familie

Opgroeien, volwassen worden, een relatie beginnen, kinderen krijgen… betekent dat we ons gezin van herkomst verlaten en een nieuw gezin stichten. We worden niet gevraagd om mam en pap te vergeten, maar we moeten wel onthouden dat onze relatie belangrijk is om voor te zorgen omdat het de vaste grond wordt waar we onze nieuwe wortels planten.

Nick’s familie van herkomst was een zeer hechte, altijd samen zijnde grote uitgebreide familie. De mijne was een kleine familie-eenheid. Vandaag de dag is mijn kleine familie van herkomst verspreid over het hele land. Bij elkaar komen is zeldzaam. Ik hou van hen allemaal, maar ik ga niet regelmatig met hen om. Nick’s familie daarentegen komt nog steeds regelmatig bij elkaar om verjaardagen en andere gebeurtenissen te vieren, en Nick’s moeder grijpt elk excuus aan om haar kleinkinderen te verwennen.

Hoe we met onze uitgebreide familie omgaan kan een bron van conflict in onze relatie zijn. Voor ons komt dat conflict er vaak op neer dat ik zijn moeder vraag niet te veel met de kinderen te doen en dat ik haar dat dan toch laat doen. Mijn beste keuze op zulke momenten is om ervoor te zorgen dat ik opensta om naar Nick te luisteren en zijn perspectief te begrijpen. Ik kies ervoor om Nick´s relatie met zijn familie te respecteren, net zoals ik hoop dat hij ervoor zal kiezen om mijn relatie met mijn familie te respecteren. Openlijk luisteren en ervoor zorgen dat ik Nick begrijp is de kern van wat belangrijk is om onze relatie sterk te houden en het conflict op te lossen.

Nick: Hoewel we hard werken om elkaar te begrijpen, zal een compromis niet altijd mogelijk zijn. Sommige conflicten tussen ons en de families waar we vandaan komen moeten directer aangepakt worden.

Getrouwd zijn met Jen betekent dat ik haar op de eerste plaats moet zetten, zelfs als dat in strijd is met de wensen of meningen van mijn familie. Dit was niet natuurlijk voor mij in het begin van ons huwelijk. Maar na verloop van tijd realiseerde ik me dat iedere keer dat ik tegen Jen zei: “Zo zijn ze nu eenmaal” of “Kun je het niet gewoon loslaten?”, de boodschap die ik eigenlijk stuur is: “Ik sta aan de kant van mijn familie, niet aan de jouwe.” Ik ruil vrede in mijn oorspronkelijke huis in voor ruzie in mijn huidige huis.

Hoewel ik er nog steeds verre van perfect in ben, is de vuistregel die ik probeer te volgen simpel: als ik een kant moet kiezen, dan kies ik die van Jen. Ook, als ik haar kant kies boven mijn familie, ben ik degene die het nieuws aan hen moet vertellen, niet Jen. En op dezelfde manier, Jen streeft ernaar hetzelfde te doen voor mij.

Het lijkt simpel, maar het is niet makkelijk. Zoveel koppels die wij kennen laten hun uitgebreide familie tussen hen in komen, wat ruzie en/of verwijdering veroorzaakt, terwijl hun eigen relatie en thuis op de eerste plaats zouden moeten komen.

Neem deze week even de tijd om na te denken over deze vragen in je eigen relatie: Stel ik de behoeften van mijn partner boven die van mijn familie van herkomst? Als ik een kant moet kiezen, wat zie ik me dan doen? Sta ik aan zijn/haar kant en kan ik erover praten?

met dank aan the couplespost