Avond

Gisteren luisterden we tijdens de lunch naar de radio. Ze speelden avond van Boudewijn De Groot. Het bracht ons onverwacht ontroering en verbinding. We delen het graag met jullie.

Jan: Het is sowieso een prachtige tekst en muziek die ik meteen met spiritualiteit verbind. Dat komt door Leen V. die het ooit “de geloofsbelijdenis” van Boudewijn De Groot noemde. “Ik geloof (x5) in jou en mij” is inderdaad een sterk credo. Maar het lied is tegelijkertijd een bidden voor mij, een smeekbede om vertrouwen en kracht in de herfst van het leven.

Ik herken ons meer en meer in dat lied: het dekken van de tafel, de stilte, de avonden als jij al gaan slapen bent, het wandelen, de geur van jouw gebak… het zit er allemaal in. Tranen zijn onvermijdelijk als ik het hoor en daar zit een mix aan gevoelens aan vast. Melancholie om wat voorbij is, berusting in het feit dat we ouder en zwakker worden, verlangen naar rust en sereniteit, dankbaarheid om de weg die we samen gingen en gaan, tevredenheid en blijdschap om wat we opbouwden en waarop we kunnen terugvallen, ons mooie grote gezin, ons werk. Maar er is ook onzekerheid en verdriet over de toekomst, hoe het verder gaat lopen, hoeveel tijd we nog samen hebben om actief het leven te leven. De toekomst zal het uitwijzen, aan ons om te vertrouwen en te geloven dat het goed komt.

Leen: Het overviel me, dat lied. “Ik zie het vuur van hoop en twijfel in je ogenen ik ken je diepste angst,” die woorden brachten me rechtstreeks bij mijn eigen angst voor de toekomst. Een toekomst waarin ik aftakel, een onrustig bewegende oude dame met een uitdrukkingsloos gezicht word. Een vrouw die niet meer kan communiceren, maar vooral een vrouw die in eerste instantie weerstand en afwijzing oproept. Verdriet overviel me, voor mezelf, voor jou, Jan. En dan zijn er de woorden van Boudewijn: “Ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij”, ergens troost in de wanhoop.

Het was chaos binnen in me. Gevoelens tuimelden over elkaar heen. Er was die primaire angst voor aftakeling, het besef er niet aan te kunnen ontsnappen, wanhoop verlamde me even. Ik voelde me klein, hulpeloos, kwetsbaar, treurig, triest, bedreigd. Ik zag jou volschieten en onmiddellijk voelde ik me intens bezorgd en verbonden. Je op dat moment kunnen omhelzen, wij samen in het verdriet, was bevrijdend. Het voelde veilig om die tranen toe te laten, warm, verbonden. En Boudewijn zong verder… Teder en sterk tegelijk, zo stonden we daar. Wij samen: heel intens en grondig, stevig, geaard. Een moment om te koesteren in zijn schoonheid en kwetsbaarheid. “Want ik geloof, ik geloof, Ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij.”

Avond Boudewijn De Groot

Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken
en te hopen dat je licht het doet.
Laat buiten de stormwind nu maar razen in het donker
want binnen is het warm en licht en goed.
Hand in hand naar buiten kijken waar de regen valt.
Ik zie het vuur van hoop en twijfel in je ogen
en ik ken je diepste angst.

Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij.
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.

En als je ’s morgens opstaat ben ik bij je
en misschien heb ik al thee gezet.
En als de zon schijnt buiten gaan we lopen door de duinen
en als het regent gaan we terug in bed.
Uren langzaam wakker worden, zwevend door de tijd,
ik zie het licht door de gordijnen en ik weet:
het verleden geeft geen zekerheid.

Want je kunt niets zeker weten…

Ik doe de lichten uit en de kamer wordt nu donker,
een straatlantaarn buiten geeft wat licht.
En de dingen in de kamer worden vrienden die gaan slapen,
de stoelen staan te wachten op het ontbijt.
En morgen word ik wakker met de geur van brood en honing,
de glans van het gouden zonlicht in jouw haar.
En de dingen in de kamer, ik zeg ze welterusten,
vanavond gaan we slapen en morgen zien we wel.

Maar de dingen in de kamer zouden levenloze dingen zijn zonder jou.
En je kunt niets zeker weten, want alles gaat voorbij.
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.
Ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof, ik geloof in jou en mij.

En je kunt niets zeker weten…