Hoop

De toestand is ernstig maar niet hopeloos…

Lieve Jan,

Op zondagochtend bij het ontbijt, klinkt daar opeens Neil Diamond uit de radio. Jonathan Livingstone Seagull Ik word zo weer teruggeslingerd naar de jaren 70 (ja ik, jij, wij zijn al zo oud 🙂 en daarna is er Amanda Gorman aan de beurt met The Hill We Climb, “Want er is altijd licht, als we maar dapper genoeg zijn om het te zien, als we maar dapper genoeg zijn om het te zijn.” Heden en verleden ze komen zo mooi samen in mijn gedachten. Weet je nog de Encounter Europese Raad van 2018 met als thema ‘Sprokkels van Hoop’? Hoop in bange sombere dagen, waar halen we die vandaan? Het zit gewoon in ons DNA denk ik, die zoektocht. Het zit in de natuur ook. Vandaag zo schoon te zien in onze tuin: dat kleine beetje sneeuw dat er ligt en daartussen die eerste bloemknopjes in het ochtendlicht.

Hoop zit er ook tussen jou en mij na die moeizame dag van gisteren waar irritatie en alleenigheid overheersten, vanochtend opnieuw beginnen. De deur van die domme dag dichttrekkend en elkaar bij de ochtendkoffie en ‘De toestand is ernstig maar niet hopeloos’ in de ogen kijken en mildheid zien en de wil om opnieuw samen op pad te gaan. Het is misschien allemaal toevalligheid, maar ik, wij moeten het wel zien en voelen. De stap naar de ander zetten en zeggen: laat ons die misverstanden en aanverwante opruimen en deze dag zien als “opnieuw beginnen”. De dans van de bultenaar, weet je nog dat stuk van Jozef van den Berg, dat we lang geleden, ooit, samen zagen. Koning en bultenaar zitten in elk van ons… Als ik daaraan denk zie ik ook altijd die prachtige foto die ik toen kreeg van jou, de zon die doorbreekt in het bos…

Deze week sloeg de schrik me om het hart toen mijn vader (93) me vertelde dat hij gevallen was. Zijn gelatenheid, zijn angst, zijn uitspraak: “Dit is misschien wel het begin van het einde”, was ik in een reflex gaan toedekken, sussen. Dat had alles te maken met mijn angst hem kwijt te geraken. Ik wil hem nog niet afgeven. Over mijn vader vertellend kwam ik erachter dat hier ook een kans ligt voor hem en voor mij. Ik kan met hem spreken, hem vragen waar hij bang voor is, wat-wie hij denkt te ontmoeten aan de overkant. Een kans om hem beter te leren kennen. Want natuurlijk denkt deze man aan de dood. Tenslotte leeft hij daar bijna dagelijks mee. Zovelen van zijn geliefden zijn al gestorven… Dat denken en dat feit aanvaarden, maakt dat ik nu anders naar mijn vader ga. Er is minder onrust bij me. Ik wil hem niet meer sussen of geruststellen. Nee, ik wil met hem praten en vragen wat hij denkt en voelt over de toekomst. En dat voelt hoopvol, als een kans om het rond te maken.

Liefs

Leen

Liefste Leen,

Het zondagochtendprogramma met Annemie Peeters op de radio. Het was echt inspirerend vandaag en een beetje nostalgisch. Het is haar stem: plots hoor je weer een oude bekende. Maar ook wàt ze vertelt is zo herkenbaar, kind van de jaren 60 en 70 net als wij. Vandaag ging het over Neil Diamond, niet mijn favoriete zanger maar echt wel een stem uit die tijd. De tijd waarin ik tiener was, er bij ons thuis voor het eerst een platenspeler kwam en de eerste platen. Miel Cools, Het Kliekske en ja dus ook Neil Diamond. Uit zijn muziek klinkt toekomst-optimisme én troost. “Het komt goed, de wereld is/wordt mooi.” Maar is dat wel zo? Ik moet bekennen dat ik er geregeld aan twijfel en me dan somber en verlamd kan voelen. Mijn geliefd motto: “Just do it!”, handen uit de mouwen, geldt dan even niet. Dan moet ik moeite doen om me in gang te zetten en beleef ik geen plezier aan mijn bezigheden. Ik vind dat nogal slap van mezelf en schaam me. Want we moeten toch nuttig bezig blijven?

Wat me helpt is het buiten werken, in dat licht van de winterzon. Zo heb ik gisteren uren gesnoeid, orde gebracht in de chaos van fruitstruiken en woekerende rozelaar. Dat deed deugd, want ik zag resultaat en zag de beloning al voor me, de geurige bloemen en rijke bessenoogst in juni!

Het krachtige, emotionele gedicht van Amanda Gorman herinnert me aan ecofilosofe Joanna Macy, die schreef over actieve hoop: “Als we met heldere blik en open hart en in de kracht van het samenzijn onderzoeken wat onze gevoelens en gedachten zijn voor de uitdagingen op aarde, ook de pijn en het verdriet, dan ontstaat er ruimte. Hierin vinden we de grondstof voor verzachting en creativiteit.” Lieve Leen, ik vind dat hoopgevend en ben dankbaar en blij dat ik/wij dit terug op het spoor komen dankzij het bloggen!

Liefs

Jan

Met deze blogpost laten we jullie voor een stukje proeven van de dialoogmethode. Probeer het zelf ook eens! Je schrijft elkaar een brief, daarna lees je brief voor aan je partner. Je geeft je brief af waarna je partner rustig de tijd heeft om de brief zelf nog een keer te lezen. Daarna ga je bij elkaar peilen naar zijn/haar gevoelens. Geen waarom-vragen, wèl belevingsvragen. Je zal zien dat je nét dat ietsje meer connectie hebt.

Encounter Vlaanderen organiseert ervarings-weekends voor koppels. Op zo’n weekend gaan we op zoek naar die klik van het begin. We helpen jullie door je een nieuwe manier van communiceren aan te bieden die zeer effectief is. Verschillende thema’s komen aan bod. Geef opnieuw richting aan jouw relatie, júllie relatie! Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Je hoeft niets in een groep te doen. Er zijn geen therapeuten. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet.

Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek alvast een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.

Blog volgen