Hart, lichaam en ziel, drie manieren, drie wegen om aanwezig te zijn. Je kan je ze bekijken als een 3-vaksbaan. Het zijn geen aparte wegen. Ze raken elkaar en je kan gemakkelijk van het ene baanvak naar het andere.
Bij dit beeld hoort ook een afrit. In bepaalde situaties zeg je wel eens ‘laat mij even gerust’. ‘Ik ben eens met vrienden of vriendinnen weg’. ‘Ik ga een pintje pakken’. Je bent niet perfect. Aanwezigheid is niet altijd nodig. En gelukkig is er nog de pechstrook: af en toe gaat het niet. Dan is er Wegenhulp om jou te depanneren. 😉 De blog van vandaag legt de focus op het hart.
Aanwezig zijn met je hart betekent op de eerste plaats echt aanwezig zijn bij jezelf. Je bent met je aandacht in het nu, in contact met je eigen gedachten, gevoelens, lichaam en behoeften zonder oordeel, vlucht of afleiding. Het is een vorm van innerlijke verbondenheid en bewustzijn.
En tegelijkertijd laat je, vanuit die verbinding met jezelf, de andere bij je toe vanuit je volle aandacht. Door echt te luisteren en empathie te voelen zonder te oordelen of te willen oplossen, door de ander ruimte te geven zonder druk of verwachting en door zorg te dragen voor elkaar zonder jezelf op te dringen, ontstaat een diepe, liefdevolle vorm van nabijheid.
Wat kan me zoal hinderen om aanwezig te zijn met mijn hart?
Lieve: De waan van alle dag komt onmiddellijk bovendrijven. De drukte, zelfs al heb ik het niet druk. Er zijn zoveel draden die aan een mens, aan mij trekken. De to do’s fladderen constant voorbij: dagdagelijkse klusjes die iedereen moet doen, maar waar ik altijd alleen voor sta; er zijn voor anderen die op jou rekenen; de stroom aan whatsapp berichtjes want ook ik zit toch in zoveel groepjes; een oude kat die eigenlijk nog meer aandacht verdient. Het zijn allemaal druktes van dingen die ik moet doen of waar ik een verwachting voel.
Een ander soort drukte die mij verhindert om echt aanwezig te zijn is de ruis in mijn hoofd, benomen worden door de vele zaken die mij innerlijk onrustig maken. De wolk vol dingen die een beslissing vragen; de nood aan verbinding en warmte; het pensioen dat nadert en veel vragen oproept; de vele trieste verhalen die in mij opstapelen en een eigen leven gaan leiden en letterlijk soms mijn gevoel doen ondersneeuwen. Deze ruis doet mij snakken naar leegte in mijn hoofd, naar adem, naar open ruimte.
En wat helpt me dan om aanwezig te zijn bij anderen?
De voorbije week kon ik duidelijk het verschil voelen. Ik had 4 dagen vrij, had ze niet volgepropt met allerlei afspraken, was ook aan het catsitten in het huisje van de dochter in Zulte. De leegte, de rust, het mezelf geven van innerlijke time out maakt er een prachtige 4 dagen van. Ik had heel zorgvuldig 3 mensen uitgenodigd, afzonderlijk, elk voor iets anders: een gesprek, een lunch en een wandeling. Hierover had ik nagedacht. Op die manier was er openheid en volle aandacht. Ikzelf had geen grote behoefte om veel te vertellen, de ruis was gaan liggen. Ik kon helder en ten volle aanwezig zijn, contact maken en in verbinding staan met die ander. Ik geef ruimte en vanzelf stroomt er een energie heen en weer en dan krijg je wat je noemt ‘hartverwarmend’. Ik noem het ook graag ‘levengevende’ ontmoetingen. Ik teer nog op die verbinding. Het is ‘er zijn voor elkaar’ en me niet ‘leeg’ geven of met al te veel oordeel of eigen bagage luisteren maar er echt ‘aanwezig zijn’. Dankzij de innerlijke maar ook de omgevingsrust en het uitschakelen van alle dagdagelijkse taken en lijstjes kan ik meer aanwezig zijn. Ik weet dat ik er ook in kan slagen als ik niet in een stille rustige omgeving ben, maar het is dan wel moeilijker om die focus te nemen. Het weten en oefenen om focus te nemen helpt me om zulke gesprekken en momenten te beleven. Ik leerde doorheen de tijd dat ik in mijn plannen zelden nog iets combineer per dag.
Het gevoel van ‘anders mis ik iets’ heb ik allang weggedaan. Ik kies nu bewust om dit te doen of deze ontmoeting zonder tijdsklok te hebben. Gericht afspreken, tijdloos durven zijn, benoemen dat deze poets of boodschap morgen ook kan en nu niet in mijn hoofd moet spoken, helpt mij om te kiezen en achter die keuze te staan. Ik ervaarde ook dat het gaat over kleine dingen in het hier en nu. Een buurvrouw staat voor de deur – je voelt bij haar een behoefte om te praten en te ontmoeten. Mijn hoofd was helemaal ingezet om die namiddag te rusten en te schrijven. Ik heb mijn hoofd even stilgelegd, gekozen voor die lange, intense babbel met de buurvrouw die ik helemaal niet had zien aankomen. Ik maakte ruimte en was aanwezig voor mezelf en de buurvrouw zonder ruis in mijn hoofd. Achteraf besefte ik hoe luisterend ik geweest was, mijn hart helemaal openstond en ook ik veel had teruggekregen doorheen het moeilijk gesprek. Het vertrouwen dat ik kreeg, de stiltes die konden vallen, het gaf mij nadien een glimlach.
Fijn om te beseffen dat er eigenlijk niet zoveel nodig is om die ‘andere’ te ontmoeten en de warmte te laten stromen.
Hoe zit het met jezelf? Kijkend naar mijn leven de voorbije periode: wat hindert mij om bij mezelf en bij anderen aanwezig te zijn? Wat helpt me?
Liefde en meer 