Willen & Vragen

De vraag uit onze Corona-pot deze week: “Wat krijg ik niet en zou ik graag willen vragen?” We schreven onze brieven naar elkaar en hadden veel deugd aan het elkaar voorlezen van onze brief. Het voorlezen bracht de onderliggende emoties sterk naar boven. Dat maakte de weg vrij voor een intens gesprek. Hieronder onze brieven… Kruip jij ook eens in je pen?

Lieve Jan,

De vraag verwart me een beetje en ik voel mezelf ook een beetje “dichtgaan”. Wil ik het daar wel over hebben? Wil ik daar zelf naar kijken? Maar laat me de dingen niet te ingewikkeld maken… In coronatijden zijn er vele dingen die ik niet krijg. Ik verlang ernaar om onze kinderen een knuffel te geven, hen lijfelijk te voelen. Wat corona doet is dat verlangen naar boven halen bij me. In het “gewone” leven hecht ik niet zo’n belang aan die knuffel. Nu het niet kan voel ik het gemis en is het een drijfveer. Het gemis zet me in beweging, ik reik bewuster naar hen. Ik voel de nood om onze verbondenheid aan te halen. Bij uitbreiding zie ik me hetzelfde doen voor onze vrienden. Ik maak tijd vrij voor lange telefoongesprekken. Ik word zelf ook verrast door enkele telefoontjes van mensen die we normaal gezien maar sporadisch zien. Dat stimuleert me om hetzelfde te doen… Relaties dus, en hun belang. Gisteren was op dat vlak een unieke ervaring met de eerste virtuele gemeenschapsontmoeting van Encounter Vlaanderen. Het deed zo’n deugd om die vele gezichten te zien! Ik voelde me warm verbonden en thuiskomen. Tegelijkertijd voel ik vandaag het gemis en verlangen om hen die welgemeende knuffel te geven.

Als ik kijk naar ons beiden en me de vraag stel: “Wat krijg ik niet? Wat vraag ik niet?” Dan denk ik “Misschien is er nog een vraag daarvóór: “Wat vraag ik niet aan mezelf?” Je liet me deze week een paar keer weten: “ik ben bezorgd om jou, je lijkt zo gestrest!” Ik wimpelde het telkens weer af. “Nee hoor, geen stress, wel focus. Het werk eist me op. Ik kan het wel aan, maak je geen zorgen.” Terwijl ik toch onrustig slaap en veel wakker lig… Snap je mijn reserves bij deze vraag? Of moet ik eerder zeggen weerstand… Want wat heb ik nodig en wil ik dat wel vragen? De stoere Leen zit in de weg, weet je wel. Als ik hoor dat mijn zus ziek is overvalt de angst me. Er schiet van alles door me heen maar de gedachte “Er is nog zoveel dat ik niet tegen haar gezegd heb!” heeft de bovenhand. Ik zie mezelf dadelijk een bezorgd berichtje sturen. Het antwoord ‘Natuurlijk!’ in stoere familie-taal, bevestigt mijn vermoedens: ze is flink ziek! Ik voel me van streek, onrustig en emotioneel, maar deel dat amper met jou. Alsof ik bang ben om mijn angst uit te spreken, alsof het uitspreken me zwak maakt. Ik bezweer mijn hersenspinsels en spreek mezelf ernstig toe. Maar bang zijn is toch geen schande? Beseffen dat je iemand graag ziet en verlangt naar een gesprek, toch ook niet? Dus ja Jan, ik vroeg niet naar een luisterend oor, ik weerde het zelfs af. Maar ik stel vast dat het me nu wel deugd doet om het langs deze weg naar boven te halen. Ook al blijft het gegeven, “praat met je zus”, bestaan en is er weinig reële verandering. Het uitspreken, uitschrijven in dit geval, geeft ergens lucht. Precies wat ik mezelf altijd hoor zeggen in mijn gesprekken op het werk. Oh ironie…

Liefs

Leen

Liefste Leen,

Dat is een tricky vraag want het gevaar is dat ik niet bij mezelf blijf en de oorzaak van mijn tekort of onvervulde nood/verlangen bij een ander leg. Bij jou, de kinderen, familie, de encounter-vrienden en andere vrienden, de samenleving. Terugdenkend aan de geslaagde online gemeenschaps – ontmoeting van Johan en Hildegarde besef ik: “Ja, dit kreeg ik te weinig de voorbije weken. Dit heb ik gemist: gemeenschapsgevoel, warme contacten met mensen bij wie we ons thuis en bemind voelen.” De beelden te zien vanuit die 60 huiskamers, het herkennen: “Ha die zijn er ook bij!” was als zalf op de zere plek door quarantaine veroorzaakt en die precies elke dag wat pijnlijker wordt. Johan en Hildegarde zien vertellen dat ze dat ook hebben en het horen van die paar reacties online, biedt me wel troost: ik/wij staan niet alleen met dat gemis. Het wordt gelukkig ook een beetje gelenigd door de wekelijkse hangout met onze kinderen en het geregeld langsfietsen bij onze kleinkinderen om hen te groeten vanop de stoep… Het blijft een behelpen en het mag meer zijn. “Naar elkaar reiken” noemde jij dat (op aangeven van Esther Perel), en dat zou ik wel willen vragen: “Reik naar mij! Bel me, skype met me en vraag hoe het met me is of praat gewoon een beetje over koetjes en kalfjes.” Die vraag is niet zozeer aan jou gericht of aan de kinderen, want jullie doen dat al! Maar dat netwerk van mij, die vele contacten die ik haast continue had: het zwijgt nu doodstil. Begrijpelijk natuurlijk want het is vooral een professioneel netwerk, maar toch…

Onlangs zag ik de oproep “social distancing, weg ermee! We willen physical distancing (omdat het moet) en graag veel social connection!” Maar dat reiken naar elkaar… ik doe het zelf te weinig. Ik denk: “Die zou ik eens moeten bellen!” maar laat het na. Tja, dan voel ik me wel schuldig en egocentrisch. Iets verwachten van een ander en het zelf niet of te weinig doen! Zelfs tussen ons twee geldt dat: de laatste weken wordt het weer drukker voor jou en mij, elk met zijn eigen bezigheden. Eer we het weten zit elk op zijn eigen spoor en komt er afstand tussen ons. Dan is mijn vraag aan jou: “Help me, help ons om dicht bijeen en verbonden te blijven.” Dan voel ik gelukkig diep vertrouwen want ik weet: “We kunnen dat!”

Liefs

Jan