn leven. Als we op zondagse traditie met onze kinderen samenkomen om zelfgebakken pistoletjes te eten, als we om de 14 dagen op woensdag op onze drie kleinzoontjes passen, als we tijd maken om met ons moeke en vake samen te eten en bij te praten , als ik met mijn broer gekke whatsappjes doe, als we door onze engagementen in Encounter warme ontmoetingen beleven en speciale vriendschappen smeden, enzovoort…
Dan weet en voel ik dat al die mensen rondom ons deel uit maken van ‘onze grote bubbel’
die mijn/ons leven kleur geeft. Ik ben blij en gelukkig om samen met jou al die warme
ontmoetingen te kunnen beleven. Is dat dan niet die droom van toen om samen met jou op
pad te gaan en te ontdekken. Ik ben je dankbaar Johan om die mooie weg al 38 jaar !
Liefs
Jouw Hildegarde

Liefste schat,
Toen wij jaren geleden samen hetzelfde pad gingen bewandelen, dan zag ik hier niemand
anders als metgezel; gewoon wij met ons twee.
Doorheen de jaren mochten we echter veel mensen op onze weg ontmoeten die ik nu niet
meer zou kunnen wegdenken. Op de eerste plaats onze kinderen, maar ook onze ruimere
familie en vrienden. Zij zijn voor mij de supporters op onze weg. Zij geloven in ons. Ik voel
me dan geliefd en aanvaard. Voor mij betekent dat (h)echte gemeenschap; een groep
mensen die je omarmen en in ons als koppel geloven.
Maar soms zie ik me ook afzonderen en ben jij voor mij ‘voldoende’ in mijn leven. Als ik moe thuiskom van het werk, heb ik nood aan rust en gewoon jouw nabijheid. Bij jou kan ik tot mezelf komen en het werk van me afzetten. Als er dan onverwacht bezoek zich aanmeldt, dan heb ik het moeilijk om een goede gastheer te zijn. Mijn verwachting om alleen bij jou te zijn, wordt dan teniet gedaan.

Onlangs was er het onverwacht bezoek van je vader. Ik wilde echter niet in de val trappen
zoals ik anders zou doen. Vanuit de verbindende communicatie leerde ik om te kijken naar
mijn nood, mijn behoefte en dat er verschillende wegen zijn om deze te vervullen. Ik wilde loskomen van mijn werk en zou dit invullen met rust en jouw nabijheid. Maar ik besefte dat dit nu even niet kon. Dit maakte me mild naar je vader. Ik kon luisteren naar zijn verhaal en ik vergat mijn werk.
Achteraf was ik blij en dankbaar dat ik mijn verlangen naar onze eigen bubbel zonder
stoorzenders, kon opzij schuiven. Ik weet dat je vader (en aanvullend je moeder) ons graag
ziet. Beiden zijn zij mee onze supporters en dat wil ik koesteren.
Ik ben blij met het pad dat we nu meer dan 38 jaar samen bewandelen. Bij jou mag ik steeds opnieuw thuiskomen. En samen verwelkomen we ook graag de mensen die ons levenspad doorkruisen.
Dank dat ik jouw tochtgezel mag zijn. Liefs, Johan