evenwicht

“Geluk is nooit een staat van evenwicht. Geluk is altijd in beweging, altijd onderweg en het enige wat je kunt doen is het spoor volgen.” Paulo Coelho

Deze week schreven Hildegarde en Johan mooie en kwetsbare brieven over wat hen uit balans brengt en hoe ze ernaar verlangen om elkaar te vinden in de voortdurende beweging van het onderweg zijn.

Wat haalde me de voorbije dagen uit mijn evenwicht? Welk gevoel was sterk aanwezig? Wat had ik nodig? Wat beleef ik nu bij mijn antwoord?

Johan:

Wanneer ik naar de brede context kijk, dan is dat zeker het extreme taalgebruik en de polarisatie in onze maatschappij – ofwel ben je voor iets of iemand of anders ben je tegen – dat me doet wankelen. De ‘gulden middenweg’ die ik van thuis meekreeg en nog altijd hoog in het vaandel wil dragen, bestaat precies niet meer. Het fenomeen ‘gulden middenweg’ is blijkbaar ontleend aan de Griekse filosoof Aristoteles. Een groot deel van deze filosofie draaide om het vinden van ‘evenwicht’ tussen twee uitersten. Het leidt ons naar een harmonieuze persoonlijkheid, die aan de basis staat van een gelukkig leven (dixit Aristoteles volgens Google). En ja, daar kan ik mij zeker in vinden.

Wanneer ik een woordenwisseling heb met jou Hildegarde en ieder op zijn gelijk gaat staan, dan is er verwijdering en is de onderlinge verbinding verbroken. Zo schreef ik onlangs naar je: liefste schat, onze onderlinge ruzie – die vooral een stilzwijgende verwijdering inhoudt – haalt mij uit mijn evenwicht. Jij bent diegene die in de ratrace van deze wereld, me staande houdt. Wanneer onze verbinding wordt verbroken, dan voel ik me ontredderd en maar half. Ik heb dus jou nodig, ons samen-zijn, om mezelf veilig en geborgen te weten. Jij houdt mij in evenwicht.

Wanneer onze verbinding verbroken wordt, dan kan ik wel even voort met mezelf en val ik terug op mijn ego. ‘ik red mezelf wel’, denk ik dan. Maar wanneer op het werk de drukte  de bovenhand krijgt en ik het gevoel heb van ‘niet alles meer in de hand te hebben’,  dan dreig ik te zinken en heb ik jou als reddingsboei nodig. Jij bent mijn veilige thuishaven en daar ben ik jou enorm dankbaar voor.

I Love You, Johan

Hildegarde:

Lieve Johan,

Als ik kijk naar de voorbije tijd en dan voornamelijk mijn herhaaldelijk ziek zijn, dan voel ik me heel beperkt door mijn lichaam. Ik kan niet vooruit zoals ik wil en dat brengt me uit evenwicht. Ik zit in een dualiteit van functioneel te willen zijn en mijn lichaam trekt me naar de andere kant van rustig aan doen. Ik heb het moeilijk om ernaar te luisteren en ik pep me op met medicatie om toch maar mee te kunnen in het werkend en actief leven. Deze periode is een hele moeilijke en onduidelijk fase van willen maar niet kunnen en ook tussen ons een leven met afstand. Jij bevindt je in dat actieve leven en je gaat maar door in jouw mallemolen en ik moet dubbele krachten gebruiken om er weer bij te horen. Ik ben niet die Hildegarde die ik wil zijn, voel me futloos, nutteloos en minder waard. Ik voel me maar iets waard als ik kan functioneren en presteren en evenwaardig naast jou kan staan. In deze momenten verlang ik heel erg naar jouw aanwezigheid, jouw aandacht en verbinding met mij. Ik verlang naar geborgenheid en zoek troost bij jou; mogen voelen dat het oké is dat ik niet mee kan en minder functioneel ben. Ik merk dat als we ieder op een ander spoor zitten of in een andere fase leven (actief/nonactief), me dit ook uit mijn evenwicht haalt en ik me eenzaam voel. Juist in verbinding leven, geeft me de kracht, energie om verder te gaan, de echte koppelenergie die bij ons echt werkt!

Maar ik stel me wel de vraag: wat als ik bij het ouder worden of serieus ziek worden niet dat functioneren weer kan opnemen? Hoe ga ik dan kijken naar mezelf… hoe krijgt dat een plaats in mijn leven en hoe ga ik mijn evenwicht behouden of weervinden…

Met veel liefde, geduld en mildheid voor mezelf zal dat een moeilijke weg zijn en hopelijk in warme verbinding met jou.

Liefs

Jouw Hildegarde