Hoe reageer ik op onverwachte dingen?
Liefste Leen,
Deze vraag zet me op het verkeerde been! Want hoewel ik graag beweer dat ik avontuurlijk ben en de betreden paden wil verlaten – soms letterlijk op wandeltocht of op reis – is mijn eerste reflex bij deze vraag “Oei, wat als er onverwacht iets gebeurt? Als er een probleem is, als iets me overkomt?” Terwijl iets onverwachts toch ook heel aangenaam kan zijn, bv. de fondant paaseitjes die je gisteren op tafel zette met de boodschap “Kijk wat ik nog gevonden heb!” maar bon, voor mij is “onverwacht” dus toch vooral iets wat niet in mijn plan past, niet op mijn wensenlijstje staat. Dat laat me schrikken en ik reageer spontaan afwijzend of voorzichtig. Dat kan voor spanning zorgen tussen ons, bv. die keer dat je me op een verrassingsweekend nam en niet wou zeggen waar we naartoe aan het rijden waren. Dat bracht me echt van mijn stuk en toont aan dat ik graag grip heb op de situatie. Gelukkig werd het nog een fijn weekend op Texel!
Goed rondkijken en luisteren, het verrassende ontdekken, daar hou ik van. Het maakt dan ik in het onverwachte ook veel kansen zie en daarmee iets doe. Dat levert geregeld een mooie foto op (insect op een bloem, mooi licht in een landschap). In de ontmoeting met mensen komt het onverwachte mooie/goede ook tevoorschijn. Gewoon door een gesprek te voeren. Als ik aan Hal5 aan het tuinieren ben gebeurt het vaak dat een andere tuinier of voorbijganger even wil babbelen. De inwendige reflex “Laat megerust, ik wil voortdoen!” bedwing ik dan en ik maak tijd voor dat praatje. Dat geeft achteraf een tevreden gevoel, van iets gegeven en gekregen te hebben. Van die mens een beetje te kennen. Dat geldt zeker voor jou en mij, want al zijn we al zoveel jaren samen, toch kom jij nog vaak verrassend uit de hoek. Door wat je zegt, schrijft, deelt. Ik kijk uit naar jouw brief!
Liefs
Jan
Lieve Jan,
Ik zou graag schrijven dat ik daar geen moeite mee heb en dat een beetje “avontuur” wel aanlokkelijk is. Maar de realiteit is toch soms wat anders. Ik ben meer gewoontedier dan ik wel wil toegeven en bovenal heb ik de touwtjes graag in handen. Zeker als het om huis, tuin en keuken gaat. ‘Etenstijd om 18u’ was hier jarenlang dé regel. Nu in coronatijden met onze student in huis die twee kookbeurten voor zijn rekening neemt, ben ik gedwongen om variaties en verschuivingen te aanvaarden. Loslaten van routine is lastig, ook al gaat het over zoiets onnozels als het etensuur! Maar ik merk nu bij mezelf meer flexibiliteit. Voor een stukje geven de lockdown in combinatie met het goede weer allicht, me meer vakantiemodus, meer vrijheid. De agenda is minder vol, er is ruimte, meestal zijn er geen avondvergaderingen die wachten, het to do lijstje is minder dwingend. Daardoor gun ik mezelf meer vrijheid. Zo kon ik gisterenavond zeggen “Nee ik heb nu nog geen zin om te koken, ik wil nog even genieten van de avondzon en verder lezen!”
Onverwachte dingen op het werk, die zijn voor een stukje inherent aan de job, en één van de dingen die ik er leuk aan vind. Natuurlijk is er een agenda maar die is flexibel aan te passen op wat zich aanbiedt. Dat kan van alles zijn: een nieuwe aanmelding, praktische beslommeringen, een patiëntje dat plots meer zorg nodig heeft… Het klinkt misschien bizar maar het zet mijn hersens op scherp of geeft de dag een onverwachte toets en daar hou ik van. Het activeert mijn creativiteit, spreekt mijn (vak)kennis en netwerk binnen het ziekenhuis aan, en geeft soms een vleugje adrenaline. Dan ben ik in mijn sas.
Onverwachte dingen tussen ons, daar ben ik dan weer niet zo flexibel mee. Als jij me onverwacht een knuffel geeft reageer ik nogal eens afwijzend. Dat vind ik heel vervelend van mezelf, want ik wil je helemaal niet afwijzen. Die eerste “schrik” reactie verdwijnt gelukkig meestal even snel als ze opkomt. En heus Jan ik geniet écht wel van die omhelzing (in tweede instantie dan). Sterker nog ik heb ze nodig om mezelf uit mijn tent te lokken. Huidhonger dus, ook al reageer ik standaard verschrikt op een onverwachte knuffel. Gelukkig ken je me ondertussen goed genoeg om je daardoor niet te laten afschrikken! Gelukkig heb ik door de jaren heen ook geleerd om mijn verlangen naar jou toe te laten. Te genieten van de onverwachte knuffel. Maar ik merk dat de “anderhalvemeter-regel” ongemerkt en ongewild soms tussen ons sluipt. Op den duur wordt het bijna een tweede natuur dat op afstand blijven. “Wij mogen gelukkig nog wel knuffelen!” zei je deze week, zo is het maar net. Wat voor een effect gaat die anderhalvemeter-regel op termijn hebben op mensen? Ik vind de “Belg” van nature al zo afstandelijk. Mensen aanraken, knuffelen, zoenen, omhelzen, het is echt iets wat ik heb moeten leren. Gaan we dat nu als samenleving een stukje verliezen? Of maakt onze huidhonger ons des te meer bewust van de essentie ervan? Iets om over na te denken…
Liefs
Leen
Liefde en meer 