trouw

Trouw zijn aan mezelf wat betekent dat voor mij?

Lieve Jan,

Wat een knoert van een vraag, ik schrik er even van terug… Er zit maar één ding op: pen op papier en mijn gedachten laten vloeien. Het is en blijft een momentopname. Ik hoef niet volledig te zijn, alleen mijn waarheid, mijn beleven van vandaag beschrijven. Die gedachte stelt me gerust!

De laatste week heb ik het moeilijk, lastig, een onbestemde rusteloosheid drijft me voort. De naweeën van de schokgebeurtenis vorige week. Ons derde kleinkind werd in speed-tempo gebeuren en kwam aan de beademing op ICU terecht. De hectiek van de gebeurtenissen, de heftige emoties laten me wat verbouwereerd achter. Hoe kwetsbaar een leven is, en dat het maar een vingerknip nodig heeft om “alles” op scherp te zetten. Gelukkig keerde alles snel ten goede! Wat zag ik mezelf doen die dagen? In eerste instantie was dat mezelf opzij schuiven. Verbeten! De berg naar Mozes brengen! Algauw voelde ik ook een enorme behoefte aan verbinding, steun, troost in bange tijden. Hoe maakte ik dat concreet? Door samen te komen met onze kinderen, “Dan zijn we tenminste samen! ” ik hoor het me nog zeggen… Dat samen zocht ik ook bij onze Europese vrienden. Wat ben ik blij dat ik die eerste foto in onze whats@pp groep postte met de boodschap: we hebben jullie steun nodig! De vele bemoedigende berichtjes waren ontroerend en hoopgevend. Voor mij ook een momentje om tranen toe te laten. Ik voelde me warm omringd ook al zijn deze mensen ver van ons… Ik had op dat moment niet de energie voor uitgebreide telefoons, maar ik voelde me sterk verbonden met mijn vriendin die doodeenvoudig telkens weer “en…?” stuurde wat me de kans gaf om een stukje mijn angst te delen.

En nu ze veilig thuis is en de storm is gaan liggen, hoe ben ik nu trouw aan mezelf? In de eerste plaats door in verbinding te zijn met mezelf. Ik merk dat ik de neiging heb om toe te plooien. Nee, geen zin in gesprek of telefoon. Even bekomen en zien hoe het landschap erbij ligt. Ik heb jou nodig, “ons” vooral en dat liep dezer dagen zo fout. Er was onvrede en ergernis tegenover elkaar en dat doet zeer! Ik wil zo graag terug “vriendjes zijn”. Ik voel me rusteloos en ben bang voor de toekomst. Dat van mezelf accepteren is moeilijk, erover praten nog moeilijker, en dan loopt het fout. Het deed deugd om dat gisteren tijdens onze zoom-meeting met de encounter-vrienden te kunnen uitspreken. Nee op dit moment zitten we niet zo goed samen. Weet je wel: deep down trying to get up again. Het bracht op een of andere manier terug lucht tussen ons. Hopeloos verloren gelopen in deze vraag maar toch blij met wat ik schreef…

Liefs

Leen

Liefste leen,

Amai wat een vraag! Die komt wel in de buurt van de oervraag: “Moeder waarom leven wij?” maar ik wil theorie en filosofie nu even terzijde laten en kijken naar de dingen die echt goed aanvoelen. Gisteren voor het eerst ons derde kleinkindje vasthouden, was zo’n topmoment. Dat de puzzelstukjes perfect ineen vallen en de tijd even stilstaat. De vanzelfsprekendheid waarmee G. haar in mijn handen legde (wel eerst wassen), de band die ik voelde met S. die me wat verbaasd aankeek, de rust die over mij kwam…” Dit ben ik en dit is geluk,” meer woorden ga ik er niet aan geven want woorden schieten tekort.

Trouw zijn is… Mijn rol spelen, samen met jou in ons verder groeiende gezin, onze clan. Met vallen en opstaan, met blije en moeilijke momenten. Er tijd voor maken, het vieren, moedig zijn als het moeilijk wordt.

Trouw zijn is ook: mezelf geregeld de vraag stellen: “Waar sta je voor en leef je daarnaar?” Dat is best een moeilijke want ik ben toch niet zo consequent en volhardend als ik zou willen. Nog erger zijn de momenten van twijfel en wanhoop en het willen opgeven. Zo zeg ik graag: “Ik sta voor dialoog en bruggen bouwen,” maar zie me geregeld terugkruipen op mijn eigen eiland. Boos, verkrampt en met weinig geloof in de toekomst. Dat beangstigt me, dat ik het geloof in mensen zou verliezen en in hun vermogen de wereld een betere plek te maken. Dat speelt ook tussen ons, de voorbije dagen was het water heel diep en onze communicatie stroef en stekelig. Niet goed dus, maar net dan gebeurt het wonder, dat te maken heeft met trouw aan zelf én aan elkaar: We durfden het uitspreken. “We zitten moeilijk, waar is de blijdschap heen?” Dat uitspreken, de wens van de encounter-vrienden “We duimen voor jullie” volstonden om terug die stap te zetten en elkaar te vinden. In dat wonder blijven geloven en er mijn best voor blijven doen, heeft veel betekenis voor mij!

liefs

Jan

Met deze blogpost laten we jullie voor een stukje proeven van de dialoogmethode. Probeer het zelf ook eens! Je schrijft elkaar een brief, daarna lees je brief voor aan je partner. Je geeft je brief af waarna je partner rustig de tijd heeft om de brief zelf nog een keer te lezen. Daarna ga je bij elkaar peilen naar zijn/haar gevoelens. Geen waarom-vragen, wèl belevingsvragen. Je zal zien dat je nét dat ietsje meer connectie hebt.

Encounter Vlaanderen organiseert ervarings-weekends voor koppels. Op zo’n weekend gaan we op zoek naar die klik van het begin. We helpen jullie door je een nieuwe manier van communiceren aan te bieden die zeer effectief is. Verschillende thema’s komen aan bod. Geef opnieuw richting aan jouw relatie, júllie relatie! Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Je hoeft niets in een groep te doen. Er zijn geen therapeuten. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet.

Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek alvast een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren & alleenstaanden.