bezieling

Wat geeft me een gevoel van bezieling in coronatijden? Hoe voel ik mij daarbij?

Liefste Leen,

Oh, het was daarnet nog toen ik naar buiten ging en de kruidige aardegeur rook, die vrijkomt dankzij de malse regen. Dat is de geur van de levende bodem, gassen die al die schimmels en bacteriën uitademen. Het inspireert me om straks een tekst of filmpje te maken voor de leerpluktuin. Het maakt me blij, actief en zet me aan om dat natuur-weetje te delen. Maar…dat is inspiratie, bezieling gaat toch verder? Ja dan moet ik dieper graven of naar het bredere plaatje kijken. Dan kom ik toch weer terecht bij de kringlopen in de natuur die de basis zijn van alle leven. Zonder Aarde zou er geen mens zijn! Dat besef dringt tot me door als we samen wandelen of fietsen, als ik in de weer ben met groenten of bijen. Maar ook hier en nu, als jij me die vraag trekt uit de coronapot met vragen. Want het nodigt me uit om even te mijmeren, te filosoferen. Waar draait het nu écht om in dit bestaan? Antwoord: het draait om evenwichten en verbondenheid in, hoe zal ik het noemen, de schepping? In al wat bestaat kortom. Al die evenwichten bewaren en er op een holistische manier zorg voor dragen, is voor mij een bezielende oproep. Dan voel ik ook de urgentie om me er voor in te zetten, het voorbeeld te geven en die verhalen te vertellen, over de kringlopen in de natuur, waarlangs leven en energie doorgegeven wordt. Ergens is die geur van ademende aarde dan een geruststelling en een aanmoediging. Als die geur me af en toe doet stilstaan, me vol verwondering laat genieten, dan besef ik en voel ik: ‘Het komt goed!’

Liefs

Jan

Lieve Jan,

Hmm… voor vandaag had ik liever een luchtiger onderwerp gehad. Ik ervaar vermoeidheid en onrust bij die corona toestand. Ik ben bang dat het niet goedkomt, het heeft een grote impact op mensen. De vele sterfgevallen,… sowieso zullen er veel mensen met een trauma verder moeten. De berichtgeving werkt zelfs een beetje op mijn zenuwen. Ik merk dat ik me terugtrek, afstand neem van de hele toestand. Denk: “laat ons vooral ons gezond verstand gebruiken!”

Wat geeft me dan bezieling? Die vind ik dan toch in de ontmoeting, het delen van gedachten. Ik denk aan het gesprek dat ik gisteren had over zwangerschap en bevalling, heel intiem en open. Toen ik de telefoon afsloot schoot het door mijn hoofd: “Wat een pareltje was dat. Iets om te koesteren!” Op papier gezet klinkt dit nu wollig. Ik weet niet of ik het goed kan uitleggen. Het was gewoon een fijn gesprek van vrouw tot vrouw. Iets om te koesteren dus, maar geeft dat me dan bezieling? Wat een vreemd woord is dat ook… Ik associeer het met ‘zin’. De vraag “Moeder, waarom leven wij?”, weet je wel. En zo kom ik dan toch weer bij corona. De wereld wordt echt wel een beetje stilgelegd. We moeten gaan herprogrammeren. Deze week zag ik een boeiende uitzending van VPRO Tegenlicht, “Virus vergezichten” met Dirk De Wachter en Lidewij Edelkoort. Het was niet zozeer wat De Wachter zei wat me inspireerde, uiteindelijk herhaalt hij telkens dezelfde boodschap. Maar Lidewij had het over authentiek zijn en terugkeren naar ‘ambachtschap’ en creativiteit. Dat sprak me wel aan en dat herken ik ook. Want ook deze week nam ik het penseel om mijn emoties, mijn rusteloosheid ergens te kunnen leggen. Een kunstwerk is het niet geworden maar het hangt nu wel al een paar dagen aan de muur. Als ik aan de keukentafel zit valt mijn oog op de kleuren in al hun intensiteit, kracht, complexe diversiteit. En op de beweging, die staat voor evolutie en verandering. Het geheel, de combinaties staat op de een of andere manier voor verbondenheid.

Mijn gevoelens daarbij? Als ik de week overschouw zie ik vele gesprekken met mensen, lange telefoons ook waarin ik een luisterend oor kreeg, waarin ik mijn onrust kwijt kon. Ik voel rusteloosheid die me scherp maakte deze week. Waardoor ik opmerkingen geef waarvan ik later spijt heb.. Dat rusteloze laat me op zoek gaan naar tegenwicht. Wat ik dan vond in schilderen – spreken – ontvangen. Pff… moeilijke brief geworden!

Liefs

Leen