delen

Liefste Leen,

Het eerste wat in me opkomt is kennis en ervaring, maar er is meer: mijn, onze manier van zijn. In het Spaans maken ze het onderscheid: Soy en estoy. Soy gaat over wat ik heb of doe: “Soy jardinero, soy rico”, maar als ik zeg “Estoy satisfecho” geef ik mijn beleving en state of mind bloot. Sorry, het is een moeilijke inleiding om te zeggen dat ik vandaag de dag meer oog probeer te hebben voor de essentie en dat probeer te delen.

Geregeld vraagt men me: “Hoe is het in de nieuwe job? Valt het mee, heb je geen spijt? Sommigen klinken bezorgd, ik heb immers een stap terug gezet zoals dat heet. Dan ben ik blij te kunnen vertellen hoeveel deugd ik beleef aan het gewone contact met mensen. Hen samenbrengen rond en droom bvb. een voedselbos in hun dorp, hen op weg zetten om dat te realiseren, het stemt me tevreden. En hoe al doende ook de zorgen gedeeld worden. Zo vroeg ik woensdag aan M. “Hoe gaat het?” Ze zuchtte diep “Veel problemen maar ik ben toch gekomen om het van me af te zetten.” Even later was ze al wiedend aan het vertellen tegen een van de tuiniers. Die ruimte creëren, dat menselijk contact in gang zetten, is iets wat ik kan bieden. Ik combineer plantenkennis met mensenkennis en vanuit mijn ervaring kan ik die vertrouwvolle ongedwongen sfeer creëren. Humor speelt er een rol in, maar ook flexibiliteit en eenvoud. Ik hoef niet de specialist te zijn die alles weet, zij hebben ook veel in hun mars.

Het fijne is, Leen dat wij dat ook samen doen. In encounter bvb. door samen in de dialooggroep de verantwoordelijkheid voor de begeleiding te delen met de andere deelnemers. Of door in het opzetten van het jubileumfeest de schwung en vrolijkheid in die ploeg werkers te brengen. In onze getuigenissen en gesprekken met mensen delen we onze inzichten en vertellen we over ons eigen leven. Hoe we met vallen en opstaan steeds verder raken. Het fijne is dat ik nu meer begrijp en aanvoel dan vroeger, denk ik toch. Hoe geluk ligt in het eenvoudige “zijn”, hoe daar onverhoeds de spirituele dimensie de kop opsteekt en heel helend en bemoedigend is. Het Joni Mitchel filmpje gisterenavond was een ervaring van kunst als spirituele bron. Fijn dat we het samen beleven!

Liefs

Jan

Lieve Jan,

Als ik dezer dagen de actualiteit volgt bekruipt me onrust. De wereld zit in de problemen: klimaat, politiek, relaties, burn-outs… Het maakt me alert maar tegelijkertijd voel ik ook vertwijfeling. Kan het tij nog keren? Mijn koppigheid en activisme steken de kop op. De vraag: “wat kan ik doen? Wat heb ik in ’s hemelsnaam te bieden?” Dan kom ik telkens uit bij de kleine dingen uit ons leven. We kozen bewust voor één auto, en mijn fietsbeleid wordt hernieuwd. Met de zomer in het land is dat momenteel geen moeilijke keuze, ik hou van de wind in mijn haar en heb mezelf toestemming gegeven om trager te zijn. “Denk globaal, eet lokaal” staat er op onze favoriete kommetjes. Ik probeer dat met vallen en opstaan in de praktijk te brengen en weerom is de zomer-oogsttijd een bondgenoot. Maar moet het niet wat activistischer op klimaatvlak en hoe dan? Daar pieker ik wel over en het kan me soms ook verlammen. Gletsjers die in recordtempo smelten, ze maken het koud en bang in mijn hart. Wat dan helpt is erover praten, het verhaal van twijfel en onzekerheid delen én op zoek gaan naar medestanders. Tegengif voor de vertwijfeling vond ik afgelopen week nog tijdens ons bezoek aan de samentuin in Ettelgem. Vorig jaar nog een pompoenveld, nu een bloeiende plek waar er niet alleen samen getuinierd wordt maar waar er bewust ook speel-plaats is voor de kinderen. Dat is voor mij dan een klein eilandje. Noem me een romanticus en naïef, maar zulke plekken stemmen me hoopvol. Ik geloof in het vele eilandjes maken het verschil verhaal.

Wat heeft mijn persoonlijkheid vandaag te bieden? Dat vind ik spontaan een moeilijke want ik ben geneigd om te focussen op de minpunten. Onwillekeurig denk ik terug aan dat lijstje van goede eigenschappen dat we ooit moesten maken op ons encounterweekend. Luisteren en empathie: dat heb ik inderdaad te bieden, in mijn job als verpleegkundige, als mama, vriendin, partner, kind… Het zijn geen grootse dingen maar ze keren de zaken wel! Ik denk dan aan die knuffel die ik je gaf toen wat moedeloos en mistroostig was deze week. “Ik geef je wat positieve energie!” zei ik toen. Hielp het? Het toverde toch een lach op je gezicht en je liep wat energieker de trap op.

Mijn werklust en creativiteit: op microniveau deze week in het oogsten van de bessen en het creatieve koken. Op macroniveau in de reeks facebook-posts voor augustus en september die ik inplande voor de samennaarmeer account.

Mijn zoekende geest: het onrustige niet aflatende zoeken naar zin. Het willen doorgronden van het leven, dat geef ik heel concreet vorm in mijn wekelijkse bezoekjes aan mijn ouders. Beiden in de 90, kampend met geheugenproblemen en gezondheidskwaaltjes, beiden ook zoekend en twijfelend terugblikkend. Ze maken de balans op van hun leven en kijken naar de dood. Daar bij zijn en hen helpen de dingen te verwoorden vind ik belangrijk. Het is iets van mijn persoonlijkheid dat ik hen kan bieden.

liefs

Leen

Wil jij ook graag helder en verbonden communiceren met je partner? Dan is Encounter Vlaanderen iets voor jullie!

Encounter organiseert weekends en workshops voor koppels. Verschillende thema’s komen aan bod. Geef opnieuw richting aan jouw relatie, júllie relatie! Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet. Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek alvast een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.,