corona

Wat doet corona met ons? Hoe voel ik mij daarbij?

Liefste Leen,

Je riep daarnet “Wat een lethargie is dat hier!” Ik vond dat nogal overdreven maar moet bekennen dat het een beetje klopt. Vandaag en de voorbije dagen kost het me moeite om me in gang te zetten. Ik stel me de vraag: “is dit wel nodig? Wat is het nut?” in plaats van in actie te schieten. Mijn motto “Gewoon Doen!” is onder het stof geraakt. Ik twijfel, verlies kostbare tijd met niksen en voel me rapper moe… dan in de lente en de zomer voeg ik eraan toe. Want we hebben donkere weken achter de rug, dat beïnvloedt me. Maar er zijn lichtpuntjes: op onze zonnige wandeling gisteren was ik opgewekt, genoot echt van ons gesprek en het samen plannen. Er is dus hoop maar van de korte dagen zijn we nog niet af en dan is er nog de corona onzekerheid.

Corona dwingt ons ontmoetingen te beperken. Als ze toch doorgaan is er de onrust, “Wat als er hier besmetting is?” flitst soms door mijn hoofd. Ik erger me aan de voortdurend veranderende planning, het wikken en wegen, het tijdverlies. In mijn werk zijn fysieke groepsbijeenkomsten cruciaal, maar de terechte maatregelen en de bezorgdheid zijn een grote hinderpaal. Online sessies bieden soms een oplossing, en dat is een geluk, zo gaan de dingen toch nog een beetje vooruit. Echter, de voldoening en energie van live contact mis ik enorm.

Dat de bijeenkomst van de encountergemeenschap voor het 50 jarig jubileum niet kan doorgaan in februari, is ook een serieuze domper. Wij en zovelen keken ernaar uit, staken er tijd en energie in. Niet voor niets want uitstel is geen afstel. Maar waar halen we het geduld en de energie vandaan voor een doorstart? Hoe gaan we om met de corona -onzekerheid?

Om ermee om te gaan, lieve Leen, helpt het uitspreken, zoals we gisteren deden op onze wandeling. Ik uitte mijn twijfels en de frustratie, maar ook de voorzichtige hoop dat onze reis in maart eindelijk zal kunnen doorgaan (na drie keer uitstel!). Jou ben ik dankbaar om je koppige drive en je daadkracht. Als de zoon grieperig is in examentijd en de man een afwachtende houding aanneemt, ben jij diegene die de touwtjes in handen neemt. Je geërgerde uitroepen neem ik er dan wel bij 😉

Liefs

Jan

Lieve Jan,

Het stapelt zich op en anderzijds voelt het “gewoon”. In het dagelijkse leven is de routine erin geslopen. Mijn mondmasker zal ik nog zelden vergeten. Maar ik merk wel dat ik plaatsen mijd. Dus voor mij geen solden, ik heb er gewoon geen zin in. Als ik de beelden op tv zie van overvolle winkelstraten en skipistes, dan denk ik bij mezelf “wegblijven Leen.” We pikken langzaamaan de gewoonte terug op van een wandelingetje met z’n twee. Ik kan dan genieten van de ruimte en lucht. Ik zoek ze ook op, ik heb weidsheid nodig. Anderzijds ben ik blij dat de horeca open is want ik geniet van een etentje met jou! Maar ik merk dat onze kring van mensen beperkt blijft. Onze kinderen, een paar vrienden, mijn ouders, jouw mama. Af en toe in plaats van een zoom-sessie toch een live vergadering is een verademing. Al blijft het vreemd, dat begroeten op afstand!

Ik voel vermoeidheid en onrust bij al dat uitstellen en afstellen van events. Bezorgdheid ook nu onze zoon een examen zal missen omwille van quarantaine. Maar de opstandigheid is groter. Ik wil mezelf niet laten kisten! Dus vat ik kordaat de koe bij de horens. Leen in actie zeg maar, voor de zoon is dat zorgen dat er getest wordt, dat de “papieren” in orde zijn én naar de toekomst kijken.

Het feestjaar voor 50 jaar encounter ligt in het vuur door corona perikelen en beperkingen? Dan begint mijn brein koortsachtig te borrelen. Het kan niet zoals we droomden? Dan zoeken we een andere weg! Maar feest zal er zijn! Ik duw mijn teleurstelling naar beneden. Ik wil niet blijven stilstaan bij al de uren denk en puzzelwerk. Lukt niet zo? Dan anders! Maar het maakt me wel eenzaam, dat puzzelwerk in mijn hoofd en achter de pc. Want jij reageert anders. Soms voel ik me een denderende bulldozer als ik weer met een wild idee afkom. Maar weet je Jan, ik heb dat nodig. Dat weerhoudt me ervan om weg te zinken in doelloosheid. Het helpt me ook om ondanks alle beperkingen uit te breken. Het gevaar zit hem in het solo gaan. Dat maakt ons allebei ongelukkig. Want dan trek ik mezelf terug in mijn hoofd. Dan ga jij klagen dat ik stil en afwezig ben. De laatste week probeerde ik heel bewust om te praten, verhaaltjes te vertellen om de benauwdheid en stilte die er soms is te doorbreken. Om onze zoon wat meer te betrekken en uit zijn tent te lokken. De ene dag lukte dat al beter dan de andere. De zorgen blijven. Maar ik merk dat het me deugd doet om dit allemaal eens op te schrijven. De hele wirwar van gedachten en gevoelens. Corona weegt. Corona is er nog even. Maar wij twee ook!

liefs

Leen

Encounter Vlaanderen organiseert webinars, ervarings-weekends en workshops voor koppels. Op zo’n weekend gaan we op zoek naar die klik van het begin. We helpen jullie door je een nieuwe manier van communiceren aan te bieden die zeer effectief is. Verschillende thema’s komen aan bod. Geef opnieuw richting aan jouw relatie, júllie relatie! Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Je hoeft niets in een groep te doen. Er zijn geen therapeuten. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet.

Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek alvast een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.