Strategie

Deze week kozen we voor de vraag van samen-naar-meer: Hoe beweeg jij je tussen hoop en hopeloosheid? Welke strategie helpt je daarbij? Wat beleef je daarbij?

Jan: Ik voel me blij met de uitdaging om onder woorden te brengen. Ik ben van nature hoopvol, iemand voor wie het glas halfvol is, maar dat is geen verworvenheid. Soms voel ik de dreiging om in een opwelling het bijltje erbij neer te leggen. Dus, ik ben blij met de uitdaging!

Er is hoop en hopeloosheid in het klein en in het groot. Het kleine is het dagelijkse leven, zo kan ik hopen dat ik plezier en voldoening beleef aan werk en vrijetijdsbesteding, dat ik gezond blijf en wij nog lang en fijn mogen samenleven, in een warm contact met familie en vrienden. Mijn strategie is: er werk van maken, mijn best doen. Dan komt het wel in orde, soms toch. Want er zijn stoorzenders, sommigen binnen mezelf. De vraag:”Wat heb ik echt nodig, wat doet er nu echt toe?” stel ik nog te weinig, waardoor ik me verlies in oppervlakkigheden zoals teveel naar mijn smartphone kijken of doelloos tv kijken. Ik voel ook twijfel en onzekerheid, ik heb keuzestress en vraag me af “Wat te doen om het goede, het juiste te doen? Welke keuzes maken?” Ik praat ook te weinig over wat ik hoop. Zo kan ik verlangen naar intimiteit tussen ons, maar zie ik me het thema vermijden in onze gesprekken. Tederheid durven vragen en praten over gevoelens die daarbij komen kijken, het blijft een moeilijke, zelfs na al die jaren. Toch word ik niet moedeloos, want ik weet dat het werkt. De sleutel is dààr, om hem te grijpen is er wel een goede voedingsbodem nodig tussen mij en die andere mensen, jij Leen, in de eerste plaats.

Wat is die voedingsbodem? “Geloof, hoop en liefde” komt nu in me op. Een kind heeft dat spontaan, als volwassene moet je ernaar op zoek, moet je dat cultiveren. Door stil te vallen, te bezinnen, al schrijvend en pratend met jou. Door naar mijn bronnen van inspiratie te gaan: de natuur, de gemeenschap van mensen. Ik kan intens genieten van de schoonheid van een bloem, van het samen iets realiseren. Dat brengt me energie, goesting en moed, om te durven blijven hopen.

Dat was het kleine. Nu het grote. Eigenlijk hangen die samen, want vele kleine keuzes kunnen voor een groot probleem zorgen. Denk maar aan racisme en hoe dat tot genocide leidt. Hoe hopeloos is dat! Het omgekeerde is ook waar. Vele kleine keuzes, met de moed der wanhoop soms, kunnen een groot probleem helpen oplossen. Zo kan aandachtig en liefdevol met mensen omgaan onze samenleving minder eenzaam vredevoller en gelukkiger maken. Het is niet altijd evident, maar dankzij dit schrijven voel ik me gesterkt om dat te blijven doen.

Leen: De week bulkt van 1 jaar oorlog en laat mij wat “puzzelend” achter. Zoekend, niet goed wetend. De oorlogsretoriek van beide kanten maakt me ongemakkelijk en geeft een gevoel van hopeloosheid. Hoe gaan we hier ooit uitkomen? Zo’n zwart-wit denken op beide fronten, zoveel pijn en verlies. ” Altijd iemands vader, altijd iemands kind,” zingt Vermandere toch? Ik voel me klein en machteloos. Maar… Pax Christie organiseert een betoging vandaag. “Zullen we daar naartoe gaan?” vroeg ik aan het ontbijt. Een beetje “zacht activisme” zal ons deugd doen, denk ik dan.

Hopeloosheid loert om de hoek in het leven tout court. Ik wil de dingen die daartoe leiden niet beginnen opnoemen want dan dreig ik in het moeras te zinken. Die gedachte maakt me alert, ik moet voor mezelf zorgen! Groot of klein, ver weg of onder mijn neus, er zijn vele zaken die hopeloos lijken. Trauma’s groot en klein, we komen ze allemaal tegen. Deze week nog, onverwacht sterk toen we schreven over “erfenis”. Elk huisje heeft zijn kruisje… Maar het was een ontdekking dat dat kruisje me ook gevoeligheid, empathie, antennes voor het onuitgesprokene gebracht heeft. De vaststelling dat ik die vaardigheden goed kan gebruiken in mijn werk, is op een bepaalde manier hoopvol.

Hoop is voedsel voor mijn ziel en voor mij verbonden aan droom(en). Het goede zit in ieder mens net zozeer als het slechte. Dat is een vaststelling, ik voel het in mezelf. Het gaat over keuzes maken. De keuze vraagt energie en ik merk dat verschillende “strategieën” me daarbij kunnen helpen. Tijd om stil te staan, op te merken, mindfull te zijn. Nu: me koesteren in het zonlicht, maar ook de lente zien in de krokussen en narcissen in de tuin, of de schoonheid van de regendruppels die achterblijven op de takken. Muziek: zoals net dat schattige liedje van Kermit de kikker, maar evengoed Thyfoon of de cellosuites van Bach. Samen wandelen, praten, luisteren, vertellen, schrijven, zoekend lezen… Er is veel schoonheid te rapen en troost ook. Poëzie ook zoals dat gedicht van Bart Moeyaert: Het troost, laat me glimlachen er is het begin van hoop

Heb ik een strategie om te laveren tussen hopeloosheid en hoop? Niet bewust denk ik, maar het leven heeft me wel geleerd om mezelf te beschermen en af te sluiten als ik dreig kopje onder te gaan én om te zoeken naar het schone dat me hoop en energie geeft. Kritisch denken en leven blijft een richtlijn en een opdracht, het houdt me wakker en alert. Ik ben blij met de keuzes die we maakten en maken. Mensen hier en daar hebben om bij thuis te komen is ook heel belangrijk.

Het is een warrige brief geworden, maar zo voel ik me ook: zoekend, soms verloren lopend, soms verlamd, maar ook warm, zacht, dankbaar en gedragen door de mensen op mijn pad, jij Jan in de eerste plaats natuurlijk. Het is het samenspel van mensen die zoeken naar zin, het goede, Goddelijke als je wil, dat telkens weer hoopvol is.