mijmeren over de herfst

Anne: De herfst geeft me een dubbel gevoel. Enerzijds is de herfst een tijd van oogsten, van de vruchten plukken van het werk dat ik in ons leven en onze relatie gestoken heb. De zomer is voorbij en we ruilen de lange, ontspannen avonden buiten in voor de vertrouwde routines van het najaar. De gezellige, spontane BBQ’s met vrienden maken plaats voor weekmenu’s, T-shirtjes worden aangevuld met sweaters.

Na al die jaren samen kunnen we bouwen op elkaar: we hebben elk onze eigen taken en verplichtingen. Doordat we goed op elkaar ingespeeld zijn, kunnen we in deze periode juist meer tijd voor elkaar vrijmaken. Er is nu tijd voor een spontaan weekendje weg, voor een dagje me-time… Earl weet hoe hij mij in de watten kan leggen en ik weet waar ik hem een plezier mee doe. Door die onverwachte verwennerijtjes voel ik me vrolijk, licht, gezegend. Als alles thuis op rolletjes loopt, ben ik milder voor de krasjes die door harde kantjes en hoekjes gemaakt worden.

Daarnaast zijn het ook de kleine momenten die ons verbinden, zoals samen ontbijten of een wandeling maken tijdens de lunchpauze. Deze momenten versterken onze band, maken ons leven rijker en aangenamer. Terwijl de bladeren vallen en de natuur verandert, besef ik hoe mooi deze seizoensverandering is, niet alleen in onze omgeving maar ook in onze relatie. We hebben samen vele obstakels overwonnen en ook dat geeft me hoop en inspiratie voor de vele avonturen die nog voor ons liggen. 

Anderzijds betekent de herfst ook dat de helft van ons leven achter ons ligt. Onze ouders hebben al eens hulp nodig, af en toe valt er iemand weg in mijn omgeving. Een hele dag in de auto zorgt de volgende dag gegarandeerd voor rugpijn en een avondje veel te laat op café met vriendinnen kan eigenlijk alleen nog maar in het weekend. Ik moet onder ogen zien dat de zorgeloze zomer van mijn leven achter mij ligt, en dat is moeilijk om toe te geven.

In onze dialogen hebben we het vaak over het heden: hoe ik me voel en hoe ik onze toekomst zie, wat ik nog wil bereiken. Maar…, schrijven we daar dat de herfst betekent dat we over de helft zijn, over ziekte en kwaaltjes, over grijze haren die stilaan komen? Nee, daar ben ik nog niet klaar voor. Het maakt me angstig om te beseffen dat de winter het volgende seizoen is. Ook al heeft die zijn mooie momenten met chocolademelk en warme dekens, en kunnen we enkel dankbaar zijn dat we hem samen tegemoet gaan.

Earl: Ergens onderweg is het gebeurd: ik ben in de herfst van mijn leven beland. Niet met donderend geraas of een dramatisch omslagmoment, maar zoals de echte herfst begint: stilletjes, met een paar verkleurde bladeren en het besef dat je ’s ochtends ineens een jas nodig hebt.

En weet je? Het is eigenlijk best mooi. De herfst is een seizoen dat me de laatste jaren dierbaarder is geworden. Niet alleen vanwege de prachtige kleuren en het knusse gevoel dat het met zich meebrengt, maar ook omdat ik besef dat ik zelf in de herfst van mijn leven ben aangekomen. De wilde zomers liggen achter me, de lente van het leven is voorbij en dat is helemaal prima. Het hoeft niet meer allemaal groot, snel of spannend. Er is iets geruststellends aan deze fase. Alsof het leven zegt: “Ga maar zitten, pak een kop thee, je hebt best al wat moois gebouwd.”

Dat mooie bouwsel heet voor mij Anne en Nienke. Anne en ik zijn al meer dan twintig jaar samen. Onze relatie heeft stormen doorstaan, zomers gevierd, en nu bevinden we ons in een fase waarin er ruimte is voor reflectie, verdieping en hernieuwde verbinding. In de herfst van onze relatie – als je dat zo kunt noemen – komen de vruchten van al die jaren samenleven tot volle wasdom. Er is minder gedoe en strijd, meer begrip en mededogen. We begrijpen elkaar met een halve blik of een opgetrokken wenkbrauw – al blijft dat laatste bij haar altijd wat bedreigender dan bij mij. We weten wat we aan elkaar hebben, en dat voelt rijk.

En dan is er Nienke, onze dochter. Ze zit volop in haar puberlente: alles moet nog groeien en dat is intens – emoties, meningen, plannen. Ze test haar grenzen en ook ons geduld. Maar ondanks of dankzij die puberstreken brengt ze leven in huis. We lachen veel – en zuchten ook.

Het contrast tussen haar begin en mijn herfst is soms komisch. Zij droomt over later, ik zoek m’n leesbril. Ze houdt me scherp of op z’n minst wakker. Waar ik leer los te laten, wil zij juist alles grijpen. Dat schuurt, maar het is ook mooi.

De herfst leert me veel over loslaten. Over hoe schoonheid en vergankelijkheid hand in hand kunnen gaan. Over hoe liefde niet altijd vurig of spannend hoeft te zijn om diep en waardevol te zijn. En over hoe ik, nu meer dan ooit, voel hoeveel Anne en Nienke voor me betekenen.

We wandelen samen door dit seizoen, elk met ons eigen tempo. Anne en ik hand in hand, zoals we dat al jaren doen, en Nienke soms een stukje voor ons uit, dan weer mopperend achter ons aan. Samen met Anne, die me al zo lang kent. En met Nienke, die me blijft verrassen. Jas aan, sjaal om en verder gaan.