Steeds opnieuw wordt ons geduld op de proef gesteld. Afgelopen zomer dachten we allemaal even dat “het” misschien wel binnen een paar maandjes afgelopen zou zijn met al die besmettingen. Maar er volgden vele momenten van teleurstelling. Andere varianten, lock-downs, blijvend thuiswerken, voorzichtig blijven, tikje angstig zijn en vaccins die niet snel genoeg doorkomen of waar je toch wat terughoudendheid bij hebt. In elk geval lijkt de horizon continu te verschuiven en dat is op zijn minst vermoeiend. Bij de commando’s wordt het verleggen van de finishlijn gebruikt om de mentale kracht van nieuwe rekruten te testen. Velen haken vroegtijdig af, omdat ze het niet op kunnen brengen om zich nog een keer op te laden. Dat lijkt wel een beetje op ons leven op dit moment, toch? We willen jullie daarom uitdagen om eens te schrijven over je eigen perspectief, je eigen manier om niet steeds naar de finishlijn te kijken, maar meer naar dit moment of naar de mogelijkheden die je nu hebt. Kan je eens kijken naar je talenten en hoe je daarmee je eigen perspectief kan creëren? Hoe creëer ik mijn eigen perspectief? Hoe voel ik mij daarbij? (met dank aan Encounter Nederland voor de vraag!)
Lieve Jan,
Het is geen gemakkelijke opdracht, daar zal hoogstwaarschijnlijk iedereen het mee eens zijn. Feit is dat ik de laatste week wel erg geteisterd werd door droefheid. Droefheid waar ik tegenin wou gaan op zoek naar lucht en licht. Het verlangen naar “gewoon” leven zonder klopje op de schouder is groot. Leven in het moment, dat doe ik dan! Door te spelen met Otis en Maeve, heerlijk ongecompliceerd of te knuffelen met Salome en Rowan, balsem voor mijn ziel. Maar ook zingen met Ewoud, zoals gisteren, is troostend én bevrijdend. Filosoferen met Dauwe over vrijheid, verbindend, want ik voel het lijntje tussen ons. Zijn geest, zijn gedachten dagen me uit te spreken en daar hou ik van. Het maakt me blij en dankbaar.
De lente-energie, het knoppen van de bomen, de tere sneeuwklokjes in de tuin, ze houden belofte in. Maar ze geven tegelijkertijd ook de boodschap van relativiteit. Alles in de kringloop, alles heeft zijn tijd en dus deze pandemie ook. Ooit is het voorbij en de toekomst zal anders zijn, dat is zeker.
Wat ik me vooral zie doen is me verliezen in activiteit, bezig blijven. Niet zozeer in een lenteschoonmaak maar met reiken naar mensen op allerlei manieren. De ‘Boost je Relatie’ reeks loopt volgende week af en de volgende reeks start al op 10/3! Wat doet het deugd om te merken dat die avonden gesmaakt worden door de deelnemers. De blog hier is een ander stukje reiken naar mensen. Korter bij mezelf – ons, zie ik me telkens weer opnieuw dezelfde beweging maken. Ik wil mijn geliefden graag dichterbij. Daar tijd voor maken doe ik nu wel erg letterlijk door mijn landingsbaan. Voortaan werk ik maar 50% meer! Dat opent perspectief. Tijd en ruimte om af te spreken, een telefoontje te doen, een wandeling… maar ook tijd en ruimte om te lezen, me te koesteren in de zon, te kleuren en vooral te spelen! In het moment leven dus, me verliezen in fanasie, schoonheid zoeken en vooral mensen vasthouden. Al schrijvend groeit tevredenheid.
Liefs
Leen
Liefste Leen,
“Elk nadeel hep ze voordeel!” zei Cruijff en zo is het ook in deze tijden. De coronacrisis heeft mij een duwtje in de rug gegeven om over de toekomst na te denken. De fameuze vraag “Wat wil ik met de rest van mijn leven?” die in het Encounter Weekend uitgebreid aan bod komt. Gezellig was het niet, want ik was onzeker en bang voor de toekomst. Bange en sombere gedachten zoals: “Dit werk wil en kan ik niet blijven doen, de druk is te zwaar.” Het omdraaien van de vraag: “Wat dan wel, wat wil ik echt voor de toekomst?” heeft me geholpen. Het bracht en brengt me terug bij de droom van zoveel jaren geleden, De Kleine Aarde die we samen bezochten in Boxtel. Dàt wil ik doen en kan ik ook wel: met creatieve, deskundig ogen naar een plek kijken. De aspiraties van de betrokken mensen beluisteren. Hen stimuleren en begeleiden om er concreet vorm aan te geven. En zo op véél plekken “Kleine Aardes” laten ontstaan. Mooi, gezellig, productief, biodivers, verbindend. Dat is nu aan het lukken en het voelt goed. Ik zit nog steeds veel aan de laptop, schrijvend of vergaderend. Maar het is concreter en zorgelozer dan een paar maand geleden. Daar wordt ik blij en rustig maar tegelijkertijd energieker van, dat zal jij ook wel merken. Minder uren werken en minder avondwerk, dus meer tijd voor ons twee en voor ons gezin. Ook dat perspectief wordt reëel, zéker nu jij ook minder gaat werken. Vrijdag dat uitstapje naar de zoo met 2 kleinkinderen, de verrassingstocht voor jouw verjaardag gisteren. Zó door ons kroost in elkaar gezet dat we ze toch allemaal even konden ontmoeten en jij een memorabele dag beleefde. Ja! In plaats van te zeuren lukt het ons om perspectief te creëren en te beleven. En kijk de zon komt erdoor. Zal ik de banden van de tandem oppompen?
Liefs,
Jan
Met deze blogpost laten we jullie voor een stukje proeven van de dialoogmethode. Probeer het zelf ook eens! Je schrijft elkaar een brief, daarna lees je brief voor aan je partner. Je geeft je brief af waarna je partner rustig de tijd heeft om de brief zelf nog een keer te lezen. Daarna ga je bij elkaar peilen naar zijn/haar gevoelens. Geen waarom-vragen, wèl belevingsvragen. Je zal zien dat je nét dat ietsje meer connectie hebt.
Encounter Vlaanderen organiseert ervarings-weekends voor koppels. Op zo’n weekend gaan we op zoek naar die klik van het begin. We helpen jullie door je een nieuwe manier van communiceren aan te bieden die zeer effectief is. Verschillende thema’s komen aan bod. Geef opnieuw richting aan jouw relatie, júllie relatie! Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Je hoeft niets in een groep te doen. Er zijn geen therapeuten. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet.
Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek alvast een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.
Liefde en meer 