veilig

Bij welke manier van doen voel ik me het veiligst? qua omgang met collega’s, vrienden, gezin, buren, familie…

Liefste Leen,

Ik zie me uitnodigend contact leggen. Gisteren bv. zag ik onze nieuwe overbuurvrouw met haar kindje naar buiten kijken. Dan wuif ik op hen en ga hen enkele pompoenen brengen aan de voordeur. Bij wijze van welkom. Ze waren er blij mee, we konden even praten. Iets positiefs doen, hulp bieden, de zaken vooruit laten gaan. Dat voelt goed en veilig omdat het een positieve sfeer creëert waar ikzelf en de anderen blij van worden. Zo help ik onze kinderen zich voorbereiden op een sollicitatie, of ik schakel goede vrienden in om in mijn moeders tuin groenten te kweken, leuk voor hen èn de tuin ligt er netjes bij. Veilig: dat zijn welwillende relaties. Ik moet dan niet op mijn hoede zijn, niet bang voor kritiek of afwijzing. Wat me beangstigt is als verschil van mening tot blijvend conflict leidt, iets wat meer en meer gebeurt nu polariseren zo in de mode is. Dat werkt ontmoedigend en uiteindelijk verliest iedereen.

Humor daar hou ik van om in een vereniging of op het werk de sfeer erin te brengen. Dat is nu wel wat moeilijker door al het thuiswerken. Ik merk toch dat corona een negatieve invloed heeft op me. Want mijn manier van verbinding zoeken is fysiek: die pompoen geven of een potje honing, een handdruk, mensen echt in de ogen kunnen kijken… Virtueel kost het me moeite om verbinding te maken en ze voelt ook minder sterk aan. De verzwakking van mijn interactie met mensen geeft me een gevoel van eenzaamheid. Een gevoel ook van minder waardevol te zijn, minder van betekenis. Ik ben tegenwoordig meer teruggetrokken, zet minder vlot die stap naar de ander. Terwijl het nu net extra nodig is en de middelen voorhanden zijn (whats@pp, telefoon, teleconferentie). Maar al het digitale en virtuele maakt me moe en steekt op den duur tegen. De live contacten zijn belangrijk voor me, ze zijn onvervangbaar. Maar doe ik wel genoeg mijn best? Eigenlijk schaam ik me een beetje dat ik in deze coronatijden minder aanwezig ben en minder contact zoek dan ik zou willen. Ik ben precies in mijn hol gekropen, wachtend op betere tijden. Hoe kom ik daaruit? Daarvoor heb ik mensen nodig die me de hand reiken, me opbellen voor een babbel, of me uitnodigen voor een wandeling. Wat ben ik blij dat wij samen eind oktober onze Portugal staptocht toch nog gehad hebben! We kwamen sterk verbonden terug thuis, al lijkt dat effect alweer te verwateren. Ik vind dat jammer en het verontrust me. Erover schrijven en praten is dan wel een goede en veilig aanvoelende stap.

Liefs

Jan

Liefste Jan,

Ik moet even de camera op mezelf zetten, niet zo gemakkelijk, dus corrigeer me maar als mijn blik te gekleurd is… Bij de collega’s verdwijn ik het liefst in de groep. Ik hou ervan om het geheel te laten draaien en ben dan ook het liefst onopvallend bezig. Laat me maar mijn steentje bijdragen. Ik neem niet zo snel deel aan social talk, daar moet ik echt moeite voor doen. Ik heb meestal het idee de vreemde eend in de bijt te zijn. Dat gaat dan over vegetarisch eten, onze manier van reizen, niet in de Sint geloven, kinderen naar de Freinetschool sturen. Dat klinkt allemaal een beetje anders. In één op één gesprekken heb ik daar geen moeite mee en voel ik me ook wel gewaardeerd en gerespecteerd om de keuzes die ik maak. In grote groep laat ik het overwaaien, grijze muis, onopvallend.

Bij mijn vrienden is dat natuurlijk helemaal anders. Ik vind het fijn om met hen te filosoferen over de dingen. Maar ik moet het toegeven, ook zij klagen soms over mijn geslotenheid.

Thuis in ons gezin ben ik voor onze kinderen een open boek. het is te zeggen, ze lezen me goed. De manier waarop ik rondloop, de muziek die ik opzet… Mijn “zijn” vertaalt zich vooral in dingen doen: lekker koken, lezen, en als ik blij ben: luide muziek, dans en grapjes. Ik vind het leuk om me te verliezen in spel. Dat ontspant me. Thuis komt mijn spontaniteit en temperament naar boven. Ik heb permissie en dat heeft alles te maken met de liefde voor elkaar.

Mijn familie, broers en zussen, ouders daar ben ik gewoon “ons Leen”. Ze kennen me door en door als de wat eigengereide, haar eigen weg volgende zus. Ook hier zie ik me in de grote groep wat verdwijnen in praktische dingen doen. De tafel dekken, afwassen, spelletjes spelen met de kinderen. Wat niet wil zeggen dat ik geen connectie zoek. Ik geniet alleen het meest in één op één. Onderonsjes, telefoons, lange wandeling, op de koffie bij mijn mama. Dan voel ik me goed en verbonden. Daar is ruimte en tijd om mezelf te laten zien. Er zit toch wel een patroon in precies…

Nu tijdens de corona tijden zie ik mezelf meer verbinding zoeken. Ik schrijf brieven, mails, ik bel regelmatig en ik wandel veel met de vriendinnen en zus. Ik zoek gemakkelijk contact en ik geniet er ook van. Het digitale en de afstandsregels kunnen soms zeer hinderlijk zijn, het maakt me bewust van mijn behoefte om de ander eens vast te pakken, een knuffel te geven, maar het zet me ook in beweging. Ik steek veel tijd in die contacten. Ik leg lijntjes naar de ander. Het geeft me een gevoel van veiligheid, de ander is daar.

Liefs

Leen

Met deze blogpost laten we jullie voor een stukje proeven van de dialoogmethode. Probeer het zelf ook eens! Je schrijft elkaar een brief, daarna lees je brief voor aan je partner. Je geeft je brief af waarna je partner rustig de tijd heeft om de brief zelf nog een keer te lezen. Daarna ga je bij elkaar peilen naar zijn/haar gevoelens. Geen waarom-vragen, wèl belevingsvragen. Je zal zien dat je nét dat ietsje meer connectie hebt.

Encounter Vlaanderen organiseert ervarings-weekends voor koppels. Op zo’n weekend gaan we op zoek naar die klik van het begin. We helpen jullie door je een nieuwe manier van communiceren aan te bieden die zeer effectief is. Verschillende thema’s komen aan bod. Geef opnieuw richting aan jouw relatie, júllie relatie! Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Je hoeft niets in een groep te doen. Er zijn geen therapeuten. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet.

Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek alvast een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren & alleenstaanden.

Blog volgen