Leven

“De vraag is niet of we zullen sterven, maar hoe we zullen leven.” J. Borysemko

Jan: Deze uitspraak laat me terugdenken aan ons gesprek gisteren. Het was na een moeizame afdaling in de regen op een rotsig pad. Zelf was ik verkleumd omdat ik mijn regenjas verloor en jij was gestruikeld en gevallen over een boomstronkje. Gelukkig zonder erg maar wel een schok. Het hoort erbij, de pelgrimstocht die we maken is af en toe een beetje sterven. Fysiek uitputtend en qua emoties overheerste boosheid. Bij mezelf omwille van mijn vergeetachtigheid, bij jou Leen om de machteloosheid tegenover Parkinson. “Ik probeer het te bezweren maar toch mislukt het en val ik.” zei je. Maar kijk, we raakten veilig de bergen af en op onze bestemming, eind goed al goed.

Dat problemen op ons afkomen en onheil ons overkomen, is onvermijdelijk. Maar we wapenen ons ertegen en zetten ons eroverheen als het misloopt. Zo zorgen je dagelijkse wandeling en je evenwichtstraining ervoor dat je letterlijk goed terechtkwam en dat je volgehouden en zelfzeker wandelt. Zelf voorkom ik zoveel mogelijk de chaos, door afvinklijstjes in mijn hoofd en door goed voor te bereiden en te anticiperen. Bv. foor de B&B te bellen “we komen eraan” en dan blijkt dat we op een ander adres moeten zijn.

“Ik ben toch blij dat ik dit kan doen.” zei je daarnet. Mijn hart maakte een sprongetje en ik kon volmondig zeggen: “ik ook.” De blijdschap danken we aan onze keuzes om volop te leven met goesting en durf. Liever zo, met valpartij en jas kwijt, in plaats van angstig te leven om wat ons zou kunnen overkomen.

Leen: Het is natuurlijk wel zo dat in het besef van sterfelijkheid het leven plots meer waard is. Misschien heeft het met mijn leeftijd en ziekte te maken, het feit dat pensioen voor de deur staat, misschien met mijn werk waar de dood toch erg aanwezig is en sowieso het leven recht in je gezicht springt. Maar feit is wel dat dit thema me de laatste tijd meer en meer bezighoudt.

Hoe wil ik de rest van mijn leven vorm en inhoud geven? Hier onderweg langs Franciscus’ wegen voel ik me klein en groot tegelijk. Klein, want zo duidelijk maar een korreltje in een rij van leven. Al stappend kan de gedachte aan die vele pelgrims van allerlei soort me kracht geven om vol te houden. Maar ik vraag me ook af wat er in de hoofden leefde en leeft, bij de pelgrims van vroeger, nu en later. Het zet me in een lijn en dat maakt dat ik tevreden kan zijn en dankbaar ook voor de wereld. Verbaasd en verwonderd ook om het verschil. Ik zie alles wat meer in perspectief misschien.

Groot omdat ik in mezelf energie en wijsheid kan vinden, daadkracht misschien ook wel. Mijn gedachten dwaalden vandaag rond onze dochter en haar ex vriend, mijn zorg over het verdriet van die twee. Al stappend denk ik wat te doen, wat te zeggen. Mag ik doen en zeggen? Het is nog niet uitgefilterd maar dat komt nog wel. Ik voel me geduldig. Het stappen zal het me vertellen. Ook hoe ik best verder vorm en inhoud geef aan mijn leven. Het pelgrimeren heeft tijd nodig. Vandaag was zo de eerste dag dat ik kon dwalen in mijn hoofd. Er zijn nog 6 stapdagen voor we in Assisi aankomen. Nog vele kilometers, nog veel zweet en ongetwijfeld nog veel botsen en uitdaging om vol te houden. Ook al is er veel “afzien” bij, toch hou ik ervan. Om plots iets schoons te zien onderweg, om me te koesteren in de zon, om weer op een andere plek te zijn. Samen met jou Jan, dat is belangrijk, want al praten we misschien niet veel, we lopen wel samen. Dus ja, hoe zullen we leven? Liefst met durf en moed en in beweging. Ik kijk niet te ver de laatste tijd. Wat voor zin heeft het om aftakeling naderbij te laten komen? “Voor alles is een tijd en plaats.” Ik hoop hier energie op te doen om zo intens mogelijk te leven.