Wat heb ik nodig om me thuis te voelen in coronatijden?
Liefste Leen,
In een vorige brief schreef jij over onze droom om een “open huis” te hebben waar mensen kunnen binnenvallen. Dat kan nu niet en dat mis ik. Niet dat hier spontaan veel volk over de vloer komt, maar we spreken toch geregeld af met vrienden en onze kinderen komen geregeld langs om samen te eten (12 in totaal!) of zelfs samen te koken. Heel de bende rond de tafel, gezellige sfeer en geanimeerde gesprekken… Als ik daar tussen kan zitten ben ik blij en voel ik me op mijn gemak. Gewoon mezelf kunnen zijn in een warme groep die me aanvaardt en graag ziet zoals ik ben: dat is “thuis” voor mij. Daar mijn rol kunnen spelen en de “flow” voelen geeft voldoening. Dan ben ik er graag bij en doe energie op. Hier bij ons dus, maar evengoed op het werk of in een vrijwilligersengagement.
Het gaat allemaal veel moeizamer nu: thuiswerk, geen bijeenkomsten meer… dat is toch redelijk ontredderend, soms ben ik net een vis op het droge. Dan is er de neiging om in mijn hoekje te kruipen, terug te plooien op mezelf. Dan kan ik voor uren in de tuin verdwijnen en daar in stilte werken, alleen met mijn gedachten. Dat is ook oké, een manier van omgaan met deze moeilijke tijd. Maar zo drijf ik wel weg van jou en van de thuis die we bij elkaar hebben. Want mijn stilte wordt zwijgzaamheid. Ik vertel jou niet hoe het met me gaat en zet geen stappen om jou te kennen.
Wat heb ik nodig om dat te doorbreken? Tja dat is die eerste stap naar elkaar zetten, elke keer weer opnieuw met echte interesse en betrokkenheid. Ik schoot daarin tekort de voorbije dagen, was veel met “werk” bezig, professioneel maar ook in de tuin waar nu veel te doen is. Veel verder dan samen tv kijken kwamen we niet. Dat ontspant, maar er eens op uit trekken met de tandem of wandelschoenen zou beter zijn, dat brengt ons dichter bij elkaar en thuis bij elkaar.
Liefs
Jan
Lieve Jan,
Je “thuis voelen” dat is een beetje ongrijpbaar hé? Het heeft te maken met sfeer en omgeving. Soms kan ik een huis binnenstappen waar ik me onmiddellijk thuis voel. Dat heeft dan te maken met kleuren en planten, lichtinval, die me op een of andere manier terugvoeren naar momenten van thuis. Soms heb ik dat ook met mensen: Weet je nog die wijnproeverij waar ik dadelijk connectie had met de gids. We babbelden met elkaar alsof we elkander al jaren kenden. Je vroeg toen nog: “Kennen jullie elkaar?” Meestal is het bij mij omgekeerd. Ik heb altijd veel tijd nodig om me ergens op mijn gemak te voelen. Ik ben de schildpad die vanonder haar schild alles bekijkt alvorens uit haar schulp te komen…
Wat heb ik dan nodig om me thuis te voelen? Vertrouwen denk ik, en veiligheid. Weten “Ik kan mezelf hier laten zien”. Leen in al haar facetten: de zotte, de impulsieve, de strenge, de creatieve, de introverte, de bedachtzame, de poëtische, de zoekende, de onzekere, de bazige Leen. Ik merk wel dat onveilige tijden zoals deze coronatoestanden een extra hindernis vormen. Ik merk bij mezelf een zekere reserve en een”speurend oog”. Zo van, dat groepje staat te dicht, die volgen de regels absoluut niet. Vervelend van mezelf! Ik wil het afschudden en probeer dat onbehagen van me af te schudden door vriendelijkheid rond te strooien. “Dag”, te zingen naar wie ik tegenkom op de fiets.
Thuiskomen bij jou, dat liep deze week wat moeizamer. We slingerden nogal heen en weer. Ik vond het vorige zondag op moederdag heerlijk om onze kinderen terug te zien in de tuin. Dat liet me mijmeren. Deze mensen, zo verschillend van elkaar, ze zouden er niet zijn, mochten wij niet samen zijn. Het ultieme thuiskomen ligt toch in ons vrijen. Die lichaamstaal valt niet uit te leggen maar te ervaren. Onze kinderen dus: ze komen uit dat fragiele & krachtige voort. Tot zover de filosofie 🙂 Bij elkaar thuiskomen dat heeft te maken met communiceren, luisteren, tijd maken voor elkaar. Daar gingen we deze week een beetje de mist in. Als ik naar mezelf kijk dan zie ik dat mijn teleurstelling en verdriet over het feit dat onze kleinkinderen niet op bezoek komen me parten speelde. Plots zag ik lege dagen voor me en ik heb ze vakkundig opgevuld door me op vertaalwerk te storten. Ik liet me daardoor helemaal opslorpen en maakte met tegenzin tijd voor andere dingen, voor jou… Dat gaf natuurlijk afstand, misverstanden, wrijving. Weinig thuis daar of juist wel want zeer herkenbaar hoe we dan samen de mist in gaan. Jij zette de eerste stap naar verzoening, redelijkheid,verbinding. Leven is leren vallen en opstaan! Gelukkig herken ik de weg. We zijn nog steeds onderweg een huis aan het bouwen voor ons twee.
Liefs
Leen
Liefde en meer 