communicatie

Hoer ervaar ik de kwaliteit van onze communicatie van deze week? Wat beleef ik daarbij?

Liefste Leen,

“Het is soms zo stil tussen ons.” Je zegt dat af en toe. Je kijkt dan ongerust, ernstig en een beetje verdrietig. Deze week werd er weinig gezegd. Ik was terug aan het werk na twee weken vakantie, jij had eindelijk wat vrije dagen na de drukke decembermaand. Alweer leefden we in twee werelden en lukte het maar moeizaam om de brug te slaan. Hoe komt dat toch? Kijkend naar mezelf zie ik me volop in actie om mijn werk te organiseren. Dat doet me deugd! Ik ben blij dat er schot in de zaak komt, de projecten raken gerealiseerd en de betrokken mensen zijn tevreden. Maar tegen jou zeg ik daar weinig over, uit angst dat je me een spiegel gaat voorhouden. Dat je gaat zeggen: “Je bent druk bezig, maar hoe zit het met ons?”

Verder was er een grote ‘to do’ voor Encounter: samen een beleidstekst schrijven. Dat was lang geleden en gaf spanning, ondanks een goede start, want onze wandel-brainstorm leverde veel ideeën op en een consensus, dacht ik. Maar het uitschrijven bleek moeilijk. Je porde me ongeduldig aan om mijn aanzet op papier te zetten. Waar je je vervolgens onvoldoende in herkende en er flink wat aan veranderde. Enfin, dat vond ik toch en het maakte me misnoegd: “Allez, het is weer niet goed genoeg!” flitste door mijn hoofd. Gelukkig konden we in gesprek gaan, onszelf de vraag stellen waarom samenwerken zo moeilijk is, terwijl we dat toch kunnen? Jouw uitspraak: “Ja, maar we zijn het een beetje verleerd,” was voor mij verhelderend. Ik besefte dat we minder “team” zijn dan pakweg drie jaar geleden. Het doet me bedrukt zuchten maar geeft me anderzijds ook hoop. Als we gaan trainen zal ons Jan-Leen team terug sterker worden. Let’s do it.

Jan

Lieve Jan,

Het was zoals alles in het leven, met bergen en dalen. Het dal zat deze week in onze verschillende snelheden en realiteiten, in ongeduld en irritatie over onhebbelijke gewoontes. Ik ergerde me aan, in mijn beleving, jouw schier eindeloze smartphonegebruik, de foto die gemaakt en gepost moet worden, de focus op “iemand zijn”. Waardoor er weinig tijd en energie overblijft voor wij, weerom in mijn beleving.

We moesten samenwerken om een gezamenlijke visie en strategie op papier te krijgen en gingen jammerlijk genoeg in concurrentie. Je verwoordde het treffend: “Het lijkt moeilijker te worden om samen te werken.” Maar die clash van ego’s schudde ons wel wakker. Allebei konden we verzachten en kiezen om te luisteren. Geen berg zonder dal zeker? Ik ben in ieder geval wel blij dat we ondertussen samen de berg oplopen. Dus ja, hoe ervaar ik de kwaliteit van onze communicatie deze week? Wisselend, soms stormachtig, gelukkig met een windstilte en dankbaar voor de beweging en het kiezen voor elkaar. Een beweging die we allebei maakten en deze schriftjes hielpen me daarbij, zoals altijd. Omdat het schrijven een tragere weg is die me dwingt stil te staan bij mezelf. Die me als ik de spelregels volg, ook vraagt om te kijken naar wat goed en fijn is tussen ons. Ik ben dankbaar dat jij dat schrijven en dialogeren nog steeds ziet zitten. Wat jij in je brief schrijft is toch altijd weer nét anders dan ik dacht te weten. Communicatie is een uitdaging, maar ook een kans. Wat stond er weeral op onze wandelgids? “De weg is het doel.” We zijn onderweg…

liefs

Leen