We leven met zijn allen in de 21ste eeuw, een eeuw met ontelbare mogelijkheden en opportuniteiten. Zygmund Bauman noemt onze samenleving een vloeibare samenleving. Wij zijn flexibel, de mogelijkheden zijn schier eindeloos, de diversiteit in onze samenleving ook. De mens als individu is belangrijk. Waar er vroeger algemene regels golden in de maatschappij, kunnen, mogen we zelf onze waarden en doelen stellen. Dat geeft ons een vrijheid die absoluut een verrijking is tegenover de soms enge sociale en morele regels van vroeger. De vrijheid maakt ook dat we voortdurend (moeten) kiezen en onze eigen doelen stellen. Geregeld falen we ook, of botsen we op onze limieten. We gingen eens kijken hoe dat bij onszelf zit en schreven rond de vraag: “Wat waardeer ik in mezelf, waar maak ik mezelf waar? Hoe voel ik me als ik op mijn grenzen bots en faal in datgene wat ik belangrijk vind?” Het werden boeiende brieven, verhelderend om van elkander te lezen wat ons drijft en hoe moeilijk het is om dan te botsen op… Lezen jullie mee?
Leen: Ik ben trots op mijn werklust en creativiteit en ik hou van mijn nieuwsgierigheid en vasthoudendheid. Ik structureer graag de dingen, dat geeft me helderheid en controle, dat geeft me een gevoel van veiligheid en daadkracht. Deze week nog was er de uitdaging, een ongewone opdracht op het werk. Ik moest uit mijn comfortzone treden: Er moest zeer dringend een aanvraag tot verlenging van een uitkering in orde gebracht worden bij een sociaal zwak gezin. Een digitaal bos om in verloren te lopen. Na veel trial en error en een paar telefoons lukte het me om -na 2 uur!- die aanvraag correct in te dienen. Ik juich dan echt. Fier op mezelf dat ik niet opgeef. Maar dat vasthoudende en de drang naar controle laat me ook wel eens vastlopen. Als het tijdens een wachtperiode druk en chaotisch is, reageer ik strak. Ik probeer zo goed mogelijk controle en overzicht te houden en dat maakt me gespannen. Mijn communicatie is op dat moment directief, mijn teamgenoten voelen zich aan de kant gezet en dat geeft kortsluiting in de samenwerking. Ik voel me dan eenzaam en miskend, verongelijkt ook, want naar mijn mening word ik niet gewaardeerd in het managen van de chaos. Ik kom dat ook tegen in mijn vrijwilligerswerk, als ik vind dat ik niet gewaardeerd word, voel ik me verraden. Ik trek me dan terug. Ik voel me gewogen en te licht bevonden en dat maakt me boos en agressief. Ik begin dan zwart-wit uitspraken te doen en wil het kind met het badwater weggooien.
Waar ik ook trots op ben is mijn gevoeligheid voor spiritualiteit en ethiek. Dat diepere laagje. Maar vaak voel ik me hierdoor een vreemde eend in de bijt, “divergent”. Ik heb dan ook de neiging dat te verstoppen, want ik wil niet anders zijn. Zo kom ik in conflict met mezelf, want ik voel me dan soms laf, een bedrieger. Ik ben gefrustreerd en schop dan wat in het rond. Ik ben boos en reageer me af op mijn omgeving, ben onredelijk en creëer ruzie.
Jan: Ik zet graag dingen in beweging, ben meestal met verschillende projecten tegelijk bezig. Soms in mijn eentje, zoals momenteel de aardappel geplant krijgen op het veld bij mijn moeder. Vaak met anderen, zoals de komende weken de ontwerpsessie voor voedselbossen in Kortenberg, Schaffen en Sijsele. Mijn organisatietalent, technische kennis, groepsvaardigheden en gedrevenheid helpen me daarbij. Ik ben tevreden en fier als er tastbare resultaten zijn. Als de patatjes goed groeien of als zo’n voedselbosgroep enthousiast haar project zelfstandig tot bloei weet te brengen.
Maar op piekmomenten is het hard werken en soms krijg ik het allemaal niet meer bij elkaar gefietst. Dan voel ik me moe en word ik slordig, vergeet afspraken of moet uitstel vragen. Dan excuseer ik me uitvoerig, maar besef wel dat ik mensen teleurstel en de resultaten niet aan de verwachtingen voldoen. Dat maakt me gestresseerd, ik voel dan angst en boosheid. Boos op het weer dat me verhindert om het veld te bewerken. Inwending boos op de vrijwilligers als ze minder tijd in het project willen steken dan ik gehoopt had. Boosheid die ik op Leen afreageer als ze me de spiegel voorhoudt en zegt: “Jan, je doet teveel.” Zuchtend doorworstel ik de vele e-mails met vragen, to do’s en geplande of gewijzigde vergaderdata. Ik weet dat ik het aan mezelf te wijten heb. Ik zou vaker “nee” moeten zeggen, kiezen wat ik nog wel wil doen en wat niet. Maar daarvoor ontbreekt me de wil of de moed, ik weet het niet. Op zo’n momenten zou ik er de stekker willen uittrekken en in een hoekje wegkruipen. Teleurgesteld in mezelf en ontredderd door dat stemmetje dat zegt: “Het gaat niet, je kunt het niet.”
Verbonden en toch vrij leven met je partner. Een goede relatie heeft een goede communicatie tussen jullie samen nodig. Dat vraagt inzet en lef om fris naar je opvattingen en gedrag te kijken en je open te stellen. We vinden het allemaal belangrijk te investeren in een opleiding, in opvoeding, in wonen, dus waarom niet investeren in een goede relatie? Tijd is wat een stabiele relatie nodig heeft. We bieden je die kans in een heel weekend dat gericht is op jullie communicatie en jouw persoonlijke ontwikkeling. Geef richting aan jouw relatie, júllie relatie! Encounter organiseert weekends en workshops voor koppels. De opzet is simpel: Je luistert naar een presentatie over een onderwerp dat de weekendbegeleiders geven; Je schrijft je gedachten, gevoelens en inzichten over dit onderwerp op en die inzichten deel je met partner. Verschillende thema’s komen aan bod. Voel je vrij, los van de sleur en verbonden met elkaar. Het weekend doe je écht samen. Een beproefd concept dat zeer effectief is en jullie op het spoor van verbondenheid zet. Zin in meer? Neem een kijkje op de website en boek een weekend van ‘Samen naar meer’. Naast weekends voor koppels vind je er ook een specifiek aanbod voor jongeren.
Liefde en meer 