Wat heeft me de laatste dagen bezig gehouden?

Lieve Leen,

Het zit op twee niveaus, de praktische dagdagelijkse bezigheden en de diepere laag die eerder filosofisch is zou ik zeggen. Het praktische heeft te maken met het komende tuinseizoen hier thuis en in de Leerpluktuin aan Hal5. Ik zie me plannen, aankopen doen en dan daadwerkelijk planten en zaaien. Het geeft me een goed gevoel want het is concreet, biedt houvast en voldoening. Het ontspant me ook want al laat ik het niet zien, de spanning en onzekerheid door de pandemie vreet ook aan mij. Al werkend met mijn handen borrelen mijn gedachten en gevoelens vanzelf naar de oppervlakte. Eerder chaotisch maar dat verlamt me niet omdat ik met die concrete handenarbeid bezig ben. Op een of andere manier komt er dan rust en zelfs orde in de wirwar die door mijn hoofd heen flitst. Er komen ideeën in me op over hoe het ene en andere probleem aan te pakken: “Die ga ik bellen of mailen.” ” Dat ga ik schrijven.” maar ook loslaten bv. van evenementen op het werk of als vrijwilliger. Het aanvaarden, het verlies en de teleurstelling voelen maar tegelijk ook vertrouwen dat uitstel geen afstel hoeft te zijn. En de vrijgekomen tijd kan op andere manieren nuttig besteed worden. Dan is er de bezorgdheid op gezondheidsvlak: “Als onze familie, vrienden toch maar niets overkomt, geen corona!” Niets lijkt erger dan dat geliefden alleen moeten sterven en in zeer kleine kring begraven worden. Het missen van onze kinderen sluit daarbij aan, het is toch pijnlijk Maeve niet te kunnen knuffelen op haar verjaardag. Nu jij terug werkt is het weer aanpassen. Ik geniet nog van het tv kijken samen maar mis al de wandeling of fietstocht elke dag. Laten we die toch maar plannen.

Liefs

Jan

Lieve Jan,

De laatste dagen stonden voor mij wel in het teken van “terug aan het werk”. Dat gaf toch een zekere stress. Wat zou ik vinden? Hoe is de sfeer? …Het moet gezegd dat het even aanpassen was! Ook al zit het KITES team ver weg van de corona-afdelingen, corona is wel degelijk aanwezig! Het begint al bij het toekomen, alles ontsmetten: desktop, telefoons etc; Iedereen draagt verplicht een mondmasker, dus ook wij, als we gewoonweg overleggen met elkaar op het bureau. Ik voel me alert en oplettend als ik door de gangen loop. Op huisbezoek gaan met een mondmasker (handschoenen en schort indien contact nodig is), het is aanpassen voor iedereen. “Hoe wil je niets drinken? Geen tas koffie?” Die vraag stelde deze week bijna iedere ouder… Het was anders, maar toch ook weer niet. Onze patiëntjes blijven dezelfde, onze ouders hebben ook nu nood aan een babbel en ondersteuning. Is een huisbezoek essentieel? Dat is soms een moeilijke! Het is telkens goed afwegen. Ieder gezin is ook weer anders. Sommige ouders genieten van de rust die de isolatie met zich meebrengt: “Minder mensen over de vloer, dat doet deugd.” Anderen voelen zich alleen en geïsoleerd. Het was dus aanpassen. Ik ben blij terug aan het werk te zijn, weg te zijn uit mijn kot. Tegelijkertijd is er wel dat voortdurende stemmetje in mijn hoofd. Ik heb als het ware de camera op mezelf: “Denk goed na Leen, kom niet aan je gezicht, was je handen, gebruik alcogel!” Ik voel me verantwoordelijk. Ik wil niets overdragen en ik wil niet uitvallen. Maar deze week was het ook de verjaardag van Maeve. Ik vond het leuk om samen met jou een filmpje te maken en er eentje van Maeve terug te krijgen. Heerlijk toch dat ze gisteren met verjaardagstaart voor onze deur stond? Maar ik zag ook hoe vreemd het voor haar was om geen knuffel te krijgen en afstand te moeten bewaren. Ze was stil en in zichzelf gekeerd. Je voelt je machteloos en verdrietig… Wat me brengt op onze kinderen missen. Social distancing tegenover je kinderen die zelfstandig wonen… Het was het onderwerp van mijn telefoongesprekken met vrienden. Zo simpel is het toch niet! Het zet ons, mij voor vragen: “Wat mag en wat mag niet? Wat laat ik toe en wat niet?” Ik merk dat ik daarin schipper, mijn kinderen dicht bij me wil hebben. Iedereen heeft het lastig op zijn eigen manier. De zondagse hangout met zijn allen is leuk. Het geeft verbondenheid en een warm gevoel. Maar na deze week besef ik dat het niet genoeg is. Ieder van hen heeft zijn eigen gesprekje nodig en als ik eerlijk ben ikzelf ook. Corona maakt in ieder geval wel dat we ons met zijn allen bewust worden van onze nood om samen te zijn!

liefs

Leen