Ben ik sneller boos op jou dan op anderen? Gedraag ik me dan anders? Wat voel ik daarbij?
Lieve Jan,
Ongetwijfeld is er een verschil. Wrevel en boosheid, onrustgevoelens probeer ik onder controle te houden als ik bij anderen ben. Want ik weet van mezelf dat ik soms nogal een flapuit ben, de dingen scherp neerzet in zwart-wit. Dat schrikt vaak mensen af. Dus probeer ik mezelf wat te “dempen”. Maar natuurlijk spreekt mijn lichaamstaal ook… Als men me dingen zegt als “Soms ben ik bang om je aan te spreken.” dan schrik ik. “Hoezo?” denk ik dan. Ik doe nog zo mijn best om die boosheid binnen te houden. Het gebeurt zelden dat ik durf te zeggen dat het gedrag van de ander me pijn doet en boos maakt. Wat ik meestal doe is me afzonderen, me begraven, afstand nemen. Bij jou, Jan, is dat anders, onze levens zijn zo met elkaar verweven. Ik laat mezelf meer zien aan jou in alle aspecten, dus ook als ik boos ben. Dan kunnen er soms harde woorden vallen en ga ik in confrontatie, dat lucht op: Ik heb het gedeeld, er is al een stukje opgelost, het relativeren kan beginnen. De aanval de beste verdediging, zoiets. Maar een conflict moet voor mij ook snel uitgepraat worden, ik verdraag geen onduidelijkheid of kille stilte. Algauw begint het dan te knagen en word ik bang en onrustig. Dan zet ik actief stappen, wil ik de dingen bespreken en oplossen.
Dat is het patroon dat ik spontaan zie: thuis een rokende vulkaan die regelmatig kleine uitbarstingen heeft maar ook snel weer gesust is, op een ander een smeulend onderdrukt vuurtje dat ondanks alles toch veel rookhinder geeft. Het verschil zit hem denk ik in de veiligheid, het vertrouwen en de liefde. Ik voel me veilig bij jou en kan meer mezelf zijn en dat is een felgekleurd schilderij. Buiten probeer ik die felle kleuren te dempen.
Hoe voel ik me daarbij? Onrustig, want denkend aan boosheid en conflict tussen ons schuilt er ook verdriet om de hoek. Er zijn van die issues die gegarandeerd tot wrijving leiden zoals: verven, verbouwen, klussen… Dat heeft te maken, denk ik nu, met mijn angst om niet goed genoeg, dom bevonden te worden. Ik kan in zo’n geval niet goed luisteren want de alarmsirenes gaan af in mijn hoofd en die maken veel lawaai! Dat is verdrietig want zo is er onnodig veel ruis tussen ons. Die vaststelling komt nu wel binnen! Boosheid “buiten” draait zich rap naar binnen en isoleert me. Ik voel me ongeduldig en ontevreden over mezelf. Het is allemaal nogal onverkwikkelijk en ingewikkeld. Goed ruzie maken daar zijn toch richtlijnen voor, niet?
liefs
Leen
Liefste Leen,
Moeilijke vraag voor mij, want ik sta bekend als de positieve probleemoplosser in mijn diverse engagementen. Een conflict probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Ik doe dus mijn best om de dingen goed te laten lopen. Boosheid voel ik daar geregeld. Zo verwacht ik dat mensen zich constructief opstellen en er mee hun schouders onderzetten om bijvoorbeeld een ecologische tuindemonstratie op te zetten in het dorp. Wie het nut in vraag stelt of eist dan zijn/haar idee gevolgd wordt, probeer ik eerst mee te krijgen maar laat ik toch algauw links liggen. Flitsgedachte: “Wat een gezaag, zo komen we niet vooruit!” Vanuit mijn boosheid neem ik afstand en zo verwatert de band met die persoon. Ik voel me daar beschaamd over, zo’n goede verbinder ben ik blijkbaar ook niet. Het leidt ertoe dat veel van mijn contacten oppervlakkig zijn, want als het moeilijk wordt keer ik me af in plaats van dat gesprek aan te gaan.
Tegenover jou ben ik ook stil en afstandelijk als ik boos ben over het een of ander. Ik mijd contact en dat geeft verwijdering die vroeger dagenlang kon duren. Tot de bom barstte in een stevige ruzie, om daarna weer vrede te sluiten. Zo vaak ben ik dankbaar geweest voor jouw verzoenend gebaar in de vraag “zullen we terug vriendjes zijn?” Ons encounter-weekend in 2002 was en is een godsgeschenk, sindsdien leer ik met vallen en opstaan dat boosheid uiten oké en nodig is. Het maakt dat ik me vaker en sneller laat kennen, ook in die lastige gevoelens als boosheid, verdriet, angst. Schrijven in dit dialoogboekje, het aan jou voorlezen en weten dat je luistert zonder me te verwerpen. Ik heb er baat bij! Van een binnenvetter word ik beetje bij beetje open naar jou toe, ook als ik het moeilijk heb. Het maakt dat we sneller de weg naar elkaar terugvinden, als er weer eens een haar in de boter is.
Liefs
Jan
Foto door Liza Summer op Pexels.com
Met deze blogpost laten we jullie voor een stukje proeven van de dialoogmethode. Probeer het zelf ook eens! Je schrijft elkaar een brief, daarna lees je brief voor aan je partner. Je geeft je brief af waarna je partner rustig de tijd heeft om de brief zelf nog een keer te lezen. Daarna ga je bij elkaar peilen naar zijn/haar gevoelens. Geen waarom-vragen, wèl belevingsvragen. Je zal zien dat je nét dat ietsje meer connectie hebt.
Encounter Vlaanderen organiseert webinars, ervarings-weekends en workshops voor koppels. Op zo’n weekend gaan we op zoek naar die klik van het begin. We helpen jullie door je een nieuwe manier van communiceren aan te bieden die zeer effectief is. Verschillende thema’s komen aan bod. Geef opnieuw richting aan jouw relatie, júllie relatie! Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Je hoeft niets in een groep te doen. Er zijn geen therapeuten. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet.
Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek alvast een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.
Liefde en meer 