Dare to Love 1

Afgelopen weekend mochten we met vijf andere koppels van Encounter-Vlaanderen deelnemen aan een weekend van Encounter-Europa in Rome. Thema: Dare to Love. Hoe doet een mens dat in de hedendaagse wereld? Wat kan ons daarbij helpen? Daarover dus. Het was een grote bijeenkomst met zo’n 200 deelnemers uit verschillende landen. Een weekend lang inspiratie opdoen, intens schrijven en uitwisselen met anderen, verbroederen tijdens de maaltijden en pauzes. Het was een rijk en zeer gevuld programma. De komende weken willen we jullie meenemen in het verhaal van Dare to Love. We dagen jullie uit om aan de slag te gaan met de vragen 🙂

Wat maakt me in mijn dagelijks leven onvrij?

Jan: Dat is dubbel, soms voel ik me gebonden aan mijn job en verlang ik ernaar dat het “moeten werken” achter de rug zou zijn. Anderzijds voel ik nog steeds goesting en drive om dingen te realiseren. Daar bots ik dan op de inefficiëntie van anderen en van mezelf, of op dingen die niet lopen zoals ik wil. Al bij al ervaar ik toch veel vrijheid om mijn leven in te vullen zoals ik het graag heb. Misschien maak ik mezelf wel onvrij door te veel te willen realiseren, omdat ik van betekenis wil zijn. Ik zie me al te vaak de nood “iemand zijn, belangrijk zijn” voorop stellen. Met als gevolg dat ik te weinig aandacht en tijd geef aan die andere nood: er gewoon zijn en erin geloven dat ik graag gezien word, zoals ik ben. Een andere beperking is het fysieke, wat allicht met het ouder worden te maken heeft. Ik heb minder energie, alsof mijn lichaam me zegt: “luister naar mij!” Mijn gevoel daarbij is onzekerheid en wat angst voor de toekomst.

Leen: Er zijn natuurlijk allerlei verantwoordelijkheden van huis en werk. Die kunnen me nogal bepalen en het gevoel geven geen vrijheid te hebben. Maar wat me het meest beperkt is denk ik: ikzelf. De to do lijstjes in mijn hoofd, maar ook mijn onvermogen om actief achter mijn dromen aan te gaan, ze te realiseren. Niet durven is dat, bang zijn om te falen. Op donkere dagen kan angst voor de toekomst me verlammen. Dan grijp ik naar “verdoving” kortweg suiker en televisie. Verdriet, schuldgevoelens om wat was, angst om uit te spreken maakt me onvrij. Mijn lichaam, mijn leven heeft eindigheid en dat voelt aan als onvrijheid. Gevoelens bij deze opsomming: zorgelijk en ongeduldig met mezelf.