revolutie

“De revolutie van de dagelijkse liefde”, een uitspraak die we gisteren hoorden op een studievoormiddag over liefde en relaties, aan de KU Leuven. Intrigerend! Wat betekent dat voor mij? Met deze vraag gingen we aan de slag.

Jan: Herkenbaar voor mij, want de spreker verwees naar de de jaren 70, de drang om de wereld te willen veranderen, revolutie dus. En hoe verhalen van de eerste christenen en zijn lief hem lieten kiezen voor de revolutie van elke dag liefdevol te proberen leven. Ook wel “het kleine goede” genoemd. Terugblikkend op de voorbije week kom in automatisch bij de Food Film Fest avond met de gemeentelijke raad van ontwikkelingssamenwerking (GROS). Twee films die avond: Together we grow en Sur le champ! In de nabespreking klonk zoveel positiviteit en ja, zelfs liefde door. Na weken van boze berichtgeving over onze voedselvoorziening was dit een ander geluid, een kleine revolutie van toch weer durven hopen dat klimaatvriendelijke landbouw mogelijk is. Met mijn kompanen van de GROS kon ik tevreden en blij zeggen: “Het was een goede avond.” Voor mij is dit een engagement dat ik liefdevol opneem, jaar na jaar. Soms ontmoedigd als er weinig volk opdaagt en we als groep de hoop wat verliezen. Dan weer vastberaden kijkend naar de nood in de wereld en het verlangen van gewone mensen om toch iets te doen, om solidair te zijn en niet cynisch te worden. Cynisme is dodelijk voor alle liefde.

Met encounter zetten we ons in om keer op keer te kiezen voor de liefde via verbindende communicatie, en daar ben ik fier op. Maar liefde is een werkwoord, dat hoorden we gisteren ook op die studiedag. Dus hoe zat het deze week bij ons? Een week van oh zo weinig tijd voor elkaar, omwille van overvolle agenda’s, bezorgdheden om jouw ouders en mijn moeder… Onze tijd samen was beperkt tot samen slapen, samen ontbijten, samen avondeten. Kleine kapstokken, momenten van samen. Ik kijk naar de week als was het een moeilijke fietstocht door kou en regen, waarbij je moet volhouden. En dat doen jij en ik toch maar. Onze ‘revolutie van de liefde’ was zeer bescheiden maar toch wezenlijk. Jij die me feliciteert dat ik met dochter en kleinkinderen langsging bij mijn moeder. Ik die jou beluister als je vertelt over de moeizame zorgplanning voor jouw ouders. En gisteren begon het lichtpuntje van dit weekend, eindelijk een paar dagen vakantie. Dat we die goed konden starten met zelfs wat basis-energie in de tank, dat is vandaag ook het revolutionaire. We zijn er, alive and kicking, laat die rotspartijen maar komen! We kunnen bijtanken.

Leen: Afgelopen week stond in het teken van mijn familie, de zorg voor onze ouders bracht mijn broers en zussen bij elkaar. Onwennig, bezorgd en verdrietig, zo voelden we ons. Het valt niet meer te negeren, onze moeder gaat achteruit. Ze is de structuur van de dagen wat kwijt en onze vader heeft het steeds moeilijker om dat bij te sturen. Ze zijn beiden vermoeid in het leven en beseffen dat zelfstandig wonen moeilijker en moeilijker wordt. Ze zijn bang om die vertrouwde thuis los te moeten laten. Ja en dan moet er toch hulp en ondersteuning komen. Op zich staat iedereen daarachter, ook onze ouders, maar de praktijk blijkt toch weerbarstig, met de nodige misverstanden, wrijvingen, frustraties, verwarring en weerstand. Hoe moeilijk toch! Als vanzelf vielen we met z’n allen in oude patronen en valkuilen. Het slorpte veel aandacht en energie op! En jij Jan voelde dat als geen ander. “Je bent zo kort en scherp,” die opmerking schudde me wakker. Het was waar. Ik nam jouw aandacht, aanwezigheid, warmte als vanzelfsprekend en gaf zelf weinig terug. Jouw opmerking werkte als een bruggetje. Ik kon achteruit stappen, loskomen van de broer-zus patronen door te vertellen. Te vertellen wat er allemaal gebeurde en hoe ik me daarbij voelde. Het hielp me om wat afstand te nemen en milder om te gaan met dat moeizaam communiceren met mijn ouders, broers en zussen.

Je luisterde geduldig maar hield me ook een spiegel voor. Ben ik nu echt zoveel alleen maar met mezelf bezig? Waar is de warme Leen naartoe, het lief van Jan? Als ik dat zie word ik bang. Ben ik bang. Bang voor de veranderende toekomst. Ik lag nachten lang wakker, piekerend, over mijn ouders en hoe het nu moet met die broers en zussen van mij. Met hen loopt het wel los, het zijn en blijven mijn broers en zussen. Ik heb een speciaal lijntje met hen. Hoe moeizaam ook, als het moet zullen we samen spreken én doen, verbonden in zorg en liefde voor onze ouders. Maar ik piekerde ook over ons. Wij, Jan en Leen, belanden langzaam maar zeker in veranderende tijden en evenwichten. Hoe blijf ik een betrouwbare partner? Ik ben bang. Liefde is een werkwoord, jawel, maar toch. Het is voor mij een opluchting om dit neer te schrijven. Het is een eerste piepklein stapje om ermee aan de slag te gaan, het onder de loep te nemen. We zijn er nog niet klaar mee, maar het is een begin.