Afstand

Waardoor ontstaat er afstand tussen ons en hoe voel ik me daarbij?

Liefste Jolijn,

Ik las onlangs, zoals jij, in een interview in de krant dat als twee mensen in een relatie volledig met elkaar samenvallen er geen sprake kan zijn van liefde, omdat er in dat geval geen verhouding mogelijk is. Ik denk dat dat klopt. Als je samenvalt met de ander, is er geen reden meer om elkaar te bevragen, je geïnteresseerd op te stellen, ernaar te streven de ander te begrijpen, omdat je geacht wordt elkaar al volledig te kennen. Dat lijkt mij een totaal verkeerd uitgangspunt. Veel beter is het om de afstand tussen jezelf en je partner te erkennen en je te engageren die te overbruggen, telkens opnieuw – niet eenmalig, maar continu, als een spier die je blijft oefenen.

Afstand is dus inherent aan een relatie, denk ik. En dat is ok. Er zullen periodes zijn waarin je sterk met elkaar in verbinding staat en periodes waarin je verder van elkaar wegdrijft. Het belangrijkste is dat je, als je de afstand voelt toenemen, tijdig het gesprek opnieuw aanknoopt met elkaar, onder woorden brengt wat je bezighoudt en zo opnieuw aansluiting vindt bij de ander.

Bij ons ervaar ik soms afstand als één van ons aan het piekeren is of in gedachten verzonken is over iets. Iets waar we eerst zelf onze weg een beetje doorheen moeten banen voordat we de ander erin kunnen meenemen. Bij mij rijst dan snel de twijfel of jouw stilzwijgen of fronsend gezicht iets met mij/ons te maken heeft. Al weet ik wel dat het niet meer dan normaal is dat we af en toe wat denk- of verwerkingsruimte voor onszelf nodig hebben. Ik ben er sinds ons samenwonen, denk ik, beter in geworden dat als dusdanig te herkennen, en die momenten op hun beloop te laten gaan, erop vertrouwend dat we die afstand (die vaak ook maar kortstondig is) door onze wederzijdse aandacht en zorg voor elkaar opnieuw zullen overbruggen.

Liefs,

Luca

Lieve Luca,

Moeilijk zeg deze vraag! Ik heb niet in 123 een antwoord. Maar dat is natuurlijk ook net boeiend, zo ontdekken we samen iets nieuws.

Vaak is er veel nabijheid en verbinding tussen ons ook al zijn we in veel dingen anders. Heel fijn. Sinds we, door de omstandigheden van de coronacrisis, samenwonen heb ik het gevoel dat we vanzelf nog meer op elkaar afgestemd zijn. We pendelen niet tussen twee huizen, er zijn minder prikkels van buitenaf en we zijn veel meer gewoon samen zonder dat er al iets op de planning staat. We zijn vanzelf ook meer op de hoogte van elkaar: waarmee we bezig zijn op het werk, waar we naar uitkijken, wat ons vrolijk maakt of net bezwaart. Dat maakt dat we makkelijker op dezelfde golflengte zitten.

Af en toe ervaar ik wel echt afstand tussen ons. Vooral als jij je terug trekt, heel stil wordt en ik niet weet wat hiervan de oorzaak is. Dat soort situatie beangstigt mij, vroeger heel erg en nu nog altijd een beetje. Vragen stellen om te achterhalen waar je mee bezig bent helpt meestal niet. Je zegt geen woorden te vinden voor hoe je je voelt of wat er is. Ik word dan gemakkelijk overspoeld door angst en verdriet. Deed ik iets fout? Kan ik iets doen? Waarom wil je er niet over praten? Is alles eigenlijk wel oke met je?

Ik heb het gevoel dat we elkaar hier wel al beter in hebben leren kennen. Jij weet dat ik snel bang en verdrietig word als ik niet begrijp wat er mis is. En ik heb al gezien dat zo’n afstand wel overgaat. Dat jij anders bent dan ik en dingen niet verwerkt door erover te ratelen of te huilen, maar door tijd te nemen en te analyseren. Mijn rol is niet om mezelf en mijn noden of verwerkingsmethode op te dringen door allerlei vragen te stellen. Wat wel helpt is er zijn, je vastpakken, tonen dat het oke is, dat het overgaat, dat ik je graag zie. Niet makkelijk voor me omdat ik hier zo anders in ben. Maar ik weet dat je uiteindelijk altijd wel zal delen waar je nood aan hebt en wat je bezwaart.

Soms heb ik het gevoel dat ik te ongeduldig en oplossingsgericht ben tegenover jou. Wanneer je wel vertelt waar je mee zit, schakel ik soms meteen over naar oplossingen zoeken. Ik wil je uit je negatieve en passieve gevoel halen. Omdat ik het moeilijk vind om je verdrietig te zien. Na een tijdje kan ik ook ongeduldig en gefrustreerd worden: ik weet niet wat ik kan doen om te helpen, we lijken vast te zitten. Ik voel me dan heel verdrietig worden en kan dat niet verbergen voor jou. Dat maakt de situatie dan alleen maar vervelender. Ik wil niet dat je mij ook nog eens moet troosten. Het moet niet om mij draaien. Ik wil er zijn voor je maar dat lukt niet. Ik heb me al bedacht dat het dan misschien beter is dat ik afstand neem, even mijn eigen ding ga doen en jou alleen laat met je gevoelens. Maar ik wil je niet in de steek te laten. Toen die ene ochtend dat je een slechte dag had in het begin van de lockdown heb ik die toch tactiek toegepast en ben ik alleen gaan fietsen om jou ruimte te geven. Hoe was dat voor jou? Het leek wel te werken voor ons.

Wanneer er echt een issue tussen ons is, blijft praten voor mij echt heel belangrijk om de afstand te overbruggen. Ook bijvoorbeeld in onze andere houdingen tegenover de lockdown en de maatregelen hielp dat. Door te praten, echt uit te leggen hoe we iets zien of wat we voelen en daar bij elkaar naar te luisteren begrijpen we elkaar weer meer. Gelukkig komen we daar altijd wel toe.

Liefs Jolijn

Met deze blogpost laten we jullie voor een stukje proeven van de dialoogmethode. Probeer het zelf ook eens! Je schrijft elkaar een brief, daarna lees je brief voor aan je partner. Je geeft je brief af waarna je partner rustig de tijd heeft om de brief zelf nog een keer te lezen. Daarna ga je bij elkaar peilen naar zijn/haar gevoelens. Geen waarom-vragen, wèl belevingsvragen. Je zal zien dat je nét dat ietsje meer connectie hebt.

Encounter Vlaanderen organiseert ervarings-weekends voor koppels. Op zo’n weekend gaan we op zoek naar die klik van het begin. We helpen jullie door je een nieuwe manier van communiceren aan te bieden die zeer effectief is. Verschillende thema’s komen aan bod. Geef opnieuw richting aan jouw relatie, júllie relatie! Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Je hoeft niets in een groep te doen. Er zijn geen therapeuten. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet.

Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek alvast een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren & alleenstaanden.