Wat hoopte ik voor mezelf, voor ons toen we samen op weg gingen en hoe voel ik me daar nu bij?
De brief schrijven is slechts een eerste stap, boeiend wordt het als we daarna het gesprek aangaan…
Liefste Leen,
“Samen op weg” hebben we nogal letterlijk genomen, want het was mijn, onze droom om samen naar het buitenland te trekken. Jij als verpleegkundige, ik als landbouwkundige, om te gaan helpen aan ontwikkeling in het Zuiden. Er heerste een bijzondere tijdsgeest, met de bevrijdingstheologie in Zuid-Amerika, Desmond Tutu in Zuid-Afrika, die voor rechtvaardigheid opkwamen. Met internationale solidariteit, bv. het Band Aid concert in 1985 om de hongersnood in Ethiopië te helpen bestrijden. Ik en wij hoopten daar ons steentje toe bij te dragen, en door ons werk de wereld een beetje beter te maken.
Als ik daar nu op terugkijk, heb ik gemengde gevoelens. Ik ben dankbaar voor die tijd en de kleine successen. Blij en fier voel ik me, dat die lijn doorgetrokken is in mijn werk tot op vandaag. Want ik draag mijn steentje bij aan agro-ecologie en de klimaatbeweging. Maar ik voel me ook triest en ongerust omdat er na 35 jaar nog niet veel vooruitgang is en sommig problemen enkel prangender geworden zijn. En toch… de klimaatjongeren hebben in 2019 veel in gang gezet, ik voel terug die spirit uit de jaren 80. Dat is hoopgevend! En dus hou ik moed, samen met jou en onze kinderen.
Dat brengt me bij ons mooie gezin: een wens die uitgekomen is. Het maakt me echt gelukkig en nog steeds hoopvol en verwachtingsvol. Want er valt nog veel te beleven en te doen, voor onze fijne bende. Hen blijven samenbrengen in verbondenheid, vrolijkheid maar ook ernst en inzet: Deze droom is al ten dele gerealiseerd en dat is geweldig. Maar het is nog niet gedaan, dat kan nog verder groeien en bloeien. Wij als koppel, profiteren daarvan maar zijn ook een belangrijke motor. Die warme plek die we wilden creëren, die Kleine Aarde, ze is er! Dat is een luk-ervaring maar ook een oproep om niet te gaan rusten op de lauweren. Dus wil ik blijven werken aan de verbondenheid en de liefde tussen ons en daar tijd voor maken. Nu ik overstap naar een job met minder verantwoordelijkheid en minder werkuren, komt er meer ruimte voor quality time, met jou, met onze geliefden. En ja, we gaan in 2021 terug samen op weg, met onze wandelschoenen aan!
liefs
Jan
Lieve Jan,
Terugkijkend naar het prille begin, moet ik glimlachen en kijk ik verwonderd geamuseerd naar dat jonge koppel. Wij zouden anders gaan leven! Eenvoudiger, eerlijker en in verbondenheid met mensen. Want delen en avontuur stond hoog in ons vaandel. We waren zoekend maar niet bang voor de zoektocht. We droomden van een warm nest, kinderen zouden er zijn en de wereld was welkom in ons huis. Openheid en gastvrijheid nog zo’n twee woorden. Zelf wou ik vooral mijn eigen grond vinden, fier op twee benen kunnen staan. Het zotte in mij de vrije loop laten en het kwetsbare koesteren.
Schone woorden denk ik nu, maar het bleef niet bij woorden. Met vallen en opstaan leerden we samenleven. Die eerste maanden, jaren waren niet gemakkelijk! Want we waren veeleisend voor elkaar. Dat botste soms ferm. Het was soms woelig water, maar we bleven wel samen onderweg, we daagden elkaar uit.
Onze kinderen een warm nest geven en hen opvoeden tot kritisch denkende mensen was onze droom. Ik voel me warm en dankbaar voor hun leven. Ze hebben me veel geleerd én ze hielden het kind in mij wakker. Samen spelen, leven in het ogenblik. Zalige tijd, ondanks slapeloze nachten, zorgen etc. Vandaag hervind ik dat gevoel bij onze kleinkinderen. Ik vind het zalig om gewoon met hen te spelen. Ik kan mezelf de vrije loop laten.
We zijn ondertussen 35 jaar samen… Anders gaan leven? Soms vind ik onszelf behoorlijk burgerlijk en vastgeroest in oude rolpatronen. Want eerlijk, wie zet de vuilnis buiten? ( Jan) Wie doet de was? (Leen) Ik kan daar met een zekere ironie en mildheid naar kijken. Het “anders” zit hem in de keuzes voor het “ons”. Dat hebben we gaandeweg geleerd doorheen ons leven samen. Het moet gezegd dat de Encountevrienden daarbij onze spiegel zijn, ze dagen ons uit. Waar ik echt diep dankbaar voor ben is de beweging tussen ons, die er nog steeds is. Ik ken jou nog steeds niet helemaal. Ik ben nog altijd benieuwd naar wat jij denkt en voelt. En soms heb ik het helemaal ingevuld en blijkt het helemaal anders te zijn. Jij bent voor mij supporter, bemoediger, spiegelaar. Dat zijn we voor elkaar ( en de mensen van o.a. Encounter voor ons). Het is soms lastig, maar zeker ook boeiend. We leerden dat liefde vooral leven is. Ik hoop nog lang samen te kunnen liefdevol leven en groeien.
Liefs
Leen
Met deze blogpost laten we jullie voor een stukje proeven van de dialoogmethode. Probeer het zelf ook eens! Je schrijft elkaar een brief, daarna lees je brief voor aan je partner. Je geeft je brief af waarna je partner rustig de tijd heeft om de brief zelf nog een keer te lezen. Daarna ga je bij elkaar peilen naar zijn/haar gevoelens. Geen waarom-vragen, wèl belevingsvragen. Je zal zien dat je nét dat ietsje meer connectie hebt.
Encounter Vlaanderen organiseert ervarings-weekends voor koppels. Op zo’n weekend gaan we op zoek naar die klik van het begin. We helpen jullie door je een nieuwe manier van communiceren aan te bieden die zeer effectief is. Verschillende thema’s komen aan bod. Geef opnieuw richting aan jouw relatie, júllie relatie! Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Je hoeft niets in een groep te doen. Er zijn geen therapeuten. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet.
Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek alvast een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.
Liefde en meer 