veiligheid

Veiligheid, wat roept dat woord bij me op en wat beleef ik daarbij?

Liefste Leen,

Het eerste wat in me opkomt is “durven”. Ik ben immers voorzichtig van aard en wil vermijden dat mij, jou of anderen iets overkomt. Zo blijf ik binnen als het stormt of bliksemt en als ik met de wagen in een onbekende stad rijd, ben ik bang voor boetes in zone 30 bijvoorbeeld.

In contacten ben ik vriendelijk maar zal me niet meteen laten kennen, want als die ander een sleche dag heeft of boos op me is, wil ik liefst uit de buurt blijven! De pandemie zorgt voor bijkomende onveiligheid en onzekerheid. “Zou ik niet beter de trein later nemen, waar minder volk op zit? Zullen we live vergaderen of toch online? Met of zonder maskers?” Al schrijvend voel ik kordaatheid opkomen, we moeten niet te bang zijn. “Just do it!” is een slogan die me helpt: durven keuzes maken en stappen zetten. Niet in het blinde weg natuurlijk, maar teveel wikken en wegen is ook niet goed. Teveel bangigheid verlamt en is een sluipend gif. Het gebeurt geregeld dat ik in mijn eentje zit te piekeren, de moeilijkheden die ik zie beginnen dan te groeien. Een tegengif is: erover praten, met jou in de eerste plaats. Je bent een goede luisteraar, je draagt niet meteen oplossingen aan, je veroordeelt me niet. Ik mag me tonen zoals ik ben. En dat lieve Leen is een veilige zekerheid. Gegroeid met de jaren en stevig geworteld. Gevoed door ons als koppel maar ook door de mensen om ons heen die ons graag zien en ons durven vragen: “Hoe gaat het met jullie?” en dan bedoelen “Hoe gaat het écht met jullie?”

Liefs

Jan

Lieve Jan,

Veiligheid, dan denk ik aan geborgen zijn en tegelijkertijd vrij zijn, aan ademruimte, spelen, onbezorgd zijn. Als ik naar “de wereld” kijk is er de neiging om te denken dat er veel onveiligheid is. Het geweld, het onbegrip, de conflicten, de pandemie: Ik kan daardoor geïntimideerd zijn, dan heb ik de neiging me terug te trekken, letterlijk thuis te blijven. Maar dat doet me geen deugd, want ik word rusteloos en moedeloosheid loert om de hoek. Ik heb, net als iedereen, mensen nodig. Niet alleen mensen, ook de natuur stel ik vast. De zon, de regen, de wind, het vuur, de aarde. De zon schijnt op dit moment nu zo uitnodigend, lente hangt in de lucht. Als ik buitenkom kan ik ze opsnuiven en mijn ogen speuren naar ontluikende sneeuwklokjes. Dat alleen al geeft me een gevoel van lichtheid en troost. Het besef dat de seizoenen er zijn geeft me een gevoel van geborgenheid, een zekerheid dat naast het grijze en dorre van de winter er ook lente en zomer zijn. Misschien zoek ik het te ver, maar wat ik wil zeggen is dat het eeuwige komen en gaan in de natuur een houvast is voor mij. Ik ben een stukje van het geheel, die gedachte kan me rust geven als “de wereld” naar mijn gevoel doordraait en onveilig aanvoelt.

Veiligheid associeer ik ook met moeder zijn. Ik heb de reflex om mijn kinderen te beschermen, hen veiligheid te bieden. Dat gaat gewoon en vanzelf in alledaagse dingen, een thuis creëren zeg maar. Maar soms draai ik door en zie ik leeuwen op de weg die er niet zijn. Dat zijn de nachten waarop ik piekerend in bed lig. Wat als? Waarom? Wat kan ik doen? Het is een doorgeslagen onheilsdenken. Mijn onrust verlamt me dan. Onheil is er gewoon, dat kan ik niet tegenhouden, maar ik kan er wel zijn. Veiligheid is dan: je bent niet alleen, we gaan er samen door.

Wat is veiligheid tussen ons? Er is de veiligheid van onze relatie, het vertrouwen dat groeide doorheen al die bergen en dalen. Het is iets waar ik naar terug kan grijpen als het lastig is, een onderstroom. Op dit moment zitten we helaas weer in zo’n lastige parcours. We vinden elkaar niet altijd. Soms ben ik bang dat we meer als broer en zus worden dan als partners. Klinkt hard, maar het is wel een diepe angst van me. Ik wil meer! Tegelijkertijd ben ik diegene die dat zelf zo dikwijls in de weg staat… We zitten allebei precies in een overgangsperiode. Het is zoeken naar een nieuw evenwicht in werk, vrije tijd, engagement. En ik, ik loop daar zelf een beetje verloren in. Ik voel me onzeker. Is het omdat ik jou die zwakte en kwetsbaarheid niet wil laten zien, dat ik naar binnen draai? Jou té dikwijls in de kou laat staan? Ik word er zwaarmoedig van, maar niet wanhopig, eerder koppig. Veiligheid is dan terugblikken op onze weg samen en het vertrouwen voelen. Jou terug zien als mijn maatje en mijn liefste. Dat onderstroompje opzoeken en proberen te voeden? Het kan op allerlei manieren: samen wandelen, samen vrijen, samen denken, samen lachen, samen spelen, samen schrijven.

liefs

Leen

Encounter Vlaanderen organiseert webinars, ervarings-weekends en workshops voor koppels. Op zo’n weekend gaan we op zoek naar die klik van het begin. We helpen jullie door je een nieuwe manier van communiceren aan te bieden die zeer effectief is. Verschillende thema’s komen aan bod. Geef opnieuw richting aan jouw relatie, júllie relatie! Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Je hoeft niets in een groep te doen. Er zijn geen therapeuten. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet.

Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek alvast een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.