trouw-getrouwd-trouwend

Zou ik met mezelf getrouwd willen zijn? Hoe ben ik eigenlijk als partner?

Lieve Johan,

Een vraag met uitdaging naar zelfinzicht… niet gemakkelijk! Wie wil ik zijn voor jou… dit zijn goede intenties … maar wie ben ik echt voor jou?

38 jaar geleden deden we een belofte met “ik wil voor jou… zijn” en nu zoveel jaar later? Hoe ben ik als vrouw voor jou? Ik ben nog steeds een knuffelaar maar zie me dat veel minder doen dan vroeger. Ik hou ervan om je zomaar in de keuken te verrassen met een dikke knuffel en een zoen. Ik voel me warm als ik je zie glimlachen en voel hoe je mijn knuffel beantwoordt. Ik voel dan echt ons “samen”, wij twee sterk verbonden en achter die knuffel zit zoveel meer, het is een uiting van liefde en verbondenheid: “Wij twee!”

Ik verlang ook om jouw belevingen op je werk, in je engagement, met de familie en
kleinkinderen te mogen kennen. Dit verlangen roept me op om bij je thuiskomst te vragen naar jouw dag en er bewust dieper op in te gaan. Maar soms kan ik er niet de tijd voor nemen en dan ben ik de vrouw die alleen maar met de praktische zorg bezig is, die niet naar jouw beleving vraagt. De drukke Hildegarde die geen tijd maakt… Zo droomde ik het niet. Maar in die drukke bezigheden leg ik toch ook een stukje van mijn liefde voor jou. Mijn liefdestaal is dienend. Mijn zorg dragen is een teken dat ik je graag zie. Zo ben ik soms gevend en nemend, soms open en zacht en soms gesloten en kort. Als mijn verwachtingen niet uitkomen dan kan ik een koele, norse houding aannemen bij je thuiskomst. Vroeger kon ik dat best lang laten duren, nu zie ik me al sneller ontdooien en met mildheid contact leggen. Zodat ik de hartelijke en bezorgde Hildegarde ben, die ik voor jou wil zijn.

Door de jaren heen ken je me wel met mijn positieve kanten maar ook de Hildegarde met
haar kleine kanten, zoals de korte antwoorden, de koppigheid, de verwijdering om het te
laten voelen; de drukke Hildegarde, benomen in het zorgen voor anderen: mijn patiënten, onze kinderen en kleinkinderen. Toch zie ik je graag en sta jij op mijn nummer 1. Ik hoop en durf geloven dat jij mij ook zo graag ziet. Dat vertrouwen is gebaseerd op de fundamenten van onze liefde waar we doorheen de jaren in Encounter aan gewerkt hebben en nu nog steeds. Die onvoorwaardelijke liefde in haar hele betekenis! Wat is het mooi om dat samen te beleven… omdat ik erin geloof dat het kan en omdat jij me zei dat ik het beste was wat jou is overkomen!

Jouw Hildegarde

Liefste schat,

Als ik naar mijn jeugd kijk, toen ik op zoek was naar een duurzame relatie, dan richtte ik me vooral op dit beeld: een geliefde die me aanvaardde zoals ik ben, me niet wilde
veranderen en mijn soulmate kon zijn. Zelf wilde ik mijn partner niet versmachten als “mijn
bezit”. Ik had de wens dat ik kon bijdragen aan haar groeien in persoon en dat ik er kon zijn
in goede en kwade dagen. Ook droomde ik van een mooi gezin waarin ik mijn vaderrol
opnam en om zo ‘samen’ dingen te beleven.

Als ik kijk naar vandaag, dan ben ik fier met het pad dat ik met jou bewandel heb. Maar ik
ben me ervan bewust dat het mede door jou is, dat ik me goed in mijn vel voel. Als ik een
moeilijk moment heb en mezelf niet graag zie (omdat ik in mijn ogen fouten maak en ik wil nu eenmaal de perfecte zijn), dan ben jij er om mijn klein zelfbeeld weer op te krikken.
Door jou kan ik zeggen dat ik met mezelf getrouwd wil zijn.

Als partner ben ik echter soms mijlenver van die jeugddroom. Ik zie me solo gaan en je buiten sluiten als ik, in mezelf gekeerd, thuiskom van een zware werkdag. Dan laat ik de kans voorbij gaan om jou als ‘soulmate’ te zien. Of als we op een feestje of bijeenkomst apart gesprekken aangaan, dan is dat ‘samen-beleven’ niet zoals ik het droomde. Ik voel me dan schuldig dat ik je op dat moment niet als partner betrek. En als jij ziek bent en graag wil verwend worden met een simpel kopje thee en wat aandacht, dan zie ik me op de achtergrond het huishouden doen, maar laat je dan gerust, omdat ikzelf dat zo wil als ik ziek ben. Ik heb dan te weinig aandacht voor jou. Ik ben dan ver weg van die droom om ook in moeilijke periodes jou echt nabij te zijn.

Als we hierover samen spreken, voel ik me geen goede partner voor jou. Maar de
slechte kantjes nemen gelukkig niet de bovenhand. Door onze onderlinge communicatie en ons dicht bij elkaar leven, mag ik nog elke dag groeien om mijn jeugddroom levendig te houden. Bij dit schrijven voel ik me enorm dankbaar naar jou, want jij bent het beste wat mij is overkomen. Deze laatste zin, is de eerste van het lied van Paul van Vliet. Een liedjestekst waarvan elke zin voor mij betekenis heeft. Dank dat jij mijn grens verlegt, voorbij mijn horizon.

Jouw tochtgenoot,
Johan